|
Стогне Украіна ад гэтманскай раці,
Ад крыві чырвонай ўсьпеніўся Дняпро;
Затужыўшы моцна аб каханай маці,
Ён ліе па сьвеце сьлёзы-серабро.
Вось стаіць ля плоту топаль-Кацярына,
Рве на сабе косы, горкі лёс кляне.
Вось валы — дастатак, помач селяніна —
Чалавек чужацкі ўдаль кудысь жане.
А з садоў вішнёвых льюцца кобзаў зыкі,
Заклікаюць к помсьце за гвалтоўны зьдзек.
B чуцён там голас змагара-музыкі:
Выйдзі для змаганьня вольны чалавек!
Але гэты словы кат ліхі падслухаў
І загнаў старога у сыры вастрог,
Каб аслабіць целам, абязмоцніць духам
І паставіць ўздыму вольнаму парог.
Толькі кліч кабзарскі нёсься гучна ў далі,
Прабіваўся ў гушчы, як вечавы звон.
На начлезе хлопцы неяк зажадалі
Адгадаць, што значыць кабзароўскі „Сон“,
А жанцы ўступілісь за зьдзек Кацярыны
І змагацца сталі за свае правы.
А пасьля на шлях свой стала Украіна.
У стэпу шырокім чуцён шум травы:
Да магілы бацькі там ідуць след к сьледу,
Ды раве равучы бунтаўшчык-Дняпро.
Кабзаровы добра помніць запаветы,
Бо яму калісьці даў ён свой зарок.
1924 г.
| 
Прапануем да спампаваньня!