|
Будзіць матка сваю дочку:
„Ўстань, дачушка залатая!
Унь і сонейка з лясочку
На пасьцельку заглядае.
Ўстань, паслухай, як у лесе
Сьвішчуць пташкі і гамоняць.
Вераб‘і крычаць на стрэсе
І сьмяюцца з цябе, соні…
А як цёпла, каб ты знала.
Мёду пах ідзе ад грэчкі…
Ўстань!.. а ўчора-ж ты казала —
Буду пасьвіць я авечкі!
Ну, дачушка, не лянуйся!
Выжань іх на прорасьць нашу…
Ўстань, умыйся ды абуйся —
Трэба-ж выгнаць іх на пашу“.
Ўстала дзяўчынка малая.
Плача, сеўшы на пасьцелі,
І авечкі праклінае:
„А, каб іх ваўкі паелі!“
— Вось дурная, — кажа матка: —
Ці-ж то можна гэтак клесьці?
Як зьядуць ваўкі ўсё стадка,
Што-ж сама ты будзеш есьці?
Сама-ж любіш, нябось, мяска
І аладкі мазаць тукам?
Дык і пасьвіць трэба, краска!
Пры авечках стаяць крукам.
А хвалілася: „ого, я!..“
Ну, ня плач!.. Ох, ты блазнота!.. —
Плача горш дзіця малое.
Ох, як пасьвіць не ахвота!
Самой матцы Нінкі шкода,
Дый куды ёй пасьвіць стадка?
Які розум яе? годы?.. —
Чуць сама ня плача матка.
1911 г.
| 
Прапануем да спампаваньня!