Гэта ўсё — знаёмыя шляхі… (Таўлай)

Гэта ўсё — знаёмыя шляхі… Верш Аўтар: Валянцін Таўлай 1941 Крыніца: http://pawet.net/library/v_literature/mury/05/16/%D0%92%D0%B0%D0%BB%D1%8F%D0%BD%D1%86%D1%96%D0%BD_%D0%A2%D0%B0%D1%9E%D0%BB%D0%B0%D0%B9._%D0%9F%D0%B0%D1%8D%D0%B7%D1%96%D1%8F.html

Прапануем да спампаваньня!

Гэта ўсё — знаёмыя шляхі.
Аглянешся — затанулі ўдалеч.
На адных — палын расце глухі,
На другія — зоры ападаюць.

Пры юнацтве, што здалёк звініць,
І арлы садзіліся ахвоча,
Часам — каб да лёту заманіць,
Часам — каб выдзёўбваць вочы.

Але мы, улюбіўшыся насмерць
У шляхі, пракладзеныя ў заўтра,
Навучылі песню разумець,
Што ў змаганні і загінуць варта.

Вокам на шляхі куды ні кінь, —
Тлеюць косці звестуноў
прадвесня
І ляжаць жалобныя вянкі
Анямелых з болю
верных песень.

Не даклічацца ніякая вясна, —
Голас расплывецца
ў чыстым полі,
Не збудзіўшы стомленнага сна
Змагароў, загінуўшых за волю.

Але хай высокі маладняк
Боль магіл кране
карэннем шчырым, —
І насустрач заўтрашняга дня
Нашы песні зазвіняць
з-пад жвіру.

(1941)