Паводле Іоана Сьвятое Эвангельле

← Паводле Лукі Сьвятое Эвангельле

Паводле Іоана Сьвятое Эвангельле Аўтар: Апостал Іоан Пераклад: Лука Дзекуць-Малей, Антон Луцкевіч

Дзе́яньні Сьвятых Апосталаў →

Прапануем да спампаваньня!

Разьдзе́л 1

¹ На пача́тку было́ Слова, і Слова было ў Бога, і Богам было Слова.

² Яно было ў Бога спрадве́ку.

³ Усё праз Яго ста́лася, і без Яго нічога ня было з таго, што ста́лася.

⁴ У Ім жыцьцё было, і жыцьцё было сьвятло́м для людзе́й.

⁵ І сьвятло́ ў це́мры сьве́ціць, і це́мра не агарнула яго.

⁶ Быў чалаве́к, пасла́ны ад Бога; імя яго Іоан.

⁷ Ён прыйшоў дзеля сьве́дчаньня, каб сьве́дчыў аб сьвятле́, каб усе́ мелі ве́ру праз Яго.

⁸ Ня быў ён сьвятлом, але каб сьве́дчыў аб Сьвятле́.

⁹ Было Сьвятло́ праўдзівае, якое прасьвячае ўсякага чалаве́ка прыходзячы ў сьве́т.

¹⁰ Было Яно на сьве́це, і сьве́т праз Яго стаўся, і сьве́т Яго не пазнаў.

¹¹ Да сваіх прыйшло, і свае́ Яго ня прынялі.

¹² А тым, што прынялі Яго, ве́руючым у імя Яго, дало Яно ім сілу дзяцьмі Божымі ста́цца, тым, якія ве́руюць у імя Яго,

¹³ тым, што не ад крыві, не ад жаданьня це́ла, не ад жаданьня мужа, але ад Бога нарадзіліся.

¹⁴ І Слова це́лам ста́лася і пасялілася між нас, (і бачылі мы славу Яго, славу, як Адзінароднага ад Айца), поўнае ласкі і праўды.

¹⁵ Іоан сьве́дчыць аб Ім і го́ласна кажа: Гэта Той, пра Якога я сказаў: Той, што пасьля мяне́ йдзе, Ён напе́радзе мяне́ стаў, бо ране́й за мяне́ быў.

¹⁶ І ад поўнасьці Яго ўсё мы прынялі ласку на ласку;

¹⁷ бо закон быў да́дзены праз Майсе́я, ласка-ж і праўда сталіся праз Ісуса Хрыста.

¹⁸ Бога ня бачыў ніхто ніколі; Адзінародны Сын, што ў улоньні Айца, Той зьявіў.

¹⁹ І вось сьве́дчаньне Іоана, як Жыды паслалі з Ерузаліму сьвяшчэньнікаў і лявітаў, каб спыталіся ў яго: хто ты?

²⁰ Ён сказаў і ня зрокся, і сказаў: я ня Хрыстос.

²¹ І пыталіся ў яго: дык хто-ж? ты Ільля? І сказаў: не́. Прарок? І адказаў: не́.

²² Дык сказалі яму: хто-ж ты? каб нам даць адказ тым, што нас паслалі: што́ ты кажаш аб самым сабе́?

²³ І сказаў: я голас гука́ючага ў пустыні: Прастуйце шлях Госпаду, як сказаў прарок Ісая (Ісая 40, 3).

²⁴ А пасланыя былі ад фарысэяў.

²⁵ І спыталіся ў яго: Дык што-ж ты хрысьціш, калі ты ня Хрыстос, ані Ільля, ані прарок?

²⁶ Іоан сказаў ім у адказ: я хрышчу вадой, але паўстаў сярод вас, Каго вы ня ве́даеце;

²⁷ гэта Той, што йдзе́ за мною, але напе́радзе мяне́ быў, Якому я ня варты разьвязаць раме́нь абуцьця Яго.

²⁸ Ста́лася гэта ў Віфавары, за Іорданам, дзе́ хрысьціў Іоан.

²⁹ На другі дзе́нь бачыць Іоан Ісуса ідучы да яго і кажа: вось Ягня Божае, што бярэ на Сябе́ грахі ўсяго сьве́ту.

³⁰ Гэта Той, аб Якім я сказаў: ідзе́ за мною Муж, Які стаў напе́радзе мяне́, бо ране́й за мяне́ быў;

³¹ і я ня ве́даў Яго; але, каб зьявіўся Ізраілю, прыйшоў я, хрысьцячы вадой.

³² І сьве́дчыў Іоан, кажучы: я бачыў Духа, зыходзячы з не́ба, як галуб, і стаў Ён над Ім.

³³ І я ня ве́даў Яго; але Той, што паслаў мяне́ хрысьціць вадой, сказаў мне́: на каго угле́дзіш зыхо́дячы Духа, Гэты і ёсьць Той, што Духам Сьвятым хрысьціць.

³⁴ І я бачыў і засьве́дчыў, што гэты ёсьць Сын Божы.

³⁵ На другі дзе́нь ізноў стаяў Іоан і двое з вучняў яго.

³⁶ І, угле́дзіўшы, што йдзе Ісус, сказаў: вось Ягня Божае!

³⁷ І пачулі двое з вучняў яго, як казаў гэтае, і пайшлі за Ісусам.

³⁸ Ісус жа, аглянуўшыся і ўгле́дзіўшы, што йдуць за Ім, кажа ім: чаго шука́еце? Яны адказалі Яму: Равві! (г. е. вучыцель) — дзе́ жыве́ш?

³⁹ Кажа ім: пайдзе́це і ўбачыце. Яны пайшлі і ўбачылі, дзе́ Ён жыве́, і астава́ліся ў Яго гэты дзе́нь. Было-ж каля дзесятае гадзіны.

⁴⁰ Адзін з двох, што чулі ад Іоана і пайшлі за Ісусам, быў Андрэй, брат Сымона Пятра.

⁴¹ Ён пе́ршы знаходзіць брата свайго Сымона і кажа яму: мы знайшлі Мэсію (што азначае Хрыста).

⁴² І прывёў яго да Ісуса. Ісус жа, глянуўшы на яго, сказаў: Ты Сымон, сын Іонін, ты назаве́шся Кіфа, што значыць ка́мень (Пётр).

⁴³ На другі дзе́нь Ісус хаце́ў ісьці ў Галіле́ю і знаходзіць Піліпа ды кажа яму: ідзі за Мною.

⁴⁴ Піліп жа быў з Віфсаіды, з ме́ста Андрэя і Пятра.

⁴⁵ Піліп знаходзіць Натанаіла і кажа яму: мы знайшлі Таго, аб Кім пісаў Майсе́й у законе і прарокі: Ісуса, Сына Язэпавага, што з Назарэту.

⁴⁶ Але Натанаіл сказаў яму: ці-ж можа быць што́ добрае з Назарэту? Піліп кажа яму: пайдзі ды паглядзі.

⁴⁷ Ісус, угле́дзіўшы Натанаіла, як ішоў да Яго, кажа аб ім: вось, запраўды, ізраільцянін, у якім няма няшчырасьці.

⁴⁸ Натанаіл кажа Яму: скуль ве́даеш мяне́? Ісус адказаў і сказаў яму: пе́рш, чым Піліп паклікаў цябе́, я бачыў цябе́, як ты быў пад смакоўніцаю.

⁴⁹ І кажа Яму Натанаіл: Равві! Ты Сын Божы! Ты — Цар Ізраіляў!

⁵⁰ Ісус у адказ сказаў яму: ве́рыш, бо Я сказаў табе́: Я бачыў цябе́ пад смакоўніцаю; убачыш больш за гэтае.

⁵¹ І кажа яму: запраўды, запраўды кажу вам: адгэтуль будзеце бачыць не́ба адчыненае і ангелаў Божых узыходзячы і сходзячы ўніз да Сына Чалаве́чага.

Разьдзе́л 2

¹ На трэці дзе́нь было вясе́льле ў Кане Галіле́йскай, і Маці Ісусава была там.

² Быў запро́шаны і Ісус і вучні Яго на вясе́льле.

³ І, як не хапіла віна, Маці Ісусава кажа Яму: віна ня маюць.

⁴ Кажа ёй Ісус: што Мне́ і Табе́ жанчына? Гадзіна Мая яшчэ ня прыйшла.

⁵ Маці Яго сказала слугам: што вам скажа, зрабе́це.

⁶ Было-ж тамака шэсьць каме́нных судзін да вады, якія стаялі дзеля жыдоўскага ачышчэньня, зьмяшчаючы па дзьве́, ці па тры ме́ры.

⁷ Кажа ім Ісус: налійце вады у глякі. І напоўнілі іх да ве́рху.

⁸ І кажа Ім: чарпайце цяпе́р і нясе́це да маршалка. І панясьлі.

⁹ Калі-ж маршалак пакаштаваў вады, што віном сталася, а ён ня ве́даў, скуль яно, слугі-ж, што налівалі ваду, ве́далі, — кліча маладога

¹⁰ і кажа яму: кожын чалаве́к пе́рш падае добрае віно, а як нап'юцца, тады го́ршае; ты-ж добрае віно захаваў дагэтуль.

¹¹ Так зрабіў Ісус пачатак цудам у Кане Галіле́йскай і выявіў славу Сваю, і ўве́равалі ў Яго вучні Яго.

¹² Пасьля гэтага прыйшоў Ён у Капэрнаум, Сам і Маці Яго, і браты Яго, і вучні Яго, і там аставаліся не́калькі дзён.

¹³ І была блізка Пасха ў Жыдоў, і ўвайшоў Ісус у Ерузалім;

¹⁴ і знайшоў у царкве́ прадаваўшых валоў, аве́ц, галубоў, і сядзе́лі тамака мянялы.

¹⁵ І, зрабіўшы біч з вяровак, выгнаў з царквы ўсіх, такжа й аве́ц і валоў, ды грошы мянялам рассыпаў і сталы іх абярнуў;

¹⁶ і сказаў прадаўцом галубоў: забярэце гэнае згэтуль: не рабе́це дому Айца Майго домам торгу.

¹⁷ І прыпомнілі вучні Яго, што напісана: руплівасьць аб дом Твой зьядае Мяне́ (Пс. 68, 10).

¹⁸ Адказалі-ж Яму Жыды і сказалі: які знак нам дасі, чаму гэтае робіш?

¹⁹ Ісус жа адказаў ім, мовячы: зруйнуйце дом гэты, і Я ў тры дні адбудую яго.

²⁰ І сказалі Жыды: гэты дом будаваўся сорак шэсьць гадоў, а Ты ў тры дні збудуеш яго?

²¹ А Ён гаварыў гэтае аб доме це́ла Свайго.

²² І, як уваскрос пасьля сьме́рці, прыпомнілі вучні Яго, што Ён казаў гэтае, і паве́рылі Пісаньню і слову, якім мовіў Ісус.

²³ Ка́лі-ж быў Ён у Ерузаліме на Пасху ў сьвяты, дык многія, бачучы цуды, якія рабіў, уве́равалі ў імя Яго.

²⁴ Але Сам Ісус не даве́рыўся ім, бо ве́даў усіх

²⁵ і ня ме́ў патрэбы, каб хто сьве́дчыў ао чалаве́ку, бо Сам ве́даў, што было ў чалаве́ку.

Разьдзе́л 3

¹ Быў жа між фарысэямі чалаве́к, на імя Нікадэм, адзін з начальнікаў жыдоўскіх.

² Той прыйшоў да Ісуса ўначы і сказаў Яму: Равві! мы ве́даем, што Ты вучыцель, што прыйшоў ад Бога, бо ніхто ня можа рабіць такіх цудаў, якія Ты робіш, калі-б ня быў з ім Бог.

³ І адказаў яму Ісус і сказаў: запраўды, запраўды кажу табе́: калі хто не народзіцца нанова, ня можа бачыць Царства Божага.

⁴ Нікадэм кажа Яму: як можа чалаве́к нарадзіцца, калі ён стары? Няўжо-ж е́н другі раз можа ўвайсьці ў чэрава маткі сваёй і нарадзіцца?

⁵ Ісус адказаў: запраўды, запраўды кажу табе́: калі хто не народзіцца з вады і Духа, ня можа ўвайсьці ў Царства Божае.

⁶ Спараджонае з це́ла ёсьць це́ла, а спараджонае з Духа ёсьць дух.

⁷ Ня дзівуйся, што Я сказаў табе́: трэба вам нарадзіцца нанова.

⁸ Дух дыхае, дзе́ хоча, і голас яго чуеш, а ня ве́даеш, скуль прыходзіць і куды адыходзіць: гэтак і ўсякі спараджоны з Духа.

⁹ Нікадэм адказаў і сказаў Яму: як гэта можа быць?

¹⁰ Ісус адказаў яму і сказаў: ты вучыцель Ізраіляў і гэтага ня ве́даеш?

¹¹ Запраўды, запраўды кажу табе́: Мы гаворым аб тым, што ве́даем, і сьве́дчым аб тым, што бачылі, і вы сьве́дчаньня Нашага ня прыймаеце;

¹² калі Я сказаў вам аб зямным, і ня ве́рыце, як паве́рыце, калі буду гаварыць аб нябе́сным?

¹³ І ніхто ня ўзышоў на не́ба, толькі Сын Чалаве́чы, што на не́бе, які з не́ба зыйшоў.

¹⁴ І, як Майсе́й падняў зьме́я ў пустыні, так мусіць быць падняты Сын Чалаве́чы,

¹⁵ каб усякі, хто ве́руе ў Яго, ня згінуў, але ме́ў жыцьцё ве́чнае.

¹⁶ Бо так палюбіў Бог сьве́т, што аддаў Сына Свайго Адзінароднага, каб усякі, хто ве́руе ў Яго, ня згінуў, але ме́ў жыцьцё ве́чнае.

¹⁷ Бо не паслаў Бог Сына Свайго ў сьве́т, каб судзіць сьве́т, але каб сьве́т быў збаўлены праз Яго.

¹⁸ Хто ве́руе ў Яго, ня будзе асуджаны, а хто ня ве́руе, той ужо засуджаны, бо ня ўве́раваў у імя Адзінароднага Сына Божага.

¹⁹ Суд жа такі, што Сьвятло́ прыйшло ў сьве́т, але людзі палюбілі це́мру больш за сьвятло, бо ўчынкі іх былі благія.

²⁰ Бо кожын, хто робіць благое, ненавідзіць сьвятла́ і ня йдзе́ да сьвятла́, каб ня выявіліся ўчынкі яго, бо яны благія.

²¹ А хто чыніць праўду, ідзе́ да сьвятла́, каб відо́чнымі былі ўчынкі яго, бо яны ў Богу ўчынены.

²² Пасьля гэтага прыйшоў Ісус з вучнямі Сваімі ў зямлю Жыдоўскую і там быў з імі і хрысьціў.

²³ Іоан жа таксама хрысьціў у Эноне, недале́ка ад Саліму, бо вады там было многа, і прыходзілі туды і хрысьціліся;

²⁴ бо Іоана йшчэ ня ўкінулі былі ў вязьніцу.

²⁵ І ўзьнялася ў Іоанавых вучняў спрэчка з Жыдамі аб ачышчэньні.

²⁶ І прыйшлі да Іоана і сказалі яму: равві: Той, што быў з табою за Іорданам, аб Якім сьве́дчыў ты, вось Ён хрысьціць, і ўсе́ йдуць да Яго.

²⁷ Іоан адказаў і сказаў: ня можа чалаве́к нічога ўзяць, калі яму ня будзе да́дзена з не́ба.

²⁸ Самі вы сьве́дкі мне́ ў тым, што я сказаў: я ня Хрыстос, але я пасла́ны перад Ім.

²⁹ Хто ма́е няве́сту, той жаніх, а друг жаніха, што стаіць ды слухае яго, це́шыцца ра́дасьцяй, слу́хаючы голас жаніха. Вось гэтая радасьць мая збылася.

³⁰ Яму час расьці, а мне́ мале́ць.

