Наступнай раніцай мы абодва адправіліся пехатой у „Адмірал Бенбоў“. Матку сваю я знайшоў у поўным здароўі. Настрой у яе быў добры. Са смерцю капітана скончыліся ўсе яе непрыемнасці. Сквайр на свой кошт адрамантаваў наш дом. Па яго загаду, сцены і шыльда былі нанова памаляваны. Ён нам даў у падарунак сякую-такую мэблю, у тым ліку выдатнае крэсла, каб маёй маці зручней было сядзець за прылаўкам. На дапамогу ёй ён наняў хлопчыка. Гэты хлойчык павінен быў выконваць абавязкі, якія раней выконваў я.
Толькі ўбачыўшы чужога хлопчыка ў карчме, я ўпяршыню выразна зразумеў, што надоўга расстаюся з родным домам. Да гэтага часу я думаў толькі аб прыгодах, якія чакаюць мяне наперадзе, а не аб доме, які я пакідаю. Гледзячы на непаваротлівага і нязграбнага хлапчука, які заняў маё месца, я ўпершыню заліўся слязмі. Баюся, што я несумленна мучыў і тыраніў яго. Ён яшчэ не паспеў прызвычаіцца да свайго новага месца, а я не дараваў яму ніводнай памылкі і злараднічаў, калі ён памыліўся.
Мінула ноч, і ў наступны дзень пасля абеда мы з Рэдрэтам зноў вышлі на дарогу. Я развітаўся з маткай, з бухтай, каля якой радзіўся, з добрым старым „Адміралам Бенбоў“. Нанова памаляваны, ён зрабіўся нейкім чужым і падабаўся мне менш, чым раней. Успомніў я і капітана, які так часта вандраваў па гэтаму берагу, у трыкутным капелюшы, з шабельным шрамам на шчацэ, несучы падпахай падзорную трубу. Мы павярнулі за вугал, і мой дом знік.
Ужо змяркалася, калі мы каля „Гасцініцы караля Георга“ селі ў паштовы дыліжанс. Мяне ўціснулі паміж Рэдрэтам і нейкім старым тоўстым джэнтльменам. Не гледзячы на хуткую язду і зімную ноч, я адразу заснуў. Мы імчаліся то ўверх, то ўніз, а я спаў, як сурок, і праспаў усе станцыі. Я прачнуўся ад удару ў спіну. Я расплюшчыў вочы. Мы стаялі перад вялікім будынкам на гарадской вуліцы. Ужо даўно развіднела.
— Дзе мы? — спытаўся я.
— У Брыстолі, — адказаў Том. — Вылазь.
Містэр Трэлоўні жыў у гасцініцы каля самых докаў,
