Коннік без галавы (1941)/LXXVII

← Раздзел LXXVI

Коннік без галавы. Раздзел LXXVII Раман Аўтар: Томас Майн Рыд 1941 год Арыгінальная назва: The Headless Horseman (1865) Пераклад: Уладзімір Ляўданскі

Раздзел LXXVIII →

Прапануем да спампаваньня!

Раздзел LXXVII

ДРУГОЕ ЗВЯНО

Не столькі здзіўленне, колькі задаваленне адлюстравалася на твары Зеба, калі ён вывучаў гэты цікавы дакумент.

— Гэта кавалачак канверта, — прамармытаў Зеб Стумп. — Ён гаворыць аб шмат чым; наўрад ці можна было больш даведацца з самага пісьма. Скарыстаны ў якасці пыжа. Ну што-ж, няхай цяпер ведае, як ужываць усякі хлам замест належнага для гэтай мэты кавалачка прамасленай аленяй скуры. Надпіс зроблен жаночай рукой, — прадаўжаў ён, зноў прыглядаючыся да паперкі. — Гэта нічога не азначае. Адрасавана-ж яму, значыцца, яму і належыць. Варта захаваць!

Пры гэтых словах стары паляўнічы выняў скураны кісет, дзе захоўвалася яго зажыгалка, і асцярожна схаваў туды кавалачак знойдзенай паперкі.

— Ну што-ж, браціна Зебулон Стумп, — зноў загаварыў сам з сабою Зеб, — падобна да таго, што табе ўдасца досыць добра разабрацца ў гэтай таямнічай блытаніне. Сёе-тое астаецца яшчэ няясным, сям-там абрываюцца ніці, але гэта нічога. Чалавек, які быў забіты, хто-б ён ні быў, быў на месцы, дзе разліта лужына крыві. Чалавек-жа, які забіў, таксама ўсёроўна, аб кім-бы не ішла гутарка, стаяў за локуставым дрэвам. Калі-б не напсавала кампанія гэтых малакасосаў, мне ўдалося-б яшчэ сёе-тое дадаць. Цяпер-жа нічога не зробіш — сляды бязлітасна затаптаны. Далей ісці ў гэтым напрамку няма сэнсу. Лепш за ўсё будзе цяпер пайсці па следу назад, калі гэта толькі магчыма, і даведацца, куды гэта конь з паламанай падковай адвёз свайго седака пасля палявання. Таму, стары Стумп, вам давядзецца накіравацца па сляду ботаў, які вядзе назад.

І стары паляўнічы пайшоў шукаць шлях назад злачынцы. Толькі ў адным або двух месцах можна было сяк-так адрозніць адбіткі чалавечай нагі. Але Зеб паспеў ужо раней заўважыць, што чалавек, які пакінуў гэты след, нарэшце-ж вярнуўся да месца, дзе быў прывязаны конь.

Зеб рашыў на час пакінуць след пешахода. Ён павярнуў назад і вышаў на вялікую палянку. Там яму хацелася зрабіць сякія-такія дадатковыя назіранні.

Неўзабаве Зеб Стумп заўважыў выразныя сляды, але ўжо зусім іншага характару. Гэта была добра пратаптаная сцежка, якая падыходзіла да аднаго боку палянкі і выходзіла з другога яе боку. Зебу было ясна, што гэта — звярыная сцежка.

Зеб павярнуўся ўжо, каб пайсці з паляны, але пасля зноў спыніўся.

— Чорт ведае як крыўдна пакідаць гэты след, але ў мяне мала часу. Чорт пабяры, усё-ж трэба паспрабаваць прайсці хоць крыху. Няхай старая кабыла пачакае, пакуль я вярнуся.

І Зеб адправіўся па сцежцы дзікіх звяроў, па якой прайшлі і коні атрада Спэнглера.

У адным месцы Зеб Стумп спыніўся. Гэта быў участак пясчанай глебы, усеяны каменнямі, але зусім пазбаўлены травы.

Над ім узвышалася велізарнае дрэва з гарызантальна выцягнутымі галінамі. Адна з іх прасціралася цераз сцежку і расла настолькі нізка, што конніку нельга было-б праехаць, не нахіліўшыся. Зеб Стумп пачаў углядацца. Ён заўважыў, што на галіне пашкоджана кара. Хоць ссадзіна была і невялікая, усё-ж яна, як відаць, адбылася ад сутычкі з нейкім цвёрдым целам.

— Гэта зроблена галавой чалавека, — заўважыў паляўнічы, — чалавека, які сядзеў конна. Пасля такога ўдару ён павінен быў зваліцца… Ура! — радасна усклікнуў ён. — Я так і думаў. Вось адбітак скінутага конніка. А вось тут ён поўз. Цяпер я разумею, адкуль гэтая загадачная пухліна. Я ведаў, што яна не ад кіпцюроў.

З ззяючым ад радасці тварам пакінуў Зеб месца, дзе расло дрэва. Лёгкай хадой накіраваўся ён, але ўжо не па сцежцы жывёл, а па следу чалавека, які пацярпеў такое жорсткае крушэнне.

Зеб слухаўся ўказанняў, магчыма, незразумелых звычайнаму воку, але для яго такіх ясных, як указальныя надпісы на слупах. Галіна, загнутая ўбок, пасцягваныя вусікі паўзучых раслін, прытаптаная паверхня зямлі — усё гэта гаварыла аб тым, што тут прайшоў чалавек.

Зеб Стумп прадаўжаў ісці да таго часу, пакуль не прасачыў шляху няшчаснага да берагу крыніцы.

Яшчэ адзін кавалачак абарванай ніці быў адноўлены. Яшчэ крыху, і таямніца будзе разгаданай.