³¹ Хто з вышыні прыходзе, той вышэй за ўсіх, а хто з зямлі, той зямны і з зямлі гаворыць. Хто з не́ба прыходзе, той панад усімі,

³² і што бачыў і чуў, аб тым сьве́дчыць, і ніхто ня прыйма́е сьве́дчаньня Яго.

³³ Хто-ж прыняў Яго сьве́дчаньне, той прыпячатаваў, што Бог праўдзівы.

³⁴ Бо, каго паслаў Бог, гаворыць словы Божыя, бо ня ме́раючы дае́ Бог Духа.

³⁵ Аце́ц любіць Сына і ўсё даў у рукі Яго.

³⁶ Хто ве́руе ў Сына, ма́е ве́чнае жыцьцё, а хто ў Сына ня ве́руе, ня ўбачыць жыцьця, але гне́ў Божы будзе на ім.

Разьдзе́л 4

¹ Калі-ж даве́даўся Госпад, што дачуліся фарысэі, што Ісус больш вучняў здабывае і хрысьціць, чым Іоан, —

² хоць Сам Ісус ня хрысьціў, але вучні Яго, —

³ пакінуў Юдэю і пайшоў зноў у Галіле́ю.

⁴ Выпадала-ж Яму прахадзіць праз Самарыю.

⁵ І вось, прыходзіць Ён у Самарыйскае ме́ста, званае Сіхар, ля хутара, што даў Якаў сыну свайму Язэпу.

⁶ Была тамака студня Якава. І Ісус, стомлены падарожай, се́ў ля студні. Было каля шостае гадзіны.

⁷ Прыходзіць жанчына з Самарыі зачарпнуць вады. Ісус кажа да яе́: дай Мне́ піць.

⁸ Бо вучні Яго адыйшліся да ме́ста купіць е́жы.

⁹ Жанчына Самаранская кажа Яму: як Ты, Юдэй, просіш піць у мяне́, Самаранкі? Бо Юдэі ня маюць зносін з Самара́намі.

¹⁰ Ісус адказаў ёй і сказаў: калі-б ты ве́дала дар Божы, і Хто кажа табе́: дай мне́ піць, то ты сама прасіла-б у Яго, і Ён даў бы табе́ жывое вады.

¹¹ Жанчына кажа Яму: Госпадзе! У Цябе́ й зачарпнуць няма чым, а студня глыбокая: адкуль-жа ў Цябе́ вада жывая?

¹² няўжо Ты большы за айца нашага Якава, які Даў нам гэту студню і сам з яе́ піў, і дзе́ці яго, і статак яго?

¹³ Ісус адказаў ёй і сказаў: кожын, хто п'е гэтую ваду, зноў піць захоча;

¹⁴ хто ж вып‘е вады, якое Я яму дам, не запра́гне ніколі, але вада́, што дам яму, ста́нецца ў ім крыніцаю вады, што ў жыцьцё ве́чнае цячэ.

¹⁵ Жанчына кажа Яму: Госпадзе! дай мне́ гэтай вады, каб мне́ ня пра́гнуць і ня прыходзіць сюды чарпаць.

¹⁶ Кажа ёй Ісус: пайдзі, пакліч мужа твайго і прыйдзі сюды.

¹⁷ Жанчына адказала і сказала: у мяне́ няма мужа. Ісус кажа ёй: праўду ты сказала, што ў цябе́ няма мужа;

¹⁸ бо ў цябе́ было пяць, і той, якога цяпе́р ма́еш, ня муж табе́; гэта ты праўдзіва сказала.

¹⁹ Жанчына кажа Яму: Госпадзе! бачу, што Ты прарок;

²⁰ бацькі нашыя пакланяліся на гэтай гарэ, а вы кажаце, што ме́сца, дзе́ павінны пакланяцца — у Ерузаліме.

²¹ Ісус кажа ёй: паве́р мне́, што надыйдзе час, калі не на гарэ гэтай і не ў Ерузаліме будзеце пакланяцца Айцу;

²² вы ня ве́даеце, чаму пакланяецеся; бо збаўле́ньне ад Юдэяў.

²³ Але прыйдзе час, дый ён ужо прыйшоў, калі праўдзівыя паклоньнікі будуць пакланяцца Айцу ў духу і праўдзе, бо гэткіх паклоньнікаў шукае сабе́ Аце́ц.

²⁴ Бог ёсьць Дух, і тыя, што пакланяюцца Яму, павінны пакланяцца ў духу і праўдзе.

²⁵ Жанчына кажа Яму: ве́даю, што прыйдзе Мэсія (гэта ёсьць Хрыстос), і калі Ён прыйдзе, абве́сьціць нам усё.

²⁶ Ісус кажа ёй: гэта Я, што гавару з табою.

²⁷ У гэты час прыйшлі вучні Яго і зьдзівіліся, што Ён гаворыць з жанчынаю, але ніводзін ня спытаўся: чаго Табе́ трэба? ці — аб чым гаворыш з ёю?

²⁸ Тады жанчына пакінула вядро сваё і пайшла да ме́ста ды кажа людзям:

²⁹ пайдзе́це й паглядзе́це чалаве́ка, які сказаў мне́ ўсё, што я рабіла; ці ня Хрыстос гэта?

³⁰ Яны выйшлі з ме́ста і пайшлі да Яго.

³¹ Тымчасам вучні прасі́лі Яго, кажучы: Равві! е́ш.

³² Ён жа сказаў ім: Я ма́ю страву, якой вы ня ве́даеце.

³³ Дзеля гэтага вучні гаварылі між сабою: няўжо-ж не́хта прынёс Яму е́сьці?

³⁴ Ісус кажа ім: Мая страва — тое, каб спаўняць волю Паслаўшага Мяне́ і скончыць дзе́ла Яго.

³⁵ Ці ня кажаце вы, што яшчэ чатыры ме́сяцы, і прыйдзе жніво́? а Я кажу вам: падыме́це вочы вашыя і паглядзе́це на нівы, як яны пабяле́лі і пасьпе́лі да жніва́.

³⁶ Хто жне́, дастае́ плату і зьбірае плён дзе́ля жыцьця ве́чнага, каб і жне́ц і сяве́ц разам ра́даваліся.

³⁷ Бо ў гэтым ска́зана праўдзіва: адзін се́е, а другі жне́.

³⁸ Я паслаў вас жаць, над чым вы не працавалі: другія працавалі, а вы прыйшлі на працу іх.

³⁹ І многа Самаранаў з ме́ста гэнага ўве́равалі ў Яго па слову жанчыны, якая сьве́дчыла, што Ён сказаў ёй усё, што рабіла.

⁴⁰ І вось, як прыйшлі да Яго Самаране, то прасілі Яго пабыць у іх, і Ён нрабыў там два дні.

⁴¹ І яшчэ больш уве́равалі дзе́ля слова Яго,

⁴² а жанчыне гэтай казалі: ўжо не дзе́ля тваіх гутарак ве́рым, бо самы чулі і даве́даліся, што гэта праўдзівы Збаўца сьве́ту — Хрыстос.

⁴³ Цераз два дні выйшаў Ён адтуль і пайшоў у Галіле́ю;

⁴⁴ бо Сам Ісус сьве́дчыў, што прарок ня ма́е паша́ны ў сваёй бацькаўшчыне.

⁴⁵ Калі-ж прыйшоў у Галіле́ю, то Галіле́яне прынялі Яго, бо бачылі ўсе, што зрабіў у Ерузаліме ў часе сьвята; яны-ж бо самі хадзілі на сьвята.

⁴⁶ І вось Ісус ізноў прыйшоў у Кану Галіле́йскую, дзе́ зрабіў з вады віно. І быў у Капэрнауме не́йкі прыдворны, у якога занядужаў сын.

⁴⁷ Ён, пачуўшы, што Ісус прыйшоў з Юдэі ў Галіле́ю, прыйшоў да Яго і прасіў Яго прыйсьці і аздаравіць сына яго; бо быў кана́ў.

⁴⁸ І сказаў яму Ісус: ня ўве́руеце, калі ня ўбачыце знакоў і цудаў.

⁴⁹ Прыдворны-ж кажа Яму: Госпадзе! прыйдзі, пакуль ня ўмёр сын мой.

⁵⁰ Ісус кажа яму: ідзі, сын твой здаровы! Ён паве́рыў слову, якое сказаў яму Ісус, і пайшоў.

⁵¹ І на дарозе ўжо спаткалі яго слугі яго і сказалі: сын твой здаровы.

⁵² Ён спытаўся ў іх: а каторай гадзіне палягчэла яму? Яму сказалі: учора а сёмай гадзіне гара́чка пакінула яго.

⁵³ Дык даве́даўся бацька, што ў тую гадзіну, калі Ісус сказаў яму: ідзі, сын твой здаровы. І ўве́раваў сам і ўвесь дом яго.

⁵⁴ Гэта йзноў другі цуд зрабіў Ісус, вярнуўшыся з Юдэі ў Галіле́ю.

Разьдзе́л 5

¹ Пасьля гэтага было сьвята жыдоўскае, і прыйшоў Ісус у Ерузалім.

² Ёсьць-жа ў Ерузаліме ля аве́чых варотаў купальня, што заве́цца па жыдоўску Вітэзда, з пяцьма стаўбамі.

³ Каля іх ляжала множства няду́жых, сьляпых, кульгавых, ссохшых, што чакалі руху вады;

⁴ бо Ангел Гасподні час ад часу зыходзіў у купальню і каламуціў ваду; і хто пе́ршы ўваходзіў у яе́ пасьля ўскаламу́чаньня вады, той здараве́ў, на што-б ні хварэў.

⁵ І быў тут не́йкі чалаве́к, што хварэў трыццаць восем ле́т.

⁶ Ісус, угле́дзіўшы яго ляжучы і даве́даўшыся, што ён ляжыць ужо даўгі час, кажа яму: ці хочаш паздараве́ць?

⁷ Хворы адказаў Яму: так, Госпадзе, але ня ма́ю чалаве́ка, які спусьціў бы мяне́ ў купальню, калі ўскаламу́ціцца вада; калі-ж сам прыходжу, другі ўжо зыходзіць прада мною.

⁸ І кажа яму Ісус: устань, вазьмі ложак твой і хадзі.

⁹ І ён у тую-ж часіну стаўся здаровым і ўзяў ложак свой і пайшоў. Было-ж гэта ў суботу.

¹⁰ Дзеля гэтага Жыды казалі аздаро́ўленаму: сёньня субота, ня гожа табе́ браць ложак.

¹¹ Ён адказаў ім: хто мяне́ аздаравіў, той мне́ сказаў: вазьмі ложак твой і хадзі.

¹² Яго спыталіся: хто гэны чалаве́к, што сказаў табе́: вазьмі ложак твой і хадзі?

¹³ Аздароўлены-ж ня ве́даў, хто Ён, бо Ісус адыйшоўся ад народу, што быў у тым ме́сцы.

¹⁴ Пасьля гэтага Ісус спатка́ў яго ў царкве́ і сказаў яму: вось, ты цяпе́р здаровы, не грашы-ж больш, каб ня ста́лася табе́ не́шта горшае.

¹⁵ Чалаве́к гэны пайшоў і расказаў Жыдо́м, што гэта Ісус аздараві́ў яго.

¹⁶ І пачалі за гэта Жыды гнаць Ісуса і шукалі, як бы забіць Яго, што Ён рабіў гэткае ў суботу .

¹⁷ Ісус жа кажа ім: Аце́ц мой дагэтуль робіць, і Я ро́блю.

¹⁸ За гэта яшчэ больш шукалі Жыды, якбы забіць Яго, што Ён ня толькі ломіць суботу, але і Айцо́м Сваім заве́ Бога, раўняючы Сябе́ да Бога.

¹⁹ На гэта Ісус сказаў: запраўды, запраўды кажу вам: Сын нічога ня можа рабіць Сам ад Сябе́, калі ня будзе бачыць робячы Айца, бо што робіць Ён, тое й Сын робіць таксама.

²⁰ Бо Аце́ц любіць Сына і паказвае Яму ўсё, што Сам робіць, дый пакажа Яму бо́льшыя дзе́яньні, чым гэтыя, ажно дзівавацца будзеце.

²¹ Бо як Аце́ц уваскрашае ўме́ршых і ажыўляе, — так і Сын ажыўляе, каго хоча.

²² Бо Аце́ц і ня судзіць нікога, але ўве́сь суд аддаў Сыну,

²³ каб усе́ паважалі Сына, як паважаюць Айца. І хто не паважае Сына, не паважае і Айца, паслаўшага Яго.

²⁴ Запраўды, запраўды кажу вам: хто слухае слова Маё і ве́рыць Паслаўшаму Мяне́, ма́е ве́чнае жыцьцё і на суд ня йдзе́, але перайшоў ад сьме́рці ў жыцьцё.

²⁵ Запраўды, запраўды кажу вам: прыйдзе час, дый ужо прыйшоў, калі ўме́ршыя пачуюць голас Сына Божага і, пачуўшы, ажывуць.

²⁶ Бо як Аце́ц ма́е жыцьцё ў Сабе́, так і Сыну даў жыцьцё ме́ць у Сабе́;

²⁷ і даў Яму ўладу й суд чыніць, бо Ён ёсьць Сын Чалаве́чы.

²⁸ Ня дзівуйцеся гэтаму: бо прыйдзе час, калі ўсе́, што ў магілах, пачуюць голас Сына Божага,

²⁹ і выйдуць, што добрае чынілі, на ўваскрашэньне жыцьця, а што благое чынілі — на ўваскрашэньне суда.

³⁰ Я нічога не магу рабіць Сам ад Сябе́; як чую, так і суджу, і суд Мой праўдзівы, бо ня шукаю Маёй волі, але волі паслаўшага Мяне́ Айца.

³¹ Калі сьве́дчу Сам аб Сабе́, то сьве́дчаньне Маё непраўдзівае.

³² Ёсьць другі, што сьве́дчыць аба Мне́, і Я ве́даю, праўдзівае тое сьве́дчаньне, якім Ён сьве́дчыць аба Мне́.

³³ Вы пасылалі да Іоана, і ён засьве́дчыў аб праўдзе.

³⁴ Я-ж не ад чалаве́ка прыймаю сьве́дчаньне, але кажу гэта, каб вы спасьліся.

³⁵ Той быў сьве́тач, які гарэў і сьвяціў, а вы хаце́лі часіну паце́шыцца пры сьвятле́ яго.

³⁶ Я-ж ма́ю сьве́дчаньне большае за Іоанава: бо дзе́яньні, што Аце́ц даў Мне́ закончыць, самыя гэтыя дзе́яньні, што Я чыню, сьве́дчаць аба Мне́, што Аце́ц паслаў Мяне́.

³⁷ І Аце́ц, Які паслаў Мяне́, Сам засьве́дчыў аба Мне́. А вы ані голасу Яго ніколі ня чулі, ані аблічча Яго ня бачылі,

³⁸ і ня маеце слова Яго, што ў вас было-б, бо ня ве́рыце Таму, Каго Ён паслаў.

³⁹ Перагле́дзьце Пісаньні: бо вы думаеце праз іх жыцьцё ве́чнае ме́ць, і яны сьве́дчаць аба Мне́.

⁴⁰ Але вы ня хочаце прыйсьці да Мяне́, каб ме́ць жыцьцё.

⁴¹ Сла́вы ад людзе́й не бяру,

⁴² але пазнаў вас: любві да Бога ня ма́еце ў сабе́.

⁴³ Я прыйшоў у імя Айца Майго, і ня прыймаеце Мяне́, а калі-б другі прыйшоў у сваё імя, таго прыймеце.

⁴⁴ Як вы мо́жаце ве́рыць, калі бярэцё славу адзін ад аднаго, а славы, што ад Аднаго Бога, ня шукаеце.

⁴⁵ Ня думайце, што Я буду вінаваціць вас перад Айцом: ёсьць на вас абвінавальнік Майсе́й, на якога спадзяецёся.

⁴⁶ Бо, каб вы ве́рылі Майсе́ю, то ве́рылі-б і Мне́, бо ён пісаў аба Мне́.

