Зорнасьць (1927)/Блізкім і родным/Памяці Шэўчэнкі

← Кастусь Каліноўскі

Памяці Шэўчэнкі Верш Аўтар: Алесь Гурло 1927 год

У маім сэрцы →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Памяці Шаўчэнкі (Гурло).

Прапануем да спампаваньня!

ПАМЯЦІ ШЭЎЧЭНКІ

Стогне Украіна ад гэтманскай раці,
Ад крыві чырвонай ўсьпеніўся Дняпро;
Затужыўшы моцна аб каханай маці,
Ён ліе па сьвеце сьлёзы-серабро.

Вось стаіць ля плоту топаль-Кацярына,
Рве на сабе косы, горкі лёс кляне.
Вось валы — дастатак: помач селяніна —
Чалавек чужацкі ўдаль кудысь жане.

∗
∗     ∗

А з садоў вішнёвых льлюцца кобзаў зыкі,
Заклікаюць к помсьце за гвалтоўны зьдзек.
І чуцён там голас змагара-музыкі:
Выйдзі для змаганьня вольны чалавек!

Але гэты словы кат ліхі падслухаў
І загнаў старога у сыры вастрог,
Каб аслабіць целам, абязмоцніць духам
І паставіць ўздыму вольнаму парог.

∗
∗     ∗

Толькі кліч кабзарскі нёсься гучна ў далі,
Прабіваўся ў гушчы, як вечавы звон.
На начлезе хлопцы неяк зажадалі
Адгадаць, што значыць кабзароўскі „сон“,

А жанцы ўступілісь за зьдзек Кацярыны
І змагацца сталі за свае правы.
А пасьля на шлях свой стала Украіна.
У стэпу шырокім чуцён шум травы:

Да магілы бацькі там ідуць сьлед к сьледу
Ды раве равучы бунтаўшчык Дняпро.
Кабзара ён добра помніць запаведы,
Бо яму калісьці даў ён свой зарок.

1924 г.