|
Ja znaju u poli dwuch rodnych bratoŭ —
Zialonych, kudrawych i świeżych dubkoŭ.
Rastuć jany tama abniaŭšysia ŭdwuch
Na wuzkaj miaży, dzie kančajecca łuh
I ciahnucca k lesu pałoski šnurkoŭ
Ubohaj ziamielki bratoŭ-mużykoŭ.
Chałodnaj zimoju pad śnieham adny
Snujuć i hadajuć zawidnyje sny,
Abniaŭšysia ščyra i ščylna ŭ dwaich.
A wiecier chałodny bušuje ŭkruh ich
Dy płače miacielica ŭ wichry lichom,
Źmietajučy hurby ad śniehu kruhom…
I cicha tak, cicha na mili ŭwakruh,
Jak byccam żyćcio ŭsio skawana ŭ łancuh,
Ni hołasu pieśni nidzie nie čuwać…
Tak ciażka dubočkam zimu zimawać.
Zatoje-ż, jak wiecier pawieje wiasny,
Dyk radaściu bujnaj napjucca jany,
I ŭ prómienni sonca hamoniuć ab tym,
Što żyćcie izno=y uśmiachnułasia im.
A wietryk ich treple halinki ciškom
I šepče-haworyć dubočkam tajkom,
Što ŭżo praminulisia čornyje dni,
Śto świeta i woli mirhajuć ahni.
Dubočki-ż śmiajucca umilna ŭ watkaz,
I rady tak, rady, što ciopły staŭ čas…
................
Jak hety-dubočki s taboju my, druh,
Chałodnaj zimoju skawany ŭ łancuh,
Ŭ tumanach abwity naŭkoła hustych,
I ščaścia nie bačym chwilinak światych.
Ci zjawim kali załatyje my sny
Prydučaj da nas maładoje wiasny,
I wietryk ci skaże prynadnym dźmuchóm,
Što wolna i nam upicca ščasnym żyćciom,
Ci wiečna ŭ tumanach błudzić budziem my
Niedoli i hora sibiernaj zimy?
|
Прапануем да спампаваньня!