Да Льва аднойчы Мыш прыйшла прасіцца,
Каб ен дазволіў па суседстве пасяліцца,
І кажа: «Хоць табе ў лясах
Ніхто тут, безумоўна,
Ні славай, ні магутнасцю не роўны,
Ад голасу твайго кідае ўсіх у жах,
Ды будучыню хто наперад адгадае,
А можа, здарыцца бяда й такая,
Што, хоць малой здаюся я,
Табе прыдасца помач і мая».
«Ты! — Леў зароў. — Нікчэмная істота!
За свой нахабны тон
Смяротнай кары годная адной ты,
Пакуль жывая — прэч адгэтуль, вон,
Бо месца мокрага не застанецца!»
Ад страху ў Мышкі затрымцела сэрца —
Наўцёкі, бедная, прапаў яе і след.
А Льву дык бокам вылез гонар гэткі:
Шукаючы спажывы на абед,
Нек трапіў ён у сетку.
І сіла — на нішто, дарэмны стогн і рык,
Як ён ні рваўся, ні кідаўся —
Здабычай паляўнічага застаўся
І ў клетцы выстаўлен народу на паказ.
Успомніў ён пра Мышку ў гэты час:
Яна б дапамагла, каб захацела,
І сетка ад яе зубоў бы не ўцалела.
Яго сваё ж зазнайства з’ела.
Чытач, каб зразумець лягчэй было табе,
Дадам я пару слоў, і то не ад сябе, —
Такая прыказка вядзецца:
Не плюй у студню — давядзецца
Прыйсці з вядзерцам.
Прапануем да спампаваньня!