Запруду ў млынара вада размыла.
Бяда-б ня надта страшнай была,
Калі-б адразу крыху патрудзіцца.
Млынар аднак-жа сьпіць, не клапаціцца.
Тымчасам з кожным днём вада
Сільней цячэ. Урэшце—бье ўжо як з вядра
„Гэй, млынар! Устань, прачхніся!
Хутчэй папраўкаю займіся!“
А млынар кажа: глупства гэта!
Яшчэ далёка да бяды:
Ня мора-ж трэба мне вады,—
І гэтай хопіць мне праз лета!
Сказаў на бок перавярнуўся
І йзноў ў падушку носам ткнуўся.
Пакуль ёп сьпіць—вада
Цячэ праз запруду ўжо ракой,
І вось прыйшла зусім бяда:
Млын стаў.
Тут толыч маннар мой
Са сна схапіўся.
І охае і тужыць, і сьлёзамі заліўся.
Ламае галаву: што тут зрабіць?
Каб запруду паправіць і млын ў рух пусьціць,
На месца шкоды ён сьпяшыць.
А там—прыйшлі напіцца куры.
Убачыўшы курэй: — „праклятыя!“ крычыць,
„Нягодння зладзейкі, дуры!
Я і без вас ня ведаю адкуль вады дастаць,
А вы прыйшлі і рэшту дапіваць“!
Млынар тут так на іх
Вялікай злосьцяй распаліўся,
Што за калок ўраз схапіўся
Дый перабіў усіх.
Які-жа вынік атрымаўся?
Бяз кур і без вады млынар наш застаўся.
Прапануем да спампаваньня!