|
Ой пайду,
Расцалую зару,
Што вясёлкай у сіні мігціцца…
Палюбіў я цябе,
Беларусь!..
Ты чароўнай
Цьвіцеш маладзіцай.
Вочы сінія,
Кужальны стан…
Русы-косы —
Ручайкі лёну…
Ці-ж магу я
Кахаць перастаць
Векавыя дубы і клёны?!.
Уплятаюць
Праменьні вянкі
У хваліста-шаўковыя косы
Іскры сыплюць
Вачэй аганькі:
Радасьць сьмех
Завіваюцца ў просіні.
Ой сьмяюцца
Ў палёх васількі, —
Дзе раней кроплі сьлёз мігацелі…
І губляюць бярозкі
Лісткі
На тваёй
Залацістай пасьцелі.
Нібы мармур,
Бялее чало…
Часам бровы нахмурыш задумна:
Перанесьці,
Ой, шмат давялося,
Дарагая, —
І зьдзеку, і глуму!..
Гэта ў песьнях
Журботных чуваць,
Гэта кажуць лістотаю клёны…
Але больш
Не акропіць туга
Твайго поля
Квяціста-зялёнага!..
І таму я
Цябе пакахаў:
Ты вясёласьць —
Пазнала у суме…
Звоніць песьню
Бярозавы гай:
„Беларусь
„Маладзіцай
„Красуе!..“
| 
Прапануем да спампаваньня!