|
Старац-лірнік на прызьбе сядзеў,
Пад вакном мужыка беларуса,
Навёў струны і песьню запеў
Пра мінулыя часы прымусу.
Як калісь тут, на нашай зямлі,
Йшло за волю і веру змаганьне,
Панскі зьдзек як сьцярпець не маглі,
І паднялі казакі паўстаньне.
Як з касою, з сякерай ў руцэ
Пагарджаны народ сабіраўся,
Між балот і лясоў, па рацэ
У казацкі ён стан гуртаваўся.
Як той стан стаў усіх вызваляць
З ланцугоў і чужацкай няволі,
Стаў суда ён і праўды шукаць,
Стаў шукаць для людзей лепшай долі.
Ў яго песьні я чуў імяны
Ваякоў-атаманаў казацкіх,
Што з адвагаю білісь яны,
Як Небаба… Антон Галавацкі…
Старац хвалы ім песьню сьпяваў,
Струны ліры гучней ўсё ігралі…
Шмат імён ён яшчэ ўспамінаў,
Што таксама калісь ваявалі.
Ды вось сумную песьню пяяць
Ён пачаў, і усіх задзівіла:
Ў гэтай песьні ён стаў праклінаць
Ворага — Януша Радзівіла.
Аб ім старац шмат страху казаў,
Ажно з жалю сьціскаліся грудзі,
Як ён вёскі паліў, мужыкоў забіваў,
Як бязьвінную кроў лілі людзі.
Лірнік скончыў: „любіце свой край,
А як вернецца час той прымусу,
Тагды ў лес, брат-мужык, уцякай,
Ён прытуліць цябе — беларуса“.
Укруг старца сабраўся народ,
Слухаў песьню… і чую я крыкі:
„Хай казацтва жыве як ўпярод,
Хай жыве атаман іх вялікі.“
1920 г.
| 
Прапануем да спампаваньня!