|
Чакаю я лістоў, сэрца моцна звоніць,
Каб як мага хутчэй адказ мне твой пачуць.
Цьвілі калісь красою нам півоні…
Чакаю я лістоў, і сэрца моцна звоніць:
Ці скажаш шчыра ты, чым раны залячу.
Я сам ня ведаю. Цьвілі калісь півоні,
І песьню радасьці тваю калісь я чуў;
Яна зьвінела мне, як блізкае сягоньня…
Нядарам сэрца і дагэтуль моцна звоніць
І ўсё аб тым адным, чым жыў і жыць хачу.
Цяпер здаецца мне, што ты ўжо ўколеш здрадай,
І для мене твайго ня стане хараства,
Яно-ж было маёй прыхільнасьці прынадай
І заклікала ў даль, як зыкі сэрэнады,
А разышліся мы. Паслала ростань твань.
Так, ты забыла ўсё — яно навек мінула…
А ўсё-ж-ткі з памяці ня выганіш таго,
Што ціхай радасьцю жыцьцё маё кранула
І посьле водгуку на вокліч сэрца чулы
Пяшчотна-ласкава кранулася твайго.
1925 г.
|
Прапануем да спампаваньня!