⁴⁷ Калі-ж яго пісаньням мя ве́рыце, як Маім сло́вам паве́рыце?

Разьдзе́л 6

¹ Пасьля гэтага пайшоў Ісус на той бок мора Галіле́йскага, Тывэрыядзкага.

² І пайшло за Ім многа народу, бо бачылі́ цуды, якія Ён рабіў з хворымі.

³ І ўзыйшоў Ісус на гару́ і там сядзе́ў з вучнямі Сваімі.

⁴ А блізка была Пасха, сьвята жыдоўскае.

⁵ Ісус, падняўшы вочы і ўгле́дзіўшы, што многа народу йдзе́ да Яго, кажа Піліпу: дзе́ нам купіць хле́ба, каб іх накарміць?

⁶ Казаў жа Ён гэта выве́дываючы ў яго, бо Сам ве́даў, што хаце́ў зрабіць.

⁷ Піліп адказаў Яму: ім на дзьве́сьці дынараў мала будзе хле́ба, каб кожнаму з іх даста́лася хоць па крысе́.

⁸ Адзін з вучняў Яго, Андрэй, брат Сымона Пятра, кажа Яму:

⁹ Тут ёсьць у аднаго хлопчыка пяць хле́баў ячме́нных і дзьве́ рыбы; але што гэта для такога множства?

¹⁰ Ісус сказаў: скажэце ім пасяда́ць. Была-ж на тым ме́сцы густая трава. І вось пасяда́лі людзі лікам да пяцёх тысячаў.

¹¹ І ўзяў Ісус хле́бы і, аддаўшы хвалу́, раздаў вучням, вучні сядзе́ўшым, так сама і рыбы, колькі хто хаце́ў.

¹² І, як насыціліся, сказаў вучням сваім: зьбярэце астаўшыяся кускі, каб нічога не прапала.

¹³ І сабралі й напоўнілі дванаццаць карабоў кускамі ад пяцёх ячме́нных хле́баў, што асталіся ў е́ўшых.

¹⁴ Людзі-ж, што бачылі цуд, зроблены Ісусам, сказалі: гэта запраўды той прарок, што йдзе ў сьве́т.

¹⁵ Ісус жа, ве́даючы, што хочуць не́ўспадзе́ўкі прыйсьці і ўзяць Яго, каб зрабіць царом, ізноў адыйшоўся на гару адзін.

¹⁶ Калі настаў ве́чар, то вучні Яго зыйшлі да мора

¹⁷ і, увайшоўшы ў човен, паплылі на той бок мора ў Капэрнаум. Станавілася ўжо цёмна, а Ісус ня прыходзіў да іх.

¹⁸ Дуў моцны ве́цер, і мора хвалява́лася.

¹⁹ Праплыўшы каля дваццацёх пяцёх ці трыццацёх стадыяў, яны ўба́чылі Ісуса ідучы па моры і ўжо недалёка ад чаўна́ і спалохаліся.

²⁰ Але Ён сказаў ім: гэта Я, ня бойцеся!

²¹ Яны захаце́лі ўзяць Яго ў човен, і зараз-жа човен прыстаў да бе́рагу, куды плылі.

²² Назаўтрае народ, які стаяў на тым баку мора і бачыў, што там ня было другога чаўна́, апрача аднаго, у які ўвашлі вучні Яго, і што Ісус не ўваходзіў у човен з вучнямі Сваімі, але адплылі адны вучні Яго,

²³ другія-ж чаўны прыйшлі з Тывэрыяды, непадалёк ад таго ме́сца, дзе́ е́лі хле́б на багаслаўле́ньне Госпада;

²⁴ вось-жа, калі народ угле́дзіў, што тут няма ні Ісуса, ні вучняў Яго, то ўвайшлі ў човен і прыплылі ў Капэрнаум, шукаючы Ісуса,

²⁵ і, знайшоўшы Яго на тым баку мо́ра, сказалі Яму: Равві: калі Ты сюды прыйшоў?

²⁶ І адказаў ім Ісус і сказаў: запраўды, запраўды кажу вам: шукаеце Мяне́ не затым, што бачылі цуд, але затым, што е́лі хле́б і насыціліся;

²⁷ працуйце-ж не дзеля е́жы, што зьніштажа́ецца, але дзе́ля е́жы, што астае́цца ў жыцьцё ве́чнае, якое дасьць вам Сын Чалаве́чы, бо на Ім паклаў пячаць Сваю Аце́ц Бог.

²⁸ Яны-ж сказалі Яму: што нам рабіць, каб рабіць дзе́лы Божыя?

²⁹ І адказаў ім Ісус і сказаў: вось дзе́лы Бога: каб вы ўве́равалі ў Таго, Каго Ён паслаў.

³⁰ Яны-ж сказалі Яму: якіж Ты дасі знак, каб мы бачылі й паве́рылі Табе́? што Ты чыніш?

³¹ Бацькі нашыя е́лі манну ў пустыні і насыціліся, паводле напісанага: "хле́б з не́ба даў ім е́сьці" (Пс. 77, 24).

³² Ісус жа сказаў ім: Запраўды, запраўды кажу вам: не Майсе́й даў вам хле́б з не́ба, але Аце́ц Мой дае́ вам праўдзівы хле́б з не́ба;

³³ бо хле́б Божы ёсьць той, што зыходзіць з не́ба і дае́ жыцьцё сьве́ту.

³⁴ Яны-ж сказалі Яму: Госпадзе! давай нам заўсёды такі хле́б.

³⁵ Ісус жа сказаў ім: Я ёсьць хле́б жыцьця; хто прыходзе да Мяне́, ня будзе галодны, і хто ве́руе ў Мяне́, ня будзе прагнуць ніколі.

³⁶ Але Я сказаў вам, што й бачылі Мяне́, і ня ве́рыце.

³⁷ Усё, што дае́ Мне́ Аце́ц, да Мяне́ прыйдзе, і таго, хто прыхо́дзе да Мяне́, ня выганю вон,

³⁸ бо Я зыйшоў з не́ба не дзеля таго, каб чыніць Маю волю, але волю паслаўшага Мяне́ Айца; .

³⁹ воля-ж паслаўшага Мяне́ Айца ёсьць тая, каб з таго, што Ён Мне́ даў, нічога не загубіць, але ўваскрасіць усё гэнае ў апошні дзе́нь;

⁴⁰ воля паслаўшага Мяне́ ёсьць тая, каб кожны, хто бачыць Сына і ве́руе ў Яго, ме́ў жыцьцё ве́чнае, і Я ўваскрашу Яго ў апошні дзе́нь.

⁴¹ Жыды ж гудзе́лі проці Яго, што сказаў: Я ёсьць хле́б што з не́ба зыйшоў,

⁴² і гаварылі: ці ня Ісус гэта, сын Язэпаў, бацьку й матку якога ве́даем? Як жа Ён кажа: Я зыйшоў з не́ба?

⁴³ Ісус жа адказаў ім і сказаў: ня гудзе́це міжы сабою;

⁴⁴ ніхто ня можа прыйсьці да Мяне́, калі яго ня прыва́біць Аце́ц, што паслаў Мяне́, і Я ўваскрашу яго ў апошні дзе́нь.

⁴⁵ Напісана ў прарокау́: і будуць усе́ навучаны Богам. Кожын, чуючы ад Айца і навучыўшыся, прыходзіць да Мяне́ (Ісая 54, 13).

⁴⁶ Не затым, каб не́хта бачыў Айца апрача Таго, хто ад Бога: той бачыў Айца.

⁴⁷ Запраўды, запраўды кажу вам: хто ве́руе ў Мяне́, ма́е ве́чнае жыцьцё.

⁴⁸ Я хле́б жыцьця.

⁴⁹ Бацькі вашыя е́лі манну ў пустыні і паўміралі,

⁵⁰ хле́б жа, які з не́ба зыхо́дзе, такі, што не памрэ, хто е́сьць яго.

⁵¹ Я — хле́б жывы, што зыйшоў з не́ба: хто е́сьць хле́б гэты, жыць будзе ве́чна. Хле́б жа, які Я дам, ёсьць Це́ла Маё, каторае Я аддам за жыцьцё сьве́ту.

⁵² І спрачаліся між сабою жыды, кажучы: як Ён можа даць нам е́сьці це́ла Сваё?

⁵³ Ісус жа сказаў ім: запраўды, запраўды кажу вам: калі ня будзеце е́сьці це́ла Сына Чалаве́чага і піць крыві Яго, то ня будзеце ме́ць у сабе́ жыцьця.

⁵⁴ Хто е́сьць це́ла Маё і п’е кроў Маю, ма́е жыцьцё ве́чнае, і Я ўваскрашу яго ў апошні дзе́нь.

⁵⁵ Бо це́ла Маё запраўды ёсьць е́жа, і кроў Мая запраўды ёсьць піта́;

⁵⁶ і хто е́сьць це́ла Маё і п’е кроў Маю, ува Мне́ ёсьць і Я ў ім.

⁵⁷ Як паслаў Мяне́ жывы Аце́ц, і Я жыву Айцом, так і хто е́сьць Мяне́, жыць будзе Мною;

⁵⁸ гэта-ж і ёсьць хле́б, што з не́ба зыйшоў. Ня так, як бацькі вашыя е́лі манну і паўміралі: хто е́сьць хле́б гэты, жыць будзе ве́чна.

⁵⁹ Гэтае казаў Ён у школе, навучаючы ў Капэрнауме.

⁶⁰ Многія з вучняў Яго, чуючы гэтае, казалі: жорсткае гэта слова. Хто можа слухаць яго?

⁶¹ Ісус жа, ве́даючы ў Сабе́, што вучні Яго гудзяць аб гэтым, сказаў ім: ці гэтае вас спакушае?

⁶² а як угле́дзіце Сына Чалаве́чага ўзыходзячы туды, дзе́ быў ране́й?

⁶³ Дух жывіць, це́ла-ж нічога ня ва́ртае; сло́вы, якія вам кажу, ёсьць дух і жыцьцё;

⁶⁴ але ёсьць некато́рыя сярод вас, што ня ве́руюць. Бо Ісус напе́рад ве́даў, што ёсьць няве́руючыя, і хто здрадзіць Яго.

⁶⁵ І сказаў: дзеля гэтага-ж і казаў Я вам, што ніхто ня можа прыйсьці да Мяне́, калі яму ня будзе да́дзена Айцом Маім.

⁶⁶ З таго часу многія з вучняў Яго пайшлі назад і ўжо не хадзілі з Ім.

⁶⁷ Тады Ісус сказаў дванаццацём: ці ня хочаце і вы адыйсьціся?

⁶⁸ І адказаў Яму Сымон Пётр: Го́спадзе! да каго нам ісьці? Ты ма́еш словы ве́чнага жыцьця;

⁶⁹ і мы паве́рылі і пазналі, што Ты Хрыстос, Сын Бога жывога.

⁷⁰ Ісус адказаў ім: ці ня вас дванаццацёх выбраў Я? Але адзін з вас злы дух.

⁷¹ Гэтае гаварыў Ён пра Юду Сымонавага Іскарыёта, бо гэты хаце́ў прадаць Яго, адзін з дванаццацёх.

Разьдзе́л 7

¹ Пасьля гэтага Ісус хадзіў па Галіле́і; па Юдэі не хаце́ў хадзіць, бо Жыды шукалі, як бы забіць Яго.

² Блізка-ж было сьвята жыдоўскае кучкі.

³ Тады браты Яго сказалі Яму: ідзі адгэтуль і пайдзі ў Юдэю, каб і вучні Тваі бачылі дзе́яньні, якія Ты чыніш.

⁴ Бо ніхто ня робіць нічога ўкрадкам, але сам стараецца быць вядомым. Калі робіш гэткае, дык пакажы Сябе́ сьве́ту;

⁵ бо і браты Яго ня ве́равалі ў Яго.

⁶ Ісус жа сказаў ім: Мой час яшчэ ня прыйшоў, а для вас заўсёды час;

⁷ вас сьве́т ня можа ненавідзець, а Мяне́ ненавідзіць, бо Я сьве́дчу аб ім, што ўчынкі яго благія.

⁸ Ідзе́це вы на гэтае сьвята, а Я яшчэ не пайду на гэтае сьвята, бо Мой час яшчэ не настаў.

⁹ І, сказаўшы гэтае ім, астаўся ў Галіле́і.

¹⁰ Але, як пайшлі браты Яго, тады і Ён пайшо́ў на сьвята, ня яўна, але як-быццам пата́йна.

¹¹ Жыды-ж шукалі Яго на сьвяце й пыталіся: дзе́ Ён?

¹² І многа шуму было дзеля Яго ў народзе: адны казалі, што Ён добры, а другія казалі: не́, бо зводзіць народ.

¹³ Але-ж ніхто не гаварыў аб Ім яўна, бо баяліся Жыдоў.

¹⁴ У палове-ж сьвята ўвайшоў Ісус у царкву і навучаў.

¹⁵ І дзівіліся Жыды, кажучы: як Ён ве́дае Пісаньні, ня вучыўшыся?

¹⁶ Ісус жа адказаў ім і сказаў: Маё вучэньне не Маё, але Паслаўшага Мяне́;

¹⁷ хто хоча волю Яго чыніць, той даве́даецца аб навуцы, ці ад Бога яна, ці Я Сам ад Сябе́ гавару.

¹⁸ Хто гаворыць сам ад сябе́, той шукае для сябе́ славы, а хто шукае славы Паслаўшага яго, той пра́ведны, і няма ў ім няпраўды.

¹⁹ Ці ня даў вам Майсе́й закону, і ніхто ня жыве́ па закону. За што хочаце забіць Мяне́?

²⁰ Народ адказаў: ці ня дэман у Табе́? Хто імкне́цца забіць Цябе́?

²¹ Ісус казаў дале́й: адно дзе́ла зрабіў Я, і вы ўсе́ дзівуецеся;

²² Майсе́й даў вам абразаньне; хоць яно і не ад Майсе́я, але ад бацькоў, і ў суботу вы абраза́еце чалаве́ка;

²³ калі ў суботу абраза́ецца чалаве́к, каб ня быў парушаны закон Майсе́яў, — чаму ж нездаволены вы Мною, што Я аздаравіў чалаве́ка ў суботу?

²⁴ Ня судзіце па выгляду, але судзіце судом справядлівым.

²⁵ Іншыя-ж з ерузалімцаў казалі: ці ж гэта ня Той, Якога шукаюць, каб забіць?

²⁶ Вось Ён кажа яўна, і нічога ня кажуць Яму; ці не пераканаліся начальнікі, што Ён запраўды Хрыстос?

²⁷ Але мы ве́даем Яго, адкуль Ён; калі-ж прыйдзе Хрыстос, ніхто ня будзе ве́даць, адкуль Ён.

²⁸ І крыкнуў тады Ісус у царкве́, навучаючы і кажучы: і Мяне́ ве́даеце, і ве́даеце адкуль Я, і прыйшоў Я ня Сам ад Сябе́, але праўдзівы Той, што паслаў Мяне́, ды Яго вы ня ве́даеце;

²⁹ Я ве́даю Яго, бо Я ад Яго, і Ён паслаў Мяне́.

³⁰ І шукалі, як бы ўзяць Яго, але ніхто не ўзлажыў на Яго рукі, бо яшчэ ня прыйшоў Яго час.

³¹ Многія-ж з народу ўве́равалі ў Яго і казалі: калі прыйдзе Хрыстос, няўжо-ж Ён зробіць больш цудаў, чымся гэты зрабіў?

³² Чулі фарысэі такія гутаркі аб Ім у народзе; і паслалі фарысэі й архірэі слуг сваіх, каб узялі Яго.

³³ Ісус жа сказаў ім: яшчэ нядоўга Мне́ быць з вамц і пайду да Паслаўшага Мяне́.

³⁴ Будзеце шукаць Мяне́ і ня знойдзеце, і дзе́ буду Я, туды вы ня можаце прыйсьці.

³⁵ І гаварылі жыды паміж сабою: куды Ён хоча йсьці, што мы ня знойдзем Яго? Ці не да грэцкага рассяле́ньня хоча йсьці і навучаць Грэкаў?

