|
Крышыла лёд,
Крышыла скалы
Аб нос бэтоннага быка…
Выбацкіх будак прычандалы
Сярдзіта зносіла рака.
Эй, хто там,
Хто там несьвядома
Надынаміціў дзікі стогн?!
Не зараджай стыхію громам, —
Стыхія мае свой закон!
Ярчэй ад сонечнае гуты,
І халадней ад чорных пліт
Яе закон усемагутны, —
Яна і гром,
І дынаміт.
На шчэпкі скрышыць у хвіліну
Стыхія моцныя масты,
Як грудзі тысячы ардынаў
Крышталік шкла між пустаты.
Яе хада — палёт комэты
Па сінім мошасьце зарніц, —
Як сэрца гордае поэты
Яе няможна падкупіць…
...........
А я стаю на чорнай купе
З пагардай стомленых павек…
— Хоць ты, як шчырасьць, не падкупна,
А ўсё-ж я цар, —
Я чалавек.
Ні я, —
Дык нашчадкі згадаюць
Як пакарыць ліхі уздым.
Цябе, як мошку, закілзаюць
Магутным розумам сваім.
Цябе,
Вялікая стыхія,
Прымусім розуму служыць…
Ты
Будзеш „мускул індустрыі“, —
А я твой гром
І дынаміт…
Для нас не замкнуты прасторы, —
Мы выдзем з Марсам гаварыць…
У песьню праўды ператворым
Твой недасяжна-горды рытм.
Пад мерны стук,
Пад мерны грохат
Мы пойдзем з песьняй на чале…
Ты — сіла нашае эпохі, —
А я твой цар, —
Я чалавек.
1929 г.
| 
Прапануем да спампаваньня!