Коннік без галавы (1941)/XXXVII

← Раздзел XXXVI

Коннік без галавы. Раздзел XXXVII Раман Аўтар: Томас Майн Рыд 1941 год Арыгінальная назва: The Headless Horseman (1865) Пераклад: Уладзімір Ляўданскі

Раздзел XXXVIII →

Прапануем да спампаваньня!

Раздзел XXXVII

ЧАЛАВЕК ЗНІК

Звон Каса-дэль-Карво зваў на снеданне.

Нявольнікі, якія працавалі недалёка ад гасіенды, размясціліся на траве і не без прыемнасці пачалі есці.

Сям‘я плантатара, сабраўшыся ў сталовай, ужо гатова была сесці за стол, але аказалася, што не ўсе яшчэ сабраліся — аднаго члена сям‘і нехапала: не было Генры.

Спачатку гэтаму не надалі ніякага значэння, і ўсе чакалі, што ён вось-вось з‘явіцца ў сталовай. Але некалькі хвілін прайшло, а Генры ўсё яшчэ не з‘яўляўся. Плантатар выказаў сваё здзіўленне адносна гэтага, не ведаючы, чым вытлумачыць адсутнасць сына.

На паўднёвым захадзе Амерыкі ёсць звычай, каб на снеданне раніцою ўся сям‘я збіралася адначасова, к пэўнай гадзіне. Таму здзіўленне плантатара было зусім натуральным.

— Дзе-ж гэта хлапец загінуў? — запытаў бацька ўжо чацверты раз.

Ні Кольхаун, ні Луіза нічога не адказалі.

З таго часу як Кольхаун увайшоў у пакой, ён захоўваў поўнае маўчанне. Яго вочы ў гэтую раніцу не ўздымаліся на Луізу.

Ён вельмі нерваваўся, седзячы за сталом, і адзін або два разы пры ўваходзе слугі нават уздрыгануўся. Не аставалася сумненняў, што капітан быў нечым моцна ўсхвалёван.

— Вельмі дзіўна, што Генры за сталом няма, — амаль не ў дзесяты раз паўтарыў плантатар. — Няўжо ён усё яшчэ спіць? Не, не, Генры ніколі так позна не ўстае. Але калі ён нават куды-небудзь пайшоў, то павінен-жа ён чуць ражок, калі не чуў звону. Магчыма, ён у сваім пакоі? Плутон!

— Я тут, містэр Вудлі!

На Плутона разам з абавязкамі фурмана былі ўскладзены таксама і абавязкі прыслугоўваючага за сталом лакея.

— Пайдзі ў спальню Генры і, калі ён там, скажы яму, што мы ўжо канчаем снедаць.

— Яго там няма, містэр Вудлі.

— Ты хіба быў у яго ў пакоі?

— Так… Гэта значыць, я хацеў сказаць — не. Я не быў у яго ў пакоі, але я быў у стайні — хацеў накарміць яго каня. Каня яго я там не знайшоў, і сядла няма, і аброці няма, і містэра Генры няма. Ён выехаў, напэўна, ужо даўно.

— Ты ў гэтым упэўнены? — запытаўся плантатар, сур‘ёзна ўсхваляваны гэтым паведамленнем.

— Вядома, упэўнены, містэр Вудлі. Там, у стайні, стаіць толькі адзін конь містэра Кольхауна. Крапчаты бегае ў загоне. А каня містэра Генры няма.

— Гэта яшчэ не азначае, што містэра Генры няма ў яго пакоі. Ідзі зараз-жа і паглядзі.

Я іду туды ў гэтую-ж хвіліну, містэр, але вы ўбачыце, што Плутон гаворыць праўду. Маладога пана там няма. Я ведаю, што містэр Генры там, дзе яго конь.

— Нічога не магу зразумець, — сказаў плантатар, калі Плутон вышаў з пакоя. — Генры паехаў з дому, ды яшчэ ўночы. Куды-ж ён паехаў? Я не магу сабе ўявіць, каб ён мог да каго-небудзь паехаць у такі позні час. Спадзяюся, не ў таверну.

— О, не, ён, вядома, туды не паедзе, — умяшаўся Кольхаун, як быццам-бы не менш заклапочаны, чым сам плантатар. Капітан ні слова не сказаў наконт сцэны, што разыгралася ў садзе.

«Трэба спадзявацца, што Кольхаун нічога аб гэтым не ведае, падумала Луіза. Калі так, гэта павінна астацца таямніцай паміж мною і братам. Мне здаецца, мы згаварымся з Генры. Але чаму-ж яго няма да гэтага часу? Я прасядзела цэлую ноч, чакаючы яго. Ён, напэўна, дагнаў Морыса, і яны памірыліся. Я спадзяюся, што гэта так».

У гэты момант у дзвярах паказаўся Плутон. Выгляд у яго быў настолькі змрочны, што адказу можна было і не пытацца.

— Ну, што-ж, — закрычаў плантатар, не чакаючы дакладу слугі, — там ён?

— Няма, містэр Вудлі, — адказаў негр тонам, які выяўляў вялікае хваляванне. Яго там няма, містэра Генры няма. Але, але… — Плутон вагаўся. — Плутон павінен сказаць штосьці. Яго конь там.

— Яго конь там? Спадзяюся, не ў яго пакоі?

— Не, сэр. Але ён і не ў стайні. Ён там, каля варот.

— Яго конь ля варот? Але чаму-ж ты гэтым засмучаны?

— Таму што, містэр Вудлі, таму што… конь гэты містэра Генры… Таму што жывёла…

— Ну, гавары-ж, чарнамазы, як след! Што «таму што»? Спадзяюся, што ў каня галава цэлая? Ці ў яго, магчыма, хваста нехапае?

— О, містэр Вудлі, ваш негр не гэтага баіцца. Няхай-бы конь страціў і галаву і хвост. Плутон баіцца, што ён страціў свайго конніка.

— Што? Конь скінуў Генры? Глупства, Плутон! Немагчыма, каб конь скінуў такога наезніка, як мой сын. Немагчыма!

— Я і не гавару, што ён скінуў яго. О, дарагі пан, я больш нічога не скажу. Выйдзіце самі да варот і паглядзіце.

Голас і жэсты Плутона рабіліся ўсё больш трывожнымі. Усе з вялікай паспешнасцю накіраваліся да варот гасіенды. Негр іх суправаджаў.

Тое, што ім давялося ўбачыць, магло ўзбудзіць толькі самыя сумныя меркаванні. Адзін з неграў-нявольнікаў стаяў, трымаючы за аброць асядланага каня. Жывёла была зусім мокрая ад начной расы. Конь біў капытом, хроп і ўвесь быў апырсканы і замазаны нечым, што было цямней за расу, цямней за яго гнедую шэрсць. Увесь корпус, ногі, сядло, — усё было ў цёмных плямах запекшайся крыві.

Конь прымчаўся з прэрыі. Негр злавіў яго на раўніне. Ён інстынктыўна накіроўваўся да гасіенды. Павады цягнуліся ў яго між ног.

Гэта быў конь Генры Пойндэкстэра.

Ніхто не запытаўся, чыёй крывёю быў запэцканы конь. Бацька, сястра і стрыечны брат не сумняваліся ў тым, што цёмныя плямы, на якія яны глядзелі збянтэжанымі вачыма, былі плямамі крыві Генры Пойндэкстэра. Іншай думкі ў іх не было.