Авідзій

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Авідзій
Верш
Аўтар: Язэп Пушча
1936
Крыніца: https://knihi.com/Jazep_Pusca/Viersy.html#chapter26

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




Ой, рана, рана на Дунаі,

Пад дубам пад старым,

Паэт на ліры не іграе,

Не ўспамінае Рым.

Вісіць цяжкі замок,

На вуснах спеў замоўк.


Між хваль у даль плывуць паданні

Не сціхлі галасы:

Авідзій жыў тут у выгнанні,

Маліўся, галасіў.

У роспачы штодзень

У даль на Рым глядзеў.


Ніяк паэт не мог сагрэцца

І наракаў на лёс.

Жаллівы спеў яго ад сэрца

Дунай на хвалях нёс.

На поўдзень, дзе сябры

Спяваюць да зары.


Ўзываў да літасці тырана,

Маліў яго, прасіў:

«Ты загаі на сэрцы раны,

Я — рымлянін, твой сын.

Пачуй, тыран, пачуй!

Табе я адплачу».


Не умаліць слязой тырана,

Хоць колькі ні малі;

Заўсёды будзеш пакараны

На бацькаўскай зямлі,

Спагады не сустрэць,

Пакуль не прыйдзе смерць.


Глядзеў журботнымі вачыма

На поўдзень цёплы свой.

«Мая каханая Айчына,

З дзявочаю красой,

Ты голас мой пачуй,

Цябе абняць хачу!


У смутку сонца ў небе ясным

І кветкі на зямлі.

Маё жыццё паволі гасне,

Не ўбачыць мне сям’і.

Я высах, як таран.

Праклён табе, тыран!»


Не ўбачыў роднага ён дома,

Хоць і прасіў, маліў,

І косці склаў пад дубам Томы

На чужой зямлі.

Вятры адпелі славу

І слёзы ў Рым паслалі.