Воўк неяк за пратэкцыяй лісіцы,
Якая сябравала з самай львіцай,
Прасіў ў Льва-Цара
Яго назначыць старастай авечага двара.
Аднак, дзеля таго, што кандыдат
Ня надта добрай славай карыстаўся,
Леў выдаў свой загад,
Каб сход скаціны ўсей сабраўся.
Бо ўжо і між зьвяроў
Пануе нашых дух часоў:
Рашае большасьць галасоў.
Дык вось, на сходзе й леў,
Даведацца аб тым хацеў,
Якую большасьць воўк:
Ці за сябе, ці проці меў.
І вось — сабраўся сход.
Спрачаецца, шуміць народ, (Вядома, як на кожным сходзе),
Аба ўсім ідзе тут мова,
Аднак проці ваўка ні слова
Ніхто не выказаў ў народзе.
Авечкі тут-жа згрудзіўшысь стаялі,
Уздыхалі ды… маўчалі.
Зусім тады ня дзіва,
Што леў, ня чуючы ніякага спраціву,
Такі свой выдаў прыгавор:
Аддаць ваўку авечы двор!
Такі вось вынік сходу
Залішне часта ў нас бывае:
Што воўк дый „голасам народу“
Аўцам ў начальства пападае…
|