|
Прад жалезнымі дзьвярамі
Цёмнага астрога
Жджэ кабетка, хоча бачыць
Сына дарагога.
Ох, сынок! Сядзіць, саколік,
За сьцяной высокай
У нядолі, паняверцы
І нудзе глыбокай.
Хоць-бы глянуць адзін момант
На яго, здаецца!
Горка беднай, цяжка матцы,
Сэрца яе рвецца.
І стаіць яна, чакае
Доўгія гадзіны…
Злыя людзі — іх ня чэпіць
Смутак мацярыны!
Хмурна. Золка. Вецер-сівер
Да касьцей праймае,
І нясьмела падыходзіць
Да дзьвярэй старая,
Мокры клунак загарнула
Хусткаю старою.
Асьцярожна — стук у дзьверы
Ззяблаю рукою.
Загрымеў ключом турэмнік,
Глянуў у ваконца.
— Што табе? спытаў сярдзіта.
— Ой, маё ты сонца!
Ці ня можна бачыць сына?
Я здалёк, саколік!
„Апазьнілася, старая —
Прыхадзі ў аўторак,
А цяпер ідзі да дому
І — бывай здарова!» —
І аконца загрымела
Злосна і сурова.
Божа! колькі прастаяла,
Колькі часу ўбіла.
Процьма грошай на дарогу
Марна загубіла.
Што рабіць? Хто ёй парадзіць
Хто ёй растлумачыць?
Да каго пайсьці маліцца,
Каб сынка пабачыць?
Жаласьць к сэрцу падступіла —
Бедная кабета!
Сын даўно, даўно ў вастрозе —
Ужо трэце лета!
Забастоўку зрабіў хлопец
У дварэ у пана,
І за гэта да астрогу
Прывялі Сьцяпана.
Пастаяўшы, зноў аб дзьверы
Рукі абівае:
У начальства знайсьці праўду
Думае старая.
У наплечніках начальнік
Падышоў к варотам.
— Мой паночак! мой любенькі!
Ой, маё ты злота!
Дазволь сына мне пабачыць!
Ня тутэйша, пане…
Пашкадуй мяне, старую!
Мокну спазараньня…
Бачыш — дождж халодны сее
Спорна і абложна…
Паглядзеў начальнік зьверам
І сказаў: „ня можна“.
Цяжка, цяжанька ўздыхнула
Бедная жанчына —
Налучылася такая
Ёй, відаць, часіна.
І зірнула ў жалю маці,
Скрыжаваўшы рукі,
На муры, на дом пакуты
І нязьмернай мукі.
І ніхто не адгукнуўся
На яе жаданьне,
Без адказу засталося
Горкае пытаньне.
1909 г.
| 
Прапануем да спампаваньня!