Водгульле (1922)/У дарозе

← Зноў павеела турмою

У дарозе Верш Аўтар: Якуб Колас 1922 год

Я хачу аб табе… →

Іншыя публікацыі гэтага твора: У дарозе (Поле бязь берага, шыр несканчоная…).

Прапануем да спампаваньня!

У ДАРОЗЕ.

Поле бяз берага, шыр несканчоная.
Даль неаглядная, даль засмучоная,
Смугай спавіта ўся ты!

Што пазіраеш ты з немай трывогаю
Што расьпіпагш туман над дарогаю,
Ставіш упын мне круты?

Што ты вядзеш мяне нетраю-пушчаю,
Вузкаю сьцежкай, крывой, нявідушчаю,
Сьцелеш што крок, то лагі?

Што насыпаеш капцы мне пяшчаныя,
Густа каменьнямі ўсюды усланыя?
Дзе-ж іх канец, берагі?

Дзе-ж мая хата? Дзе нівы шумлівыя?
Гоні шырокія, пожні шчасьлівыя?
Дзе яны? Хто іх пабраў?

Дзе лугавіна, травою акрытая?
Дзе маё поле, сьлязьмі ўсё аблітае?
Чый яго плуг паграў?

Лес мне гуторыць, шуміць верхавінамі:
«Хвоі на хату пасохлі націнамі,
Будзеш бяз дому ты век».

А поле мне шэпча: „Ветры свабодныя
Гналі над нівамі хмары нягодныя —
Град тваю ніву пасек;

Доўгія гоні твае папустошаны,
Твае сенакосы чужымі пакошаны
І сам чужаніца ты ім“…

Што-ж мне варочацца? Далей узгоркамі
Ў даль невядомую, з думкамі горкімі,
З горам і з смуткам маім!

9/III 1912 г.