Гора (Тургенеў)
| Гора Паэзія ў прозе Аўтар: Іван Тургенеў 1878 (пераклад 1921) Крыніца: Родны край : трэцяя і чацьвертая пасьля лемантара кніжка да чытаньня. |
| Уклала Леаніла Гарэцкая, рэдактар Янка Станкевіч. Вільня, друкарня Клецкіна, 1921 г. Перакладчык не названы. Арыгінальная назва: «Щи» (Капуста). У друку паслядоўна стаіць націск на «е» — é . Адзін брак друку (вочэй) выпраўлены прама ў кнізе. |
Прапануем да спампаваньня!
У бабы-удавы памёр сын-адзінак, дваццацёх гадоў, першы рабачай на сяле.
Паня з двору, пачуўшы аб гэтакім няшчасьці бабы, пайшла яе даведацца ў дзень пасьля хаўтураў.
Баба была дома. Яна стаяла ля стала і, ня сьпяшаючыся, роўным рухам правае рукі (левая вісела бяз сілы) чэрпала капусту са дна закапцелага гаршка і ела лыжку за лыжкай.
Баба спала з твару і пацямнела; вочы пачырванелі і запухлі. Але яна дзяржалася проста, усё роўна, як у царкве.
— Божа мой! — падумала паня. Яна можа есьці ў гэткую часіну… Якія ў іх усіх недалікатныя ўчуцьці!
Паня спомніла, як некалькі гадоў таму назад у яе памёрла дачка дзевяцёх месяцаў і як яна з бяды адмовілася жыць на прынадным лецішчы[1] ля Пецярбургу — і пражыла цэлае лета ў месьце!… А баба ўсё сёрбала капусту.
Паня ня ўдзержылася, урэшце.
— Тацяна! — сказала яна… я дзіўлюся табе! Ці-ж ты свайго сына ня любіла? Як ты можаш цяпер есьці?
— Памёр мой Васілёк, — ціха адказала баба, і сьлезы пасыпаліся з яе вачэй. — Значыцца і мне канец: з жывое галаву скінулі… А капусьце няма чага прападаць: яна-ж пасоленая.
Паня паціснула плячмі — і вышла. Ёй соль даставалася танна.
_____
- ↑ Дача.