³⁶ Што́ маюць значыць гэтыя словы, якія Ён сказа́ў: "будзеце шукаць Мяне́ і ня знойдзеце, і дзе́ буду Я, туды вы ня можаце прыйсьці?"

³⁷ У апошні-ж вялікі дзе́нь сьвята Ісус стаяў і клікаў, кажучы: хто смагу ма́е, ідзі да Мяне́ і пі.

³⁸ Хто ве́руе ў Мяне́, у таго, як сказана ў Пісаньні, з жывата пацякуць рэкі вады жывое.

³⁹ Гэтае сказаў Ён аб Духу, якога ме́ліся прыняць ве́руючыя ў Яго: бо ня было йшчэ на іх Духа Сьвятога, бо ня быў яшчэ Ісус усла́ўлены.

⁴⁰ Многія з народу, чуўшы гэтыя словы, казалі: запраўды, Ён прарок.

⁴¹ Другія гаварылі: гэта Хрыстос. А іншыя гаварылі: ці ж з Галіле́і прыйдзе Хрыстос?

⁴² Ці-ж ня сказана ў Пісаньні, што Хрыстос прыйдзе з сяме́ньня Давідавага і Віфлее́му, з сяла, скуль быў Давід?

⁴³ Дык вось узьнялася аб Ім у людзе́й спрэчка.

⁴⁴ Некато́рыя-ж з іх хаце́лі ўзяць Яго, але ніхто не падняў на Яго рукі.

⁴⁵ І вярнуліся слугі да архірэяў і фарысэяў, і тыя спыталіся: чаму вы не прывялі Яго?

⁴⁶ Слугі адказалі: ніколі чалаве́к не гаварыў так, як гэты чалавск.

⁴⁷ Фарысэі сказалі ім: няўжо-ж і вас зьвялі?

⁴⁸ Ці паве́рыў у Яго хто з начальнікаў і фарысэяў?

⁴⁹ Бо пракляты гэты народ, што ня ве́дае закону.

⁵⁰ Кажа ім Нікадэм, адзін з іхніх, што прыходзіў быў да Яго ўначы:

⁵¹ ці судзіць закон наш чалаве́ка, ня выслухаўшы пе́рш яго і не даве́даўшыся, што ён робіць?

⁵² На гэтае адказалі і сказалі яму: ці і ты не з Галіле́і? пашукай і пабач, што з Галіле́і прарок ня прыходзіў.

⁵³ І разыйшліся да дому.

Разьдзе́л 8

¹ Ісус жа пайшоў на гару Аліўную.

² Нара́ніцы-ж ізноў прыйшоў у царкву, і ўве́сь народ ішоў да Яго. Ён се́ў і навучаў іх.

³ Тут кніжнікі і фарысэі прывялі да Яго жанчыну, злоўленую на чужало́жстве, і, паставіўшы яе́ пасярэдзіне,

⁴ сказалі Яму: Настаўнік, гэта жанчына злоўлена на чужаложстве,

⁵ а Майсе́й у законе загада́ў нам пабіваць гэткіх каме́ньнем. Ты-ж што скажаш?

⁶ Гаварылі-ж гэта спакушаючы Яго, каб знайсьці што-не́будзь дзеля абвінава́чаньня Яго. Але Ісус, нагнуўшыся, пісаў пальцам на зямлі.

⁷ Калі-ж яны не пераставалі пытацца ў Яго, то, падняўшыся, сказаў ім: хто з вас бязгрэшны, пе́ршы кінь ка́мень у яе́.

⁸ І, зноў нагнуўшыся, пісаў на зямлі.

⁹ Яны-ж, пачуўшы гэтае і дакара́ныя сумле́ньнем, павыходзілі адзін за адным, пачынаючы ад старшых аж да апошніх; застаўся адзін Ісус і жанчына, што стаяла пасярэдзіне.

¹⁰ Ісус, падняўшыся і ня бачучы нікога апрача жанчыны, сказаў ёй: жанчына! дзе́ тваі абвініцелі? Ніхто не асудзіў цябе́?

¹¹ Яна адказала: ніхто, Госпадзе! Ісус жа сказаў ёй: і Я не асуджаю цябе́: ідзі і больш не грашы.

¹² Зноў кажа Ісус да народу: Я сьвятло́ сьве́ту; хто пойдзе за Мною, той ня будзе хадзіць у це́мры, але ме́ціме сьвятло́ жыцьця.

¹³ Тады фарысэі сказалі Яму: Ты Сам аб Сабе́ сьве́дчыш, ды непраўдзівае сьвядоцтва Тваё.

¹⁴ Адказаў ім Ісус і сказаў: калі Я і Сам аб Сабе́ сьве́дчу, то сьвядоцтва Маё справядлівае, бо Я ве́даю, адкуль прыйшоў і куды іду; а вы ня ве́даеце, адкуль Я і куды іду.

¹⁵ Вы судзіце па це́лу; Я ня суджу нікога.

¹⁶ А калі і суджу Я, то суд Мой справядлівы, бо Я не адзін, але Я і Аце́ц, што паслаў Мяне́.

¹⁷ І ў законе-ж вашым напісана, што сьве́дчаньне двох чалаве́к справядлівае. (Другазак. 19, 15).

¹⁸ Я Сам сьве́дчу аб Сабе́ і сьве́дчыць аба Мне́ Аце́ц, які паслаў Мяне́.

¹⁹ Тады сказалі Яму: дзе́ Аце́ц Твой? Ісус адказаў ім: вы ня ве́даеце ні Мяне́, ні Айца Майго. Калі-б вы ве́далі Мяне́, ве́далі б і Айца Майго.

²⁰ Гэтыя словы гаварыў Ісус ля скарбніцы, калі вучыў у царкве́; і ніхто ня ўзяў Яго, бо яшчэ ня прыйшоў час яго.

²¹ І ізноў сказаў ім Ісус: Я адыходжу, і будзеце шукаць Мяне́; і паўміраеце ў грэху сваім. Куды іду Я, вы прыйсьці ня мо́жаце.

²² Жыды-ж гаварылі: ці не заб'е́ Ён Сябе́ Сам, што кажа: куды Я іду, вы ня мо́жаце прыйсьці?

²³ І сказаў ім: вы ад нізу, Я-ж з вышыні; вы з гэтага сьве́ту, Я ня з гэтага сьве́ту;

²⁴ сказаў жа Я вам, што паўміраеце ў грахох вашых; бо калі не паве́рыце, што гэта Я, то памрэцё ў грахох вашых.

²⁵ Яны-ж сказалі Яму: хтож Ты? І сказаў ім Ісус: Адпача́тны, як і кажу вам;

²⁶ многа ма́ю гаварыць аб вас і судзіць; але Той, што паслаў Мяне́, справядлівы, што Я чуў ад Яго, тое й кажу сьве́ту.

²⁷ Не зразуме́лі, што Ён гаварыў ім аб Айцу.

²⁸ І сказаў ім Ісус: як падыймеце Сына Чалаве́чага, тады даве́даецеся, што гэта Я і што нічога ня ро́блю ад Сябе́, але як наўчыў Мяне́ Аце́ц Мой, так і гавару.

²⁹ І са Мною Той, што паслаў Мяне́: Аце́ц не пакінуў Мяне́ аднаго, бо Я заўсёды ро́блю тое, што падабаецца Яму.

³⁰ Калі Ён гаварыў гэтае, многія ўве́равалі ў Яго.

³¹ Тады сказаў Ісус уве́раваўшым у Яго Жыдом: калі астанецёся ў слове Маім, дык запраўды вы вучні Маі.

³² І пазна́еце праўду, і праўда зробіць вас вольнымі.

³³ Яму адказалі: мы се́мя Аўраама і нікому ніколі ня былі рабамі; як жа Ты кажаш: ста́нецеся вольнымі.

³⁴ Ісус адказаў ім: запраўды, запраўды кажу вам: усякі, хто грашыць, ёсьць нявольнік грэху.

³⁵ Але раб ня жыве́ ў доме ве́чна: сын астае́цца ве́чна.

³⁶ Дык вось, калі Сын вызваліць вас, то запраўды вольнымі будзеце.

³⁷ Ве́даю, што вы се́мя Аўраама, аднак жа шука́еце, каб забіць Мяне́, бо слова Маё не ўмяшча́ецца ў вас.

³⁸ Я кажу тое, што бачыў у Айца Майго, а вы робіце тое, што бачылі ў айца вашага.

³⁹ Яны адказалі Яму і сказалі: аце́ц наш — Аўраам. Ісус сказаў ім: калі-б вы былі дзе́ці Аўраама, то рабілі бы ўчынкі Аўраамавы.

⁴⁰ А цяпе́р шука́еце, як забіць Мяне́, чалаве́ка, што сказаў вам праўду, якую чуў ад Бога; Аўраам гэтага не рабіў.

⁴¹ Вы робіце ўчынкі айца вашага. На гэтае сказалі Яму: мы не з распусты роджаны; аднаго Айца ма́ем, Бога.

⁴² Ісус сказаў ім: калі-б Бог быў ваш Аце́ц, то вы любілі-б Мяне́, бо Я з Бога выйшаў і прыходжу; бо Я ня Сам ад Сябе́ прыйшоў, але Ён паслаў Мяне́.

⁴³ Чаму вы не разуме́еце гутаркі Мае́? Бо ня можаце слышаць слова Майго.

⁴⁴ Ваш аце́ц д'ябал, і вы хочаце выпаўняць жаданыі́і айца вашага. Ён быў душагуб ад пачатку і ня ўсто́іў у праўдзе; бо яе́ няма ў ім. Калі е́н гаворыць брахню, гаворыць сваё, бо ён брахун і бацька ілжы.

⁴⁵ А як Я праўду гавару, то ня ве́рыце Мне́.

⁴⁶ Хто з вас дака́жа Мой грэх? Калі-ж Я гавару праўду, чаму вы ня ве́рыце Мне́?

⁴⁷ Хто ад Бога, той слухае словы Божыя; вы затым ня слухаеце, што вы не ад Бога.

⁴⁸ На гэтае адказалі Яму Жыды і сказалі: ці-ж няпраўду мы кажам, што Ты Самаранін, і што злы дух у Табе́?

⁴⁹ Ісус адказаў: у ва Мне́ дэмана няма́; але Я паважаю Айца Свайго, а вы зьняважа́еце Мяне́.

⁵⁰ Дый Я-ж ня шукаю сла́вы для Мяне́; ёсьць Той, што шукае і судзіць.

⁵¹ Запраўды, запраўды кажу вам: хто выпаўняе слова Маё, ня ўгле́дзіць сьме́рці даве́ку.

⁵² Жыды сказалі Яму: цяпе́р даве́даліся мы, што ў Табе́ дэман. І Аўраам памёр, і прарокі, а Ты кажаш: хто выпаўніць слова Маё, той не спазнае сьме́рці даве́ку.

⁵³ Няўжо-ж Ты большы за айца нашага Аўраама, які ўмёр? і прарокі ўмярлі: за каго Ты Сябе́ выдае́ш?

⁵⁴ Ісус адказаў: калі Я Сам Сябе́ выслаўляю, то сла́ва Мая нішто. Мяне́ выслаўляе Аце́ц Мой, аб каторым вы гаворыце, што Ён Бог ваш.

⁵⁵ І вы не пазналі Яго, а Я знаю Яго, і калі скажу, што ня знаю Яго, то буду падобны да вас брахун. Але Я знаю Яго і выпаўняю слова Яго.

⁵⁶ Аўраам, аце́ц ваш, рад быў бачыць дзе́нь Мой; і ўгле́дзіў і ўце́шыўся.

⁵⁷ На гэтае сказалі Яму Жыды: Табе́ няма яшчэ пяцідзесяцёх гадоў, і Ты бачыў Аўраама?

⁵⁸ Ісус адказаў ім: запраўды, запраўды кажу вам: пе́рш, чымся нарадзіўся Аўраам, быў Я.

⁵⁹ Тады ўзялі каме́ньні, каб кінуць у Яго, але Ісус укрыўся і выйшаў з царквы, прайшоўшы між імі; і пайшоў дале́й.

Разьдзе́л 9

¹ І, праходзячы, угле́дзіў чалаве́ка сьляпога ад нараджэньня.

² Вучні Яго спыталіся ў Яго: Равві! хто саграшыў: ён, ці бацькі яго, што ўрадзіўся сьляпы?

³ Ісус адказаў: не саграшыў ані ён, ані бацькі яго, але дзеля выяўле́ньня ў ім дзе́л Божых.

⁴ Мне́ трэба рабіць дзе́ла Таго, што паслаў Мяне́, пакуль дзе́нь; надыходзе ноч, калі ніхто ня можа рабіць.

⁵ Пакуль Я на сьве́це, Я сьвятло́ сьве́ту.

⁶ Сказаўшы гэта, Ён плюнуў на зямлю, зрабіў з сьліны балота й памазаў ім вочы сьляпому

⁷ дый сказаў яму: пайдзі, умыйся ў купальні Сілаам (што тлумачыцца: Пасланы). Той пайшоў і ўмыўся і прыйшоў відзючы.

⁸ Сусе́дзі-ж і тыя, што бачылі яго ране́й, як быў сьляпы, гаварылі: ці-ж ня той гэта, што сядзе́ў і жабраваў?

⁹ Іншыя казалі: гэта ён, а іншыя — падобны да яго; ён жа казаў: гэта я.

¹⁰ Дык пыталіся ў яго: як адчыніліся вочы твае́?

¹¹ І той адказаў і сказаў: Чалаве́к, званы Ісусам, зрабіў балота, памазаў вочы мае́ і сказаў мне́: пайдзі ў купальню Сілаам і ўмыйся. Я пайшоў, умыўся і стаў відзець.

¹² Дык сказалі яму: дзе́ Ён? Ён адказаў: Ня ве́даю.

¹³ Павялі гэтага было́га сьляпо́га да фарысэяў.

¹⁴ А была субота, калі Ісус зрабіў балота і адчыніў яму вочы.

¹⁵ І пыталіся ў яго ізноў фарысэі, як ён стаў бачыць. Ён жа сказаў ім: балота палажыў Ён на вочы мае́, і я ўмыўся і віджу.

¹⁶ Дык некато́рыя з фарысэяў гаварылі: не ад Бога гэты чалаве́к, бо не шануе суботы. Другія казалі: як можа чалаве́к грэшны рабіць гэткія цуды? І была між імі спрэчка.

¹⁷ І зноў кажуць сьляпому: а ты што́ скажаш аб Ім, што Ён табе́ адчыніў вочы? Той адказаў: гэта прарок.

¹⁸ Жыды-ж не паве́рылі, што ён быў сьляпы і стаў відзець, пакуль не паклікалі бацькоў аздароўленага

¹⁹ і спыталіся ў іх: ці гэта сын ваш, аб якім вы ка́жаце, што ён радзіўся сьляпы? Як жа ён цяпе́р бачыць?

²⁰ Бацькі яго адказалі ім і сказалі: мы ве́даем, што ён наш сын, і што ён радзіўся сьляпы;

²¹ а як цяце́р бачыць, ня ве́даем: таксама, хто адчыніў яму, вочы, мы ня ве́даем: сам ён дарослы, самога спытайцеся; няхай сам аб сабе́ скажа.

²² Так адказалі бацькі яго, бо баяліся Жыдоў, бо Жыды згаварыліся ўжо, каб таго, хто прызнае Яго за Хрыста, адлучыць ад школы.

²³ Дзеля гэтага бацькі яго сказалі: ён дарослы, у самога спытайцеся.

²⁴ І вось другі раз паклікалі чалаве́ка, што быў сьляпы, і сказалі яму: аддай славу Богу: мы ве́даем, што чалаве́к той грэшнік.

²⁵ Ён жа адказаў ім і сказаў: ці Ён грэшны, ня ве́даю, адно ве́даю, што я быў сьляпы, а цяпе́р бачу.

²⁶ Дык ізноў сказалі яму: што Ён зрабіў з табою? Як адчыніў вочы?

²⁷ Адказаў ім: я ўжо сказаў вам; вы ня слухалі; што яшчэ хо́чаце чуць? Няўжо-ж вы хочаце зрабіцца Яго вучнямі?

²⁸ Яны ж дакара́лі яго, кажучы: гэта ты вучань Яго, мыж Майсе́явы вучні.

²⁹ Мы ве́даем, што з Майсе́ем гаварыў Бог; аб Ім жа ня ве́даем, адкуль Ён.

³⁰ І адказаў ім чалаве́к гэты і сказаў: гэта й дзівіць мяне́, што вы ня ве́даеце, адкуль Ён, а Ён адчыніў мне́ вочы;

³¹ але мы ве́даем, што грэшнікаў Бог ня слу́хае; але хто славіць Бога́ і выпаўняе волю Яго, таго слухае.

³² Ад ве́ку ня чуваць было, каб хто адчыніў вочы сьляпо́му ад нараджэньня.

³³ Каб Ён ня быў ад Бога, дык ня мог бы нічога рабіць.

³⁴ Яму адказалі і сказалі: у грахох ты ўве́сь урадзіўся і ты нас вучыш? І выгналі яго вон.

³⁵ Ісус, дачуўшыся, што выгналі яго вон, і знайшоўшы яго, сказаў яму: ці ве́рыш ты ў Сына Божага?

³⁶ Той жа адказаў і сказаў: а хто Ён, Госпадзе, каб мне́ ве́рыць у Яго?

³⁷ Ісус сказаў яму: і ты бачыў Яго, і той, што гаворыць з табою, — гэта Ён.

³⁸ Ён жа сказаў: ве́рую, Госпадзе! і пакланіўся Яму.

³⁹ І сказаў Ісус: на суд прыйшоў Я ў сьве́т гэты, каб сьляпыя бачылі, а тыя, што бачаць, зрабіліся сьляпымі.

⁴⁰ Пачуўшы гэтае, некато́рыя з фарысэяў, што былі з Ім, сказалі Яму: няўжо-ж і мы сьляпыя?

⁴¹ Ісус сказаў ім: калі-б вы былі сьляпыя, то ня ме́лі-б грэху на сабе́; але як вы кажаце, што бачыце, то грэх астае́цца на вас.

Разьдзе́л 10

¹ Запраўды, запраўды кажу вам: хто не дзьвярыма ўваходзіць у аве́чы двор, але пералазіць інакш, той злодзей і разбойнік.

² А хто ўваходзіць дзьвярыма, той пастыр аве́чак,

³ яму прыдзьве́рнік адчыняе, і аве́чкі слухаюцца голасу яго, і ён кліча сваіх аве́ц па іме́ньню і выводзіць іх;

⁴ і, калі выведзе сваіх аве́чак, ідзе́ перад імі, і аве́чкі йдуць за ім, бо ве́даюць голас яго;

⁵ за чужым жа ня пойдуць, але ўцякуць ад яго, бо ня ве́даюць чужога голасу.

⁶ Гэту прыповесьць сказаў ім Ісус, але яны не зразуме́лі, што такое Ён гаварыў ім.

⁷ І вось ізноў сказаў ім Ісус: запраўды, запраўды кажу вам, што Я дзьве́ры аве́чак.

⁸ Усе́, колькі іх ні прыхо́дзіла перада Мною, — зладзе́і ды разбойнікі, але аве́чкі не паслухаліся іх.

⁹ Я — дзьве́ры; хто ўвойдзе праз Мяне́, спасён будзе, і ўвойдзе і выйдзе і пашу знойдзе.

¹⁰ Злодзей прыходзіць толькі дзеля таго, каб украсьці, забіць і загубіць. Я прыйшоў, каб ме́лі жыцьцё і ме́лі бале́й.

¹¹ Я пастыр добры: добры пастыр аддае́ жыцьцё сваё за аве́ц,

¹² а на́йміт, які ня пастыр, для якога аве́чкі не свае́, бачыць, як прыходзе воўк, і пакідае аве́ц і ўцякае: і воўк хапае іх і разганяе аве́ц.

¹³ На́йміт жа ўцякае, бо ён на́йміт і ня турбуецца аб аве́чках.

¹⁴ Я добры пастыр і ве́даю, хто мае́, — і мае́ ве́даюць Мяне́.

¹⁵ Як Аце́ц ве́дае Мяне́, так і Я ве́даю Яго і жыцьцё Маё аддаю за аве́ц.

¹⁶ Ма́ю Я і іншых аве́чак, што ня з гэтага двара́, і гэных трэба Мне́ прыве́сьці, каб і Яны пачулі голас Мой. І ста́нецца адно стада і адзін пастыр.

¹⁷ За тое любіць Мяне́ Аце́ц, што кладу жыцьцё Маё, каб ізноў узяць яго.

¹⁸ Ніхто не адыймае яго ў Мяне́, але Я сам аддаю яго: бо ма́ю ўладу аддаць яго і ўладу ізноў узяць яго. Гэты загад дастаў я ад Айца Майго.

¹⁹ Ад гэтых словаў ізноў узьнялася між Жыдамі спрэчка.

²⁰ Многія з іх гаварылі: Ён ма́е ў сабе́ дэмана і шале́е: што вы слухаеце Яго?

²¹ Другія казалі: гэта словы не апанаванага дэманам, ці-ж можа дэман адчыняць вочы сьляпым?

²² І было тады ў Ерузаліме сьвята абнаўле́ньня, і была зіма.

²³ І хадзіў Ісус у царкве́ ў портыку Салямо́навым.

²⁴ Жыды-ж абступілі Яго і казалі Яму: дакуль будзеш нас марочыць? Калі Ты Хрыстос, скажы нам проста.

²⁵ І адказаў ім Ісус: Я сказаў вам, і ня ве́рыце; дзе́лы, што ро́блю ў імя Айца Майго, яны сьве́дчаць аба Мне́.

²⁶ Але вы ня ве́рыце, бо вы не з маіх аве́ц, як Я ўжо сказаў вам;

²⁷ аве́чкі мае́ слухаюцца голасу Майго, і Я ве́даю іх, і яны ідуць за Мною,

²⁸ і ніхто ня вырве іх з рукі Маёй. І Я даю ім жыцьцё ве́чнае, і не загінуць даве́ку.

²⁹ Аце́ц Мой, які даў Мне́ іх, бо́льшы за ўсіх, і ніхто ня можа вырваць іх з рукі Айца Майго.

³⁰ Я і Аце́ц — адно.

³¹ Тут ізноў Жыды ўхапілі каме́ньні, каб пабіць Яго.

³² Ісус адказаў ім: многа добрых учынкаў паказаў Я вам ад Айца Майго; за каторы-ж з іх хочаце Мяне́ каменава́ць?

³³ Жыды адказалі Яму, мовячы: не за добрае дзе́ла хочам біць Цябе́ каме́ньмі, але за тое, што Ты абражаеш Бога, ды што Ты, будучы чалаве́кам, робіш Сябе́ Богам.

³⁴ Ісус адказаў ім: ці не напісана ў законе вашым: Я сказаў — вы богі.

³⁵ Калі Ён назваў багамі тых, да каторых было слова Божае (дый ня можа быць парушана Пісаньне),

³⁶ дык як жа Таму, Каго Аце́ц асьвяціў і паслаў у сьве́т, вы кажаце: блюзьніш, — за тое, што Я сказаў: Я Сын Божы?

³⁷ Калі Я ня роблю дзе́ла Айца Майго, ня ве́рце Мне́, —

³⁸ калі-ж роблю, і ня ве́рыце Мне́, дык ве́рце ўчынкам Маім, каб ве́далі і ўве́равалі, што Аце́ц у-ва Мне́, і Я ў Ім.

³⁹ І ізноў шукалі, як узяць Яго, але Ён выйшаў з рук іх

⁴⁰ і пайшоў ізноў за Іордан, на тое ме́сца, дзе́ ране́й хрысьціў Іоан, і астаўся там.

⁴¹ І многія прыйшлі да Яго і казалі, што Іоан не зрабіў ніводнага цуду; але ўсё, што сказаў Іоан аб Ім, было справядліва.

⁴² І многія там уве́равалі ў Яго.

Разьдзе́л 11

¹ Быў жа адзін хворы Лазар з Віфані, з сяла Марыі і Марты, сястры Яго.

² Марыя-ж, якой брат Лазар быў хворы, была тая, што пама́зала Ісуса але́ем і абце́рла ногі Яго валасамі сваімі.

³ Сёстры паслалі сказаць Яму: Госпадзе! вось той, каго Ты любіш, хворы.

⁴ Ісус, пачуўшы гэта, сказаў: гэтая хво́расць не на сьме́рць, але на славу Божу, каб уславіўся праз яе́ Сын Божы.

⁵ Ісус жа любіў Марту і сястру яе́ і Лазара.

⁶ Калі-ж пачуў, што той хворы, дык прабыў два дні ў тым ме́сцы, дзе́ знаходзіўся.

⁷ Пасьля гэтага сказаў вучням: пойдзем ізноў у Юдэю.

⁸ Вучні сказалі Яму: Равві! ці-ж даўно Жыды шукалі каме́ньмі забіць Цябе́, і Ты ізноў ідзе́ш туды?

⁹ Ісус адказаў: ці не дванаццаць гадзін ма́е дзе́нь? Хто ходзіць удзе́нь, не спатыка́ецца, бо бачыць сьве́тласьць гэтага сьве́ту;

¹⁰ калі-ж ходзіць уначы, спатыка́ецца, бо няма сьвятла ў ім.

¹¹ Сказаўшы гэтае, гавора ім пасьля: Лазар, друг наш, заснуў, але Я іду разбудзіць яго.

¹² Вучні ж Яго сказалі: Госпадзе! калі заснуў, паздараве́е.

¹³ Гаварыў Ісус аб сьме́рці яго; тыя-ж думалі, што аб сонным супачынку кажа.

¹⁴ Дык Ісус сказаў ім проста: Лазар памёр;

¹⁵ і Я рад за вас, што ня быў там, каб вы паве́рылі; але пойдзем да яго.

¹⁶ Хама́-ж, іначай званы блізьнюк, сказаў таварышам — вучням: пойдзем і мы, каб паме́рці з ім.

¹⁷ Ісус, прыйшоўшы, знайшоў, што ён ужо чатыры дні ў магіле.

¹⁸ Віфанія-ж была блізка ад Ерузаліму, не́шта з пятнаццаць стадыяў.

¹⁹ І многа Жыдоў папрыходзіла да Марты й Марыі паце́шыць іх па браце іхнім.

²⁰ Марта, пачуўшы, што йдзе́ Ісус, пайшла насустрэчу Яму. Марыя-ж асталася ў доме.

²¹ Тады Марта сказала Ісусу: Госпадзе! каб Ты быў тут, не паме́р-бы брат мой.

²² Але і цяпе́р ве́даю, што, чаго Ты папросіш у Бога, дасьць Табе́ Бог.

²³ Ісус кажа ёй: уваскрэсьне брат твой.

²⁴ Марта сказала Яму: ве́даю, што ўваскрэсьне ў дзе́нь уваскрасе́ньня, у апошні дзе́нь.

²⁵ Ісус сказаў ёй: Я ёсьць уваскрасе́ньне і жыцьцё; хто ве́руе ў Мяне́, хоць і памрэ, жыць будзе.

²⁶ І ўсякі, хто жыве́ й ве́руе ў Мяне́, не памрэ даве́ку. Ці ве́рыш гэтаму?

²⁷ Яна кажа Яму: так, Госпадзе! Я ве́ру, што Ты Хрыстос, Сын Божы, што йдзе́ ў сьве́т.

²⁸ І, сказаўшы гэтае, пайшла і цішком паклікала Марыю, сястру сваю, і кажа е́й: Настаўнік тут; кліча цябе́.

²⁹ Яна, як толькі пачула, борзда ўстала і пайшла да Яго.

³⁰ Ісус жа яшчэ ня быў увайшоў у вёску, але быў там, дзе́ Яго Марта сустрэла.

³¹ Жыды-ж, што былі з ёю ў доме і пацяшалі яе́, бачучы, што Марыя бордза ўстала і выйшла, па́йшлі за ёю, кажучы, што йдзе́ на магілу плакаць.

³² Марыя-ж, прыйшоўшы туды, дзе́ быў Ісус, і ўгле́дзіўшы Яго, упала да ног Яго і сказала Яму: Госпадзе! каб Ты быў тут, не паме́р бы брат мой.

³³ Ісус, угле́дзіўшы, што яна плача і што плачуць прыйшоўшыя з ёю Жыды, Сам затужыў духам і ўзварушыўся,

³⁴ ды сказаў: дзе́ вы палажылі яго? Адказалі Яму: Госпадзе! пайдзі й паглядзі.

³⁵ Ісус заплакаў.

³⁶ Тады Жыды казалі: глядзі, як Ён любіў яго.

³⁷ А некато́рыя з іх сказалі: ці ня мог Ён, расчыніўшы вочы сьляпо́му, зрабіць, каб і гэты ня ўмёр?

³⁸ Ісус жа, ізноў ту́жачы ў душы, ідзе́ да магілы; была-ж гэта пячо́ра, зава́леная ка́мнем.

³⁹ Кажа Ісус: вазьміце ка́мень! Сястра ўме́ршага, Марта, кажа Яму: Госпадзе, ўжо сьмярдзіць, бо ўжо чацьве́рты дзе́нь.

⁴⁰ Ісус кажа ёй: ці не казаў Я табе́, што, калі будзеш ве́рыць, угле́дзіш славу Божую?

⁴¹ І вось узялі ка́мень, дзе́ ляжаў нябожчык. Ісус жа ўзьвёў вочы ўве́рх і сказаў: Ойча, дзякую Табе́, што пачуў Мяне́.

⁴² Я ве́даў, што Ты заўсёды чуеш Мяне́, але сказаў дзе́ля народу, што тут стаіць, каб паве́рылі, што Ты паслаў Мяне́.

⁴³ І, сказаўшы гэтае, крыкнуў моцным голасам: Лазар! выйдзі!

⁴⁴ І выйшаў уме́ршы з абкручанымі палатном нагамі й рукамі, і аблічча яго было абвязана хусткаю. Ісус кажа ім: разьвяжыце яго і дайце хадзіць.

⁴⁵ Тады многія з Жыдоў, што прыйшлі да Марыі, бачучы, што ўчыніў Ісус, уве́равалі ў Яго.

⁴⁶ А іншыя з іх пайшлі да фарысэяў і сказалі ім, што зрабіў Ісус.

⁴⁷ Тады архірэі й фарысэі склікалі раду і кажуць: што нам рабіць? Гэты чалаве́к робіць многа цудаў.

⁴⁸ Калі пакінем Яго гэтак, дык усе́ ўве́руюць у Яго, і прыйдуць Рымляне й забяруць ме́сца нашае і народ.

⁴⁹ Адзін жа з іх, не́хта Кайяфа, які быў той год архірэем, сказаў ім: вы нічога ня ве́даеце

⁵⁰ і не падумаеце, што ле́пей нам, каб адзін чалаве́к паме́р за людзе́й, чымся каб уве́сь народ загінуў.

⁵¹ Гэтае-ж ён сказаў не ад сябе́, але, быўшы той год архірэем, прарочыў, што Ісус памрэ за людзе́й,

⁵² дый ня толькі за людзе́й, але каб і расьцярушаных дзяце́й Божых сабраць у вадно.

⁵³ Ад гэтага дня пастанавілі забіць Яго.

⁵⁴ Дык Ісус ужо не хадзіў яўна між імі, а пайшоў адтуль у краіну ля пустыні ў ме́ста, званае Эфраім, і там аставаўся з вучнямі сваімі.

⁵⁵ Блізка-ж была Пасха жыдоўская, і з усяго краю многа папрыходзіла ў Ерузалім перад Пасхай, каб ачысьціцца.

⁵⁶ Дык шукалі Ісуса і, стоючы ў царкве́, гаварылі між сабою: як вы думаеце, ці ня прыйдзе Ён на сьвята?

⁵⁷ Архірэі-ж і фарысэі далі загад, каб кожны, хто даве́даецца, дзе́ Ён, данасіў бы, каб Яго ўзяць.

Разьдзе́л 12

¹ За шэсьць дзён да Пасхі прыйшоў Ісус у Віфанію, дзе́ быў Лазар умёршы, якога Ён ускрасіў.

² Там прыгатавалі Яму вячэру, і Марта паслугоўвала, Лазар жа быў сярод супачываўшых з Ім за сталом.

³ Марыя-ж, узяўшы хунт дарагога чыстага нардовага але́ю памазала ногі Ісусавы і выцерла валасамі сваімі ногі Яго, і дом напоўніўся па́хам ад міра

⁴ Тады адзін з вучняў Яго, Юда Сымонаў Іскарыёт, які маніўся прадаць Яго, сказаў:

⁵ чаму не прадалі гэтага але́ю за трыста дынараў і не раздалі ўбогім?

⁶ А сказаў жа гэта не дзе́ля таго, што клапаціўся аб убогіх, але дзеля таго, што быў зло́дзей і ме́ў пры сабе́ скарбонку і насіў, што туды кідалі.

⁷ Ісус жа сказаў: пакінь яе́; яна захавала гэта на дзе́нь пахаваньня Майго,

⁸ бо ўбогіх заўсёды ма́еце з сабою, а Мяне́ не заўсёды.

⁹ І шмат хто з Жыдоў даве́даўся, што Ён там, і прыйшлі ня толькі дзеля Ісуса, але каб і Лазара пабачыць, што Ён ускрасіў.

¹⁰ Архірэі-ж пастанавілі забіць і Лазара,

¹¹ бо дзеля яго многа Жыдоў прыходзілі і ўве́равалі ў Ісуса.

¹² Наза́ўтрае множства народу, які прыйшоў на сьвята, пачуўшы, што Ісус ідзе́ ў Ерузалім,

¹³ узялі пальмовае ве́цьце і выйшлі на спатканьне Яму і крычэлі: Оса́нна, багасла́ўлен, што йдзе́ ў імя Госпада, Цар Ізраіляў!

¹⁴ Ісу́с жа, знайшоўшы асьлятка, се́ў на яго, як напісана:

¹⁵ ня бойся, дачка́ Сыонская! вось Цар твой ідзе́, се́дзячы на маладым асьле́.

¹⁶ Вучні Яго сьпярша не разуме́лі гэтага, толькі, як уславіўся Ісус, тады ўспомнілі, што гэтак было напісана аб Ім, і гэтае зрабілі Яму.

¹⁷ Народ жа, які быў з Ім ране́й, сьве́дчыў, што Ён выклікаў з магілы Лазара і ўскрасіў Яго.

¹⁸ Вось чаму спаткаў Яго народ, бо чуў, што Ён зрабіў гэты цуд.

¹⁹ Фарысэі-ж гаварылі між сабою: глядзіце, нічога не даб'емся! Уве́сь сьве́т ідзе́ за Ім.

²⁰ Былі-ж і Грэкі сярод прыйшоўшых дзеля адпу́сту ў сьвята.

²¹ Яны падыйшлі да Піліпа, што быў з Віфсаіды Галіле́йскае, і прасілі яго, кажучы: па́не, нам хочацца бачыць Ісуса.

²² Піліп ідзе́ і кажа аб гэтым Андрэю; і Андрэй з Піліпам наказалі Ісусу.

²³ А Ісус сказаў ім у адказ: нрыйшла гадзіна ўславіцца Сыну Чалаве́чаму.

²⁴ Запраўды, запраўды кажу вам: калі пшанічнае зе́рне, упаўшы ў зямлю, не замрэ, то астане́цца адно, а калі замрэ, то дасьць багаты плён.

²⁵ Хто любіць душу сваю, загубіць яе́; і той, што ненавідзіць душу сваю на гэтым сьве́це, захавае яе́ ў жыцьцё ве́чнае.

²⁶ Хто Мне́ служыць, няхай ідзе́ Маім шляхам; і дзе́ Я, там і слуга Мой будзе; і хто Мне́ служыць, будзе ў пашане ў Айца Майго.

²⁷ Цяпе́р душа Мая ўзварушана; і што Мне́ сказаць? Ойча, збаў Мяне́ ад гэтае гадзіны; але-ж дзеля гэтае гадзіны Я і прыйшоў.

²⁸ Ойча, услаў імя Тваё! І зыйшоў з не́ба голас: і ўславіў, і яшчэ ўслаўлю.

²⁹ Народ, які стаяў і чуў гэтае, казаў: гэта быў гром. Другія казалі: Ангел прамовіў да Яго.

³⁰ І адказаў Ісус і сказаў: не дзеля Мяне́ быў гэты голас, але дзеля вас.

³¹ Цяпе́р суд сьве́ту гэтаму; цяпер князь гэтага сьве́ту выгнаны будзе вон.

³² І Я, як буду падняты з зямлі, усіх прыва́блю да Сябе́.

³³ Гаварыў жа Ён гэтае, паказуючы, якою сьме́рцяй ме́ўся паме́рці.

³⁴ Народ адказаў Яму: мы чулі з закону, што Хрыстос істнуе ве́чна; дык як жа Ты кажаш, што мусіць быць падняты Сын Чалаве́чы? Хто гэты Сын Чалаве́чы?

³⁵ І сказаў ім Ісус: яшчэ на кароткі час з вамі сьвятло́; хадзіце, пакуль ма́еце сьвятло́, каб не агарнула вас це́мра; бо хто ходзіць у це́мры, той ня ве́дае, куды йдзе́.

³⁶ Пакуль сьвятло́ з вамі, ве́рце ў сьвятло́, каб сына́мі сьвятла́ сталіся. Сказаўшы гэтае, Ісус адыйшоў і ўкрыўся ад іх.

³⁷ І, хоць гэтулькі цудаў зрабіў Ён перад імі, яны ня ўве́равалі ў Яго:

³⁸ каб збылося слова Ісаі прарока, які казаў: Госпадзе! хто паве́рыць пачутаму ад нас, і каму адкрылася рука́ Гасподня? (Ісаі 53, 1).

³⁹ Дзеля таго не маглі ўве́раваць, што, як ізноў сказаў Ісая:

⁴⁰ Асьляпіў вочы іх і сэрца іх абярнуў у ка́мень, каб ня бачылі вачыма і не зразуме́лі сэрцам і не навярнуліся, каб Я аздаравіў іх.

⁴¹ Гэта сказаў Ісая, калі бачыў сла́ву Яго і гаварыў аб Ім.

⁴² Аднак і з начальнікаў многія ўве́равалі у Яго, але дзеля фарысэяў не вызнава́лі Яго, каб ня вылучылі іх з школы,

⁴³ бо ўлюбілі бале́й сла́ву людзку́ю, чым сла́ву Бо́жую.

⁴⁴ Ісус жа крыкнуў і сказаў: хто ве́руе ў Мяне́, не ў Мяне́ ве́руе, але ў Паслаўшага Мяне́

⁴⁵ І хто бачыць Мяне́, бачыць Паслаўшага Мяне́.

⁴⁶ Я сьвятло́м прыйшо́ў у сьве́т, каб кожны, хто ве́руе ў Мяне́, не астаўся ў це́мры.

⁴⁷ І калі хто пачуе Мае́ словы і не паве́рыць, Я ня суджу́ яго: бо Я прыйшоў ня судзіць сьве́т, але спасаць сьве́т.

⁴⁸ Хто адкідае Мяне́ і ня прыймае слоў Маіх, ма́е судзьдзю для сябе́: сло́ва, што Я сказаў, яно будзе судзіць яго ў апошні дзе́нь;

⁴⁹ бо не ад Сябе́ казаў Я, але Аце́ц, што паслаў Мяне́, Ён даў Мне́ загад, што́ казаць і гаварыць.

⁵⁰ І ве́даю, што прыказа́ньне Яго ёсьць жыцьцё ве́чнае. Дык тое, што Я гавару, гавару, як сказаў Мне́ Аце́ц, каб гаварыў.

Разьдзе́л 13

¹ Перад сьвятам жа Пасхі Ісус, ве́даючы, што прыйшла Яго гадзіна перайсьці з гэтага сьве́ту да Айца, палюбіўшы сваіх, што на сьве́це, даканца́ ўзьлюбіў іх.

² І ў час вячэры, калі д'ябал улажыў ужо ў сэрца Юды Сымо́навага Іскарыёта прадаць Яго,

³ Ісус, ве́даючы, што Аце́ц усе аддаў у рукі Яго, і што Ён ад Бога выйшаў і да Бога йдзе́,

⁴ устаў ад стала, скінуў з Сябе́ ве́рхнюю вопратку і, узяўшы рушнік, падпераза́ўся.

⁵ Пасьля наліў вады ў умывальніцу і пачаў абмываць ногі вучням сваім і выціраць рушніком, якім быў апераза́ны.

⁶ І падыходзіць да Сымона Пятра, і той кажа Яму: Госпадзе! ці-ж Табе́ абмываць мае́ ногі?

⁷ І адказаў Ісус і сказаў яму: што Я ро́блю, ты цяпе́р ня ве́даеш, але даве́даешся пасьля.

⁸ Пе́тр кажа Яму: ня ўмыеш ног маіх даве́ку. Ісус адказаў яму: калі ня ўмыю цябе́, ня ма́еш часьці са Мною.

⁹ Сымон Пётр кажа Яму: Госпадзе, ня толькі ногі мае́, але й рукі і галаву.

¹⁰ Ісус кажа яму: абмытаму трэба толькі ногі абмыць, бо ўвесь чысты, і вы чыстыя, але ня ўсе́.

¹¹ Бо ве́даў, хто прадасьць Яго, дый затым і сказаў: ня ўсе́ вы чыстыя.

¹² Калі-ж абмыў ім ногі і апрануў Сваю вопратку, дык, супачыўшы ізноў, спытаўся: ці ве́даеце, што́ гэта Я зрабіў вам?

¹³ Вы называеце Мяне́ Вучыцелем і Го́спадам і справядліва кажаце, бо Я і ёсьць такі.

¹⁴ Дык вось, калі Я, Госпад і Вучыцель, абмыў вам ногі, дык і вы павінны абмываць ногі адзін аднаму,

¹⁵ бо Я даў вам прыклад, каб, як Я зрабіў вам, рабілі і вы.

¹⁶ Запраўды, запраўды кажу вам: слуга ня большы за гаспадара свайго, і паслане́ц ня большы за таго, хто яго пасылае.

¹⁷ Калі гэтае ве́даеце, шчасьлівыя вы, калі гэтае рабіць будзеце.

¹⁸ Не аб усіх вас гавару. Я ве́даю, каго выбраў. Але няхай ста́нецца, што напісана: Той, хто е́сьць са Мною хле́б, падняў на Мяне́ пяту сваю (Пс. 40, 10).

¹⁹ Цяпе́р кажу вам, ране́й, чым гэта ста́лася, каб, як ста́нецца, вы паве́рылі, што гэта Я.

²⁰ Запраўды, запраўды кажу вам: хто прыймае таго, каго Я пашлю, Мяне́ прыймае, а хто Мяне́ прыймае, прыймае Паслаўшага Мяне́.

²¹ Сказаўшы гэтае, Ісус узварушыўся духам і засьве́дчыў і сказаў: запраўды, запраўды кажу вам, што адзін з вас прадасьць Мяне́!

²² Тады вучні аглядаліся адзін на аднаго, ня ве́даючы, аб кім гаворыць.

²³ Быў жа за сталом адзін з вучняў Яго на ўлоньні Ісуса, якога Ісус любіў.

²⁴ Яму Сымон Пе́тр кіўнуў, каб папытаўся, хто гэта, аб кім гаворыць.

²⁵ І той, прыпаўшы да грудзе́й Ісуса, кажа: Госпадзе! хто гэта?

²⁶ І адказвае Ісус: той, каму Я падам абмачыўшы кусок хле́ба. І, абмачыўшы кусок, падаў Юдзе Сымонаваму Іскарыёту.

²⁷ І за куском увайшоў у яго шата́н. І кажа яму Ісус: што робіш, рабі хутчэй.

²⁸ Але ніхто з прысутных таго не зразуме́ў, дзеля чаго гэтае сказаў яму.

²⁹ А як у Юды была скарбонка з грашыма, дык іншыя думалі, быццам Ісус кажа яму: купі, што трэба нам на сьвята, ці каб даў не́шта ўбогім.

³⁰ Той жа, узяўшы кусок, зараз жа выйшаў; а была ноч.

³¹ А як выйшаў, кажа Ісус: цяпе́р уславіўся Сын Чалаве́чы, і Бог уславіўся ў Ім.

³² Калі Бог уславіўся ў Ім, то Бог уславіць і Яго ў Сабе́, і ў хуткім часе ўславіць Яго.

³³ Дзе́ці! яшчэ нядоўга Мне́ быць з вамі: будзеце шукаць Мяне́ і, як Я сказаў Жыдом: куды Я іду, вы ня можаце йсьці, — так гавару цяпе́р і вам.

³⁴ Даю вам новае прыказа́ньне: каб любілі адзін аднаго; як Я палюбіў вас, так і вы любе́це адзін аднаго.

³⁵ Па гэтым пазна́юць усе́, што вы Маі вучні, калі будзеце ме́ць любоў адзін да аднаго.

³⁶ Кажа Яму Сымон Пётр: Госпадзе, куды Ты йдзе́ш? Ісус адказаў яму: куды Я йду, ты ня можаш цяпе́р за Мною йсьці; пазьне́й жа пойдзеш за Мною.

³⁷ Пе́тр сказаў Яму: Госпадзе! чаму я не магу ісьці за Табою цяпе́р? Я душу маю палажу за Цябе́.

³⁸ Ісус адказаў яму: душу тваю за Мяне́ паложыш? запраўды, запраўды кажу табе́: не прапяе́ пе́вень, як тройчы адрачэшся ад Мяне́.

Разьдзе́л 14

¹ Няхай не сумляваецца сэрца вашае; ве́руйце ў Бога і ве́руйце ў Мяне́.

² У доме Айца Майго многа сьвятліц; каб жа ня гэтак было, сказаў бы Я вам: іду прырыхтаваць вам ме́сца.

³ І, калі пайду і прыгатую вам ме́сца, прыйду ізноў і вазьму вас да Сябе́, каб і вы былі, дзе́ Я.

⁴ І куды йду, ве́даеце, і дарогу ве́даеце.

⁵ Кажа Яму Хама́: Госпадзе! ня ве́даем, куды йдзе́ш; дык як можам ве́даць дарогу?

⁶ Ісус сказаў яму: Я і дарога, і праўда, і жыцьцё. Ніхто ня прыходзе да Айца, калі не цераз Мяне́;

⁷ калі-б вы пазналі Мяне́, пазналі-б і Айца Майго; і ад сяньня ве́даеце Яго і бачылі Яго.

⁸ Кажа яму Піліп: Госпадзе! пакажы нам Айца, і годзе з нас.

⁹ Кажа яму Ісус: гэтулькі часу я з вамі, і ты не пазнаў Мяне́, Піліп? Хто бачыў Мяне́, бачыў Айца; як жа ты кажаш: пакажы нам Айца?

¹⁰ Ці ж ты ня ве́рыш, што Я ў Айцу і Аце́ц у-ва Мне́? Словы, што кажу вам Я, ад Сябе́ не кажу. Аце́ц, што ў-ва Мне́, Ён робіць дзе́лы.

¹¹ Ве́рце Мне́, што Я ў Айцу, і Ён у-ва Мне́; каліж не́, ве́рце Мне́ па самых учынках.

¹² Запраўды, запраўды кажу вам: хто ве́руе ў Мяне́, будзе рабіць учынкі, якія Я ро́блю, дый большыя за іх зробіць: бо Я да Айца Майго іду.

¹³ І чаго папросіце ў імя Маё, тое зро́блю, каб уславіўся Аце́ц у Сыне.

¹⁴ Чаго папросіце ў імя Маё, Я зроблю.

¹⁵ Калі любіце Мяне́, спо́ўніце Мае́ за́паведзі.

¹⁶ І Я ўпрашу Айца, і Ён дасьць вам другога Пацяшыцеля, каб быў з вамі даве́ку,

¹⁷ Духа праўцы, Якога сьве́т ня можа прыняць, бо ня бачыць Яго, а вы ве́даеце Яго, бо Ён з вамі ёсьць і ў вас будзе.

¹⁸ Не пакіну вас сіротамі: прыйду да вас.

¹⁹ Яшчэ трохі, і сьве́т ужо ня ўбачыць Мяне́, а вы ўбачыце Мяне́, бо Я жыву, і вы жыць будзеце.

²⁰ У той дзе́нь даве́даецеся, што Я ў Айцу, і вы ў-ва Мне́, і Я ў вас.

²¹ Хто ма́е за́паведзі Мае́ і выпаўняе іх, той любіць Мяне́, а таго, хто любіць Мяне́, любіцімець Аце́ц Мой, і Я палюблю Яго і зьяўлюся яму Сам.

²² Кажа Яму Юда (не Іскарыёт): Госпадзе, чаму гэта Ты хочаш зьявіць Сябе́ нам, а ня сьве́ту?

²³ І адказаў яму Ісус і сказаў: хто любіць Мяне́, той спаўняе слова Маё; і Аце́ц Мой палюбіць яго; і Мы прыйдзем да Яго і зробім сялібу ў Яго.

²⁴ Хто ня любіць Мяне́, не выпаўняе слоў Маіх; слова-ж, якое вы чуеце, ня ёсьць Маё, але Айца, што паслаў Мяне́.

²⁵ Гэтае сказаў Я вам, пакуль Я з вамі.

²⁶ Пацяшыцель жа, Дух Сьвяты, Якога пашле́ Аце́ц у імя Маё, навучыць вас усяго і напомніць вам усё, што Я казаў вам.

²⁷ Мір пакідаю вам, мір Мой даю вам; даю-ж вам ня так, як сьве́т дае́: няхай не сумлява́ецца сэрца вашае І не баіцца.

²⁸ Вы чулі, што Я сказаў вам: іду ад вас і прыйду да вас. Калі-б вы любілі Мяне́, то ўце́шыліся бы, што Я сказаў: іду да Айца, бо Аце́ц Мой большы за Мяне́.

²⁹ І сказаў Я вам цяпе́р — пе́рш, чым ста́лася, каб вы паве́рылі, як ста́нецца.

³⁰ Ужо нямнога Мне́ гаварыць з вамі; бо йдзе́ князь гэтага сьве́ту і ў-ва Мне́ ня ма́е нічога.

³¹ Але, каб сьве́т ве́даў, што Я люблю Айца і, як загадаў Мне́ Аце́ц, так ро́блю, — устаньце, пойдзем а́дгэтуль.

Разьдзе́л 15

¹ Я ёсьць запраўдная вінаградная лаза́, а Аце́ц Мой вінаградар.

² Усякую галіну ў Мяне́, якая не дае́ плоду, Ён адсякае; і ўсякую, што дае́ плод, абчышчае, каб больш пладоў давала.

³ Вы ўжо ачышчаны праз слова, што Я гаварыў вам.

⁴ Будзьце-ж у-ва Мне́, і Я ў вас. Як галіна ня можа даваць плоду сама сабою, калі ня будзе на лазе́, так і вы, калі ня будзеце ў-ва Мне́.

⁵ Я лаза́, а вы галіны; хто прабывае ў-ва Мне́ і Я ў ім, той прыносіць багата пладоў; бо без Мяне́ ня можаце рабіць нічога.

⁶ Хто ня будзе ў-ва Мне́, будзе выкінены вон, як галіна, і засохне; а гэткія галіны зьбіраюць і кідаюдь у вагонь, і яны згараць.

⁷ Калі будзеце ў-ва Мне́, і словы Мае́ ў вас будуць, то, чаго хо́чаце, прасе́це, і ста́нецца вам.

⁸ Гэтым усла́віцца Аце́ц Мой, калі вы прынясецё багаты плод і будзеце Маімі вучнямі.

⁹ Як палюбіў Мяне́ Аце́ц, так Я палюбіў вас; аставайцеся-ж у любві Маёй.

¹⁰ Калі выпаўніце за́паведзі Мае́, будзеце ў любві Маёй, як і Я выпаўніў прыказаньні Айца Майго і астаюся ў Яго любві.

¹¹ Гэтае сказаў Я вам, каб ра́дасьць Мая ў вас была, і каб радасьць вашая была поўная.

¹² Вось за́паведзь Мая: любе́це адзін аднаго, як Я палюбіў вас.

¹³ Ніхто ня ма́е любві большае за тую, калі хто аддасьць душу сваю за дру́гаў сваіх.

¹⁴ Вы дру́гі Маі, калі спаўняеце тое, што Я загадваю вам.

¹⁵ Я ўжо не называю вас слугамі, бо слуга́ ня ве́дае, што робіць гаспадар яго, а Я назваў вас дру́гамі, бо ўсё, што чуў ад Айца Майго, сказаў вам.

¹⁶ Ня вы Мяне́ выбралі, але Я вас выбраў і наставіў вас, каб ішлі і прыно́сілі плод, і каб плод ваш трываў; каб, што папросіце ў Айца ў імя Маё, даў вам.

¹⁷ Гэтае зага́дваю вам: любе́це адзін аднаго.

¹⁸ Калі сьве́т вас ненавідзіць, ве́дайце, што Мяне́ ране́й за вас зьненавідзіў.

¹⁹ Калі-б вы былі із сьве́ту, то сьве́т любіў бы сваё, але, як вы не із сьве́ту, дык за гэта ненавідзіць вас сьве́т.

²⁰ Памятайце слова, якое Я сказаў вам: слуга́ ня большы за гаспадара свайго. Калі Мяне́ перасьле́давалі, будуць перасьле́даваць і вас; калі Маё слова захавалі, і вашае слова захаваюць.

²¹ Але ўсё гэтае зробяць вам дзеля іме́ньня Майго, бо ня ве́даюць Таго, хто паслаў Мяне́.

²² Калі б Я ня прыйшоў і не гаварыў ім, то ня ме́лі-б грэху; а цяпе́р ня маюць адгаворкі ў грэху сваім.

²³ Хто Мяне́ ненавідзіць, ненавідзіць і Айца Майго.

²⁴ Калі-б Я не зрабіў сярод іх таго, чаго ніхто не рабіў, то ня ме́лі-б грэху, а цяпе́р і бачылі, і зьненавідзелі і Мяне́, і Айца Майго.

²⁵ Але няхай спо́ўніцца слова, напісанае ў законе іх: зьненавідзелі Мяне́ дарэмна (Псал. 68, 5).

²⁶ Калі-ж прыйдзе Пацяшыцель, якога Я пашлю вам ад Айца, Дух Праўды, Які ад Айца зыходзіць, Ён будзе сьве́дчыць аба Мне́.

²⁷ Ды й вы будзеце сьве́дчыць, бо вы ад пачатку са Мною.

Разьдзе́л 16

¹ Гэтае сказаў Я вам, каб ня былі спаку́шаны.

² Выключаць вас із школаў; дый ідзе́ гадзіна, калі кожны, хто заб'е́ вас, будзе думаць, што гэтым служыць Богу.

³ І гэтак будуць рабіць вам, бо не пазналі ні Айца, ні Мяне́.

⁴ Але сказаў Я вам гэтае дзеля таго, каб вы, калі прыйдзе той час, прыпомнілі, што́ Я вам гаварыў аб гэтым; не гаварыў жа вам гэтага спачатку, бо быў з вамі.

⁵ Цяпе́р жа йду да Паслаўшага Мяне́, і ніхто з вас ня пытаецца ў Мяне́: куды йдзе́ш?

⁶ Але ад таго, што Я сказаў вам гэтае, сум напоўніў сэрца вашае.

⁷ Але Я праўду кажу вам: ляпе́й для вас, каб Я пайшоў; бо, калі Я не пайду, Пацяшыцель ня прыйдзе да вас, калі-ж пайду, пашлю Яго да вас,

⁸ і Ён, прыйшоўшы, карыцімець сьве́т у грэху, пра́ўдзе і судзе́;

⁹ у грэху, што ня ве́раць у Мяне́;

¹⁰ у праўдзе, што Я йду да Айца Майго, і ўжо ня ўбачыце Мяне́;

¹¹ у судзе́-ж, што князь сьве́ту гэтага засуджаны.

¹² Яшчэ многа ма́ю сказаць вам, але вы цяпе́р ня здолееце перане́сьці.

¹³ Калі ж прыйдзе Ён, Дух Праўды, то навучыць вас усякае праўды, бо не ад Сябе́ гаварыць будзе, але гаварыцімець, што́ пачуе, і абве́сьціць вам, што́ ма́е прыйсьці.

¹⁴ Той уславіць Мяне́, бо з Майго возьме і вам абве́сьціць.

¹⁵ Усё, што ма́е Аце́ц, ёсьць Маё; дык Я і сказаў, што ад Майго возьме і абве́сьціць вам.

¹⁶ Хутка ня будзеце бачыць Мяне́; дый ізноў хутка ўгле́дзіце Мяне́, што йду́ да Айца.

¹⁷ І гаварылі некато́рыя з вучняў Яго паміж са́бою: што́ гэта Ён гаворыць нам: хутка ня будзеце бачыць Мяне́ і зноў хутка ўгле́дзіце Мяне́, дый: Я йду да Айца?

¹⁸ І гаварылі: што́ гэта знача, што кажа Ён: хутка? Ня ве́даем, што гаворыць.

¹⁹ І пазнаў Ісус, што хочуць спытацца ў Яго, і сказаў ім: аб тым пытаецеся адзін у аднаго, што Я сказаў: хутка ня будзеце бачыць Мяне́ і зноў хутка ўгле́дзіце Мяне́?

²⁰ Запраўды, запраўды кажу вам: вы запла́чаце і загало́сіце, а сьве́т уце́шыцца; вы су́мныя будзеце, але сум ваш у радасьць зьме́ніцца.

²¹ Жанчына, калі родзіць, ту́жыць, што прыйшла яе́ гадзіна, але, калі ўродзіць дзіця, дык ужо ня помніць аб го́ры ад радасьці, бо нарадзіўся чалаве́к на сьве́т.

²² Так і вы цяпе́р ту́жыце, але Я ўбачу вас ізноў, і ўзра́дуецца сэрца вашае, і радасьці вашай ніхто не адбярэ ў вас.

²³ І ў той дзе́нь ня будзеце пытацца ў Мяне́ ні аб чым. Запраўды, запраўды кажу вам, што, аб чым папросіце Айца ў імя Маё, дасьць вам.

²⁴ Да сяньня вы нічога не прасілі ў імя Маё; прасіце і дастанеце, каб радасьць ваша была поўная.

²⁵ Гэтае Я гаварыў вам прыповесьцямі; але надходзіць гадзіна, калі ўжо ня буду гаварыць прыповесьцямі, але проста абвяшчу вам аб Айцу.

²⁶ У той дзе́нь будзеце прасіць у імя Маё, і не кажу вам, што Я буду прасіць Айца за вас,

²⁷ бо Сам Аце́ц любіць вас, бо вы палюбілі Мяне́ і паве́рылі, што Я зыйшоў ад Бога.

²⁸ Я зыйшоў ад Айца і прыйшоў у сьве́т і зноў пакідаю сьве́т ды йду да Айца.

²⁹ Вучні Яго сказалі Яму: вось Ты цяпе́р проста гаворыш і прыповесьці ня кажаш ніводнае.

³⁰ Цяпер бачым, што Ты ве́даеш усё і ня маеш патрэбы, каб хто пытаўся ў Цябе́. Дзеля гэтага ве́рым, што Ты ад Бога зыйшоў.

³¹ Ісус адказаў ім: цяпе́р ве́рыце?

³² Вось надыхо́дзіць гадзіна, дый ужо прыйшла, калі вы рассе́ецеся кожын у свой бок і пакінеце Мяне́ аднаго. Але Я не адзін, бо Аце́ц са Мною.

³³ Гэтае сказаў Я вам, каб мір ме́лі ў-ва Мне́. На сьве́це го́ра ме́ць будзеце, але спадзява́йцеся: Я перамог сьве́т.

Разьдзе́л 17

¹ Гэтае сказаў Ісус і падняў вочы свае́ да не́ба і мовіў: Ойча! прыйшла гадзіна: усла́ў Сына Твайго, каб і Сын Твой усла́віў Цябе́;

² бо Ты даў Яму ўладу над усякім це́лам, каб Ён усяму, што Ты даў Яму, даў бы жыцьцё ве́чнае.

³ Гэнае-ж жыцьцё ве́чнае ў тым, каб пазналі Цябе́, адзінага праўдзівага Бога, і Ісуса Хрыста, якога Ты паслаў.

⁴ Я ўславіў Цябе́ на зямлі: завяршыў дзе́ла, што Ты даў Мне́ зрабіць.

⁵ Дык цяпе́р услаў Мяне́ Ты, Ойча, у Цябе́ Самога тэй сла́ваю, якую Я ме́ў у Цябе́ ране́й істнаваньня сьве́ту.

⁶ Я абвясьціў імя Тваё людзям, якіх Ты Мне́ даў ад сьве́ту; яны былі Тваі, і Ты іх даў Мне́, і яны захавалі слова Тваё.

⁷ Цяпе́р зразуме́лі яны, што ўсё, што даў Ты Мне́, гэта ад Цябе́.

⁸ Бо словы, якія Ты даў Мне́, Я аддаў ім, і яны прынялі і запраўды зразуме́лі, што Я ад Цябе́ зыйшоў, і паве́рылі, што Ты Мяне́ паслаў.

⁹ За іх прашу, не за ўве́сь сьве́т прашу, але за тых, якіх Ты даў Мне́, бо яны Тваі.

¹⁰ І ўсё Маё Тваё, і Тваё Маё; і ў іх Я ўславіўся.

¹¹ Я ўжо не на сьве́це, але яны на сьве́це, Я-ж да Цябе́ іду. Ойча сьвяты! захавай іх у імя Тваё, тых, якіх Ты Мне́ даў, каб яны былі адно, як і Мы.

¹² Калі Я быў на сьве́це з імі, Я захаваў іх у імя Тваё; тых, якіх Ты Мне́ даў, Я захаваў, і ніхто з іх ня згінуў, апрача сына пагібелі, каб выпаўнілася пісаньне (Пс. 108, 17).

¹³ Цяпе́р жа да Цябе́ іду і гэтае кажу на сьве́це, каб яны ме́лі радасьць Маю ў сабе́ поўную.

¹⁴ Я аддаў ім слова Тваё, і сьве́т зьненавідзіў іх, бо яны не із сьве́ту, як і Я не із сьве́ту.

¹⁵ Не прашу, каб Ты ўзяў іх із сьве́ту, але каб захаваў іх ад зла.

¹⁶ Яны не із сьве́ту, як і Я не із сьве́ту.

¹⁷ Асьвяці іх праўдаю Твае́ю: слова Тваё праўда.

¹⁸ Як Ты паслаў Мяне́ ў сьве́т, так і Я пасылаю іх у сьве́т.

¹⁹ І за іх Я пасьвячаю Сябе́, каб і яны былі асьве́чаны праўдаю.

²⁰ Не за іх жа толькі малю, але й за тых, што ўве́равалі ў Мяне́ па слову іх.

²¹ Няхай будуць усе́ адно: як Ты, Аце́ц, у-ва Мне́, і Я ў Табе́, так і яны няхай будуць адно, каб паве́рыў сьве́т, што Ты паслаў Мяне́.

²² І славу, якую Ты даў Мне́, Я даў ім, каб былі адно, як Мы адно.

²³ Я ў іх, і Ты ў-ва Мне́; каб былі злу́чаны ў вадно, і няхай пазна́е сьве́т, што Ты паслаў Мяне́ і палюбіў іх, як палюбіў Мяне́.

²⁴ Ойча, каго Ты Мне́ даў, хачу, хай і яны будуць са Мною там, дзе́ Я, каб бачыць сла́ву Маю, якую Ты Мне́ даў, бо палюбіў Мяне́ ране́й заснава́ньня сьве́ту.

²⁵ Ойча справядлівы! сьве́т Цябе́ не пазнаў, але Я пазнаў Цябе́, і яны пазналі, што Ты паслаў Мяне́.

²⁶ І Я абвясьціў ім імя Тваё і абвяшчаю, каб любоў, якою Ты палюбіў Мяне́, у іх была, і Я ў іх.

Разьдзе́л 18

¹ Сказаўшы гэтае, Ісус выйшаў з вучнямі Сваімі за́ ручэй Кедрон, дзе́ быў сад, у які ўвайшоў Сам і вучні Яго.

² Ве́даў жа гэтае ме́сца і Юда, што прадаў Яго, бо Ісус і вучні Яго там часта зьбіраліся.

³ Вось Юда, узяўшы роту ды слуг ад архірэяў і фарысэяў, прыходзіць туды з ліхтарамі, сьве́тачамі і аружжам.

⁴ Ісус жа, ве́даючы ўсё, што з Ім будзе, выйшаў і сказаў ім: каго шукаеце?

⁵ Яму адказалі: Ісуса Назарэя! Ісус кажа ім: гэта Я. Стаяў жа з імі і Юда, што прадаў Яго.

⁶ І, калі сказаў ім: гэта Я, яны адступіліся назад і ўпалі на зямлю.

⁷ І ізноў спытаўся ў іх: каго шукаеце? Яны сказалі: Ісуса Назарэя.

⁸ Ісус адказаў: Я сказаў вам, што гэта Я; дык вось, калі Мяне́ шукаеце, дайце ім адыйсьці,

⁹ каб споўнілася слова, сказанае Ім: з тых, якіх Ты даў Мне́, Я не загубіў нікога.

¹⁰ Сымон жа Пётр, маючы ме́ч, выняў яго і ўдэрыў слугу́ архірэявага і адсе́к яму правае вуха; слуга́-ж той зваўся Малх.

¹¹ Але Ісус сказаў Пятру: палажы ме́ч у ножны. Няўжо-ж я ня вып'ю чары, што даў Мне́ Аце́ц?

¹² Тады жаўне́ры і тысячнік і слугі жыдоўскія ўзялі Ісуса, зьвязалі Яго

¹³ і павялі Яго сьпярша да Анны, бо ён быў це́сьцем Кайяфы, які быў на той год архірэем.

¹⁴ Гэта быў той Кайяфа, які пара́дзіў Жыдом, што ле́пш, каб адзін чалаве́к пагіб за народ.

¹⁵ За Ісусам ішоў Сымон Пётр і другі ву́чань; ву́чань гэны быў знаёмы з архірэем, дык ён увайшоў з Ісусам на архірэйскі падворак,

¹⁶ а Пётр стаяў за варотамі. І вось той другі ву́чань, знаёмы з архірэем, выйшаў і сказаў прыдзьве́рніцы і ўвёў Пятра.

¹⁷ Тут служанка прыдзьве́рніца кажа Пятру: ці і ты ня з вучняў гэтага чалаве́ка? Ён сказаў: Не́!

¹⁸ Рабы-ж і слугі, распаліўшы аго́нь, бо было сьцюдзёна, стаялі й грэліся. Пётр таксама стаяў з імі і грэўся.

¹⁹ Архірэй жа спытаўся ў Ісуса аб вучняў Яго і аб вучэньне Яго.

²⁰ Ісус адказаў яму: Я ясна гаварыў сьве́ту; Я заўсёды навучаў у царкве́ і школе, дзе́ звычайна зьбіраюцца Жыды, і ўкрадкам не гаварыў нічога.

²¹ Чаму пытаешся ў Мяне́? Папытайся ў тых, хто слухаў, што Я гаварыў ім. Вось яны ве́даюць, што Я казаў.

²² Як жа Ён сказаў гэтае, адзін із слуг, што блізка стаяў, удэрыў Ісуса па абліччу і сказаў: так Ты адказваеш архірэю?

²³ Ісус адказаў яму: калі Я сказаў бла́га, дакажы, што бла́га, а калі добра, за што б'е́ш Мяне́?

²⁴ Анна паслаў Яго зьвязанага да архірэя Кайяфы.

²⁵ А Сымон Пётр стаяў і грэўся. Тут кажуць яму: ці і ты не з Яго вучняў? А той адрокся і сказаў: не́!

²⁶ Кажа адзін із слуг архірэйскіх, сваяк таго, якому Пётр адсе́к вуха: ці-ж ня ба́чыў я цябе́ з Ім у садзе?

²⁷ Пётр ізноў адрокся; і зараз жа прапяяў пе́вень.

²⁸ Ад Кайяфы павялі Ісуса да прэторыі. Была раніца, і яны не ўвайшлі ў прэторыю, каб не занячысьціцца, ды каб можна было е́сьці пасху.

²⁹ Пілат выйшаў да іх і сказаў: у чым вінаваціце чалаве́ка гэтага?

³⁰ Яны адказалі і сказалі яму: калі-б Ён ня быў такі злачынца, мы ня выдалі-б Яго табе́!

³¹ Пілат сказаў ім: вазьме́це Яго вы і па вашаму закону судзіце Яго. Жыды сказалі яму: нам нікога ня гожа забіваць.

³² Каб споўнілася слова Ісуса, якое Ён сказаў, абвяшчаючы, якою сьме́рцяй ма́е паме́рці

³³ Дык Пілат ізноў увайшоў у прэторыю і, паклікаўшы Ісуса, сказаў Яму: Ты Цар Жыдоўскі?

³⁴ Ісус адказаў яму: ці ад сябе́ ты гаворыш гэтае, ці другія сказалі табе́ аба Мне́?

³⁵ Пілат адказаў: ці-ж я Жыд? Цябе́ твой народ і архірэі выдалі мне́; што́-ж Ты зрабіў?

³⁶ Ісус адказаў: Царства Маё ня з гэтага сьве́ту; калі-б з гэтага сьве́ту было царства Маё, то слугі Маі бароліся бы, каб Жыды ня выдалі Мяне́. Але царства Маё ня згэтуль.

³⁷ Пілат сказаў Яму: дык Ты Цар? Ісус адказаў: ты кажаш, што Я цар. Я на тое нарадзіўся і на тое прыйшоў на сьве́т, каб сьве́дчыць аб праўдзе. Кожын, хто ад праўды, слухае голасу Майго.

³⁸ Кажа Яму Пілат: Што такое праўда? І, сказаўшы гэтае, ізноў выйшаў да Жыдоў і сказаў ім: я ніякае віны ў Ім не знаходжу.

³⁹ Ёсьць жа ў вас звычай, каб я не́кага звальняў вам на Пасху. Хочаце, пушчу вам Цара Жыдоўскага?

⁴⁰ Тады ізноў закрычэлі ўсе́, кажучы: не Яго, але Варавву! А Варавва быў душагуб.

Разьдзе́л 19

¹ Тады Пілат узяў Ісуса і бічаваў Яго.

² І жаўне́ры, сплёўшы вянок з цярніны, узьдзе́лі Яму на галаву і апранулі Яму чырвоны плашч

³ і гаварылі: радуйся, Цар Жыдоўскі! І білі Яго па абліччу.

⁴ Пілат ізноў выйшаў і сказаў ім: вось я выводжу Яго да вас, каб вы ве́далі, што я не знаходжу ў Ім ніякае віны.

⁵ Тады выйшаў Ісус у цярновым вянку й чырвоным плашчу. І сказаў ім Пілат: вось чалаве́к!

⁶ Як убачылі Яго архірэі і слугі іх, дык пачалі крычэць, кажучы: распні, распні Яго! Пілат кажа ім: вазьме́це Яго і ўкрыжуйце вы, бо я не знаходжу ў Ім ніякае віны.

⁷ Жыды адказалі яму: мы маем закон; і па закону нашаму мусіць паме́рці, бо́ зрабіў Сябе́ Сынам Божым.

⁸ Пілат, пачуўшы гэтае слова, яшчэ больш спужаўся.

⁹ І ізноў увайшоў у прэторыю і сказаў Ісусу: адкуль Ты? Але Ісус не адказаў яму нічога.

¹⁰ Пілат кажа Яму: Ты мне́ не адказваеш? Ці ня ве́даеш, што магу ўкрыжаваць Цябе́ і магу звольніць Цябе́?

¹¹ Ісус адказаў: ты ня ме́ў бы ніякае ўлады нада Мною, калі-б Табе́ ня было да́дзена з вышыні; дзеля гэтага больш грэху на тым, хто Мяне́ прадаў табе́.

¹² З таго мамэнту Пілат стараўся звольніць Яго. Жыды-ж крычэлі, кажучы: калі звольніш Яго, ты ня друг Ке́сару; кожны, хто робіць сябе́ царом, вораг ке́сара.

¹³ Пілат, пачуўшы гэтае слова, вывеў вон Ісуса і се́ў на судовым паса́дзе, на ме́сцы, што называлася літо́стратон а па жыдоўску Гаввафа.

¹⁴ Была-ж тады пятніца перад Пасхай, і гадзіна шостая. І сказаў Пілат Жыдо́м: вось Цар ваш!

¹⁵ Але яны закрычэлі: вазьмі, вазьмі, укрыжуй Яго! Пілат кажа ім: як я распну Цара́ вашага? Архірэі-ж адказалі: няма ў нас цара́, апрача Ке́сара.

¹⁶ Тады ён аддаў Яго на ўкрыжава́ньне. І ўзялі Ісуса й павялі.

¹⁷ І, нясучы крыж Свой, Ён выйшаў на ўрочышча Чарапоў, што пажыдоўску называецца Галгофа,

¹⁸ дзе́ і ўкрыжавалі Яго і з Ім двух другіх наабапал Яго, а ў сярэдзіне Ісуса.

¹⁹ Пілат жа і надпіс напісаў і паставіў на крыжу. Напісана было: Ісус Назаранін, Цар Жыдоўскі.

²⁰ Гэты надпіс чыталі многія з жыдоў, бо ме́сца, дзе́ быў укрыжаваны Ісус, было недалёка ад ме́ста, дый напісана было пажыдоўску, пагрэцку і парымску.

²¹ Архірэі-ж жыдоўскія сказалі Пілату: ня пішы: "Цар Жыдоўскі", але напішы, што Ён Сам казаў: "Я цар жыдоўскі."

²² Пілат адказаў: што я напісаў, тое напісаў.

²³ Жаўне́ры-ж, як расьпялі Ісуса, узялі вопратку Яго і падзялілі на чатыры часткі — ко́жнаму жаўне́ру частка, дый хітон; хітон жа быў ня шыты, але ўве́сь вытканы ад ве́рху;

²⁴ дык сказалі адзін аднаму: ня будзем разьдзіраць яго, а кінем жэрабе: чый будзе; каб збыло́ся сказанае ў Пісаньні: Падзялілі адзе́жу Маю між сабою і аб вопратку Маю жэрабе кідалі (Пс. 21, 19). Так і ўчынілі жаўне́ры.

²⁵ Стаялі-ж ля крыжа Ісусавага Маці Яго і сястра Маткі Яго, Марыя Кляопава, і Марыя Магдаліна.

²⁶ Ісус жа, угле́дзіўшы Матку і стаяўшага побач вучня, якога любіў, кажа Матцы сваёй: Жанчына, вось сын твой!

²⁷ Пасьля кажа вучню: вось Маці твая! І з таго часу вучань гэты ўзяў яе́ да сябе́.

²⁸ Пасьля таго Ісус, ве́даючы, што ўжо ўсё збылося, каб споўнілася Пісаньне, кажа: піць хачу!

²⁹ Тут стаяла судзіна, поўная воцату. Жаўне́ры, набраўшы воцату губкай і ўзьдзе́ўшы яе́ на трысьціну, паднялі да вуснаў Яго.

³⁰ Ісус жа, як узяў воцату, сказаў: Збылося! і, нахіліўшы галаву, аддаў дух.

³¹ А як была пятніца, дык жыды, каб не пакінуць це́лаў на крыжу ў суботу, (бо той дзе́нь суботні быў вялікі), прасілі Пілата, каб перабіць у іх гале́ні і зьняць.

³² І вось прыйшлі жаўне́ры і ў пе́ршага перабілі гале́ні, і ў другога ўкрыжаванага з Ім.

³³ Прыйшоўшы-ж да Ісуса, як убачылі, што Ён ужо ўмёр, дык не перабівалі ў Яго гале́няў;

³⁴ толькі адзін з жаўне́раў прабіў Яму бок рагатынаю, і ўраз жа пацякла кроў і вада.

³⁵ Той, хто бачыў, пасьве́дчыў, і сьвядоцтва яго праўдзівае; і ён ве́дае, што кажа праўду, каб вы паве́рылі.

³⁶ Бо ўсё гэтае ста́лася, каб збылося Пісаньне: Косьць Яго няхай не пераломіцца (Выхад. 12, 46).

³⁷ Дый ізноў жа ў другім ме́сцы гаворыць Пісаньне: Угле́дзяць, каго прабілі (Захар. 12, 10).

³⁸ Пасьля гэтага Язэп з Арыматэі (ён быў вучнем Ісуса, але тайным дзеля страху перад жыдамі) папрасіў Пілата зьняць це́ла Ісуса; і Пілат дазволіў. Дык пайшоў і зьняў це́ла Ісуса.

³⁹ Прыйшоў такжа й Нікадэм (ён прыходзіў ране́й да Ісуса ўначы) і прынёс ме́шаніну з сьмірны і алёэ літраў каля ста.

⁴⁰ І ўзялі яны це́ла Ісуса і абярнулі Яго ў палатно з пахнідламі, як звычайна хароняць жыды.

⁴¹ На тым ме́сцы, дзе́ Ён быў укрыжаваны, быў сад, і ў садзе новая магіла, у якой яшчэ ніхто ня быў паложаны.

⁴² Вось тутака дзеля пятніцы жыдоўскай (бо магіла была блізка) і палажылі це́ла Ісуса.

Разьдзе́л 20

¹ У пе́ршы-ж дзе́нь тыдня Марыя Магдаліна прыходзіць раніцай да магілы і бачыць, што ка́мень ад магілы адва́лены.

² Дык бяжыць і прыходзіць да Сымона Пятра і другога вучня, якога любіў Ісус, і кажа ім: узялі Го́спада з магілы, і ня ве́даем, дзе́ палажылі Яго.

³ І выйшаў Пётр і другі вучань і пайшлі к магіле.

⁴ Бе́глі-ж абодва разам, і другі вучань баржджэй абагнаў Пятра і прыйшоў да магілы пе́ршы

⁵ і, нахіліўшыся, бачыць ляжучы палатніну, але не ўвайшоў.

⁶ І прыходзіць за ім Сымон Пётр і ўваходзіць у магілу ды бачыць ляжучы адну палатніну

⁷ і хустку, што была на галаве́ Яго, ды ня разам з палатнінай, але асобна скручаную на другім ме́сцы.

⁸ Тады ўвайшоў і другі вучань, што ране́й прыйшоў да магілы, і ўбачыў і паве́рыў.

⁹ Бо яны яшчэ ня ве́далі напісанага, што Ён мусіць уваскрэснуць.

¹⁰ Дык вучні ізноў пайшлі да сябе́.

¹¹ А Марыя стаяла ля магілы і плакала; і плачучы нагнулася да магілы.

¹² І бачыць двух ангелаў у бе́лым адзе́ньні, се́дзячы адзін угало́вах, другі ўнага́х, дзе́ ляжала це́ла Ісуса.

¹³ І яны кажуць ёй: жанчына! чаго плачаш? Яна адказвае: забралі Госпада майго, і ня ве́даю, дзе́ палажылі Яго.

¹⁴ Сказаўшы гэтае, аглянулася назад і ўбачыла, што стаіць Ісус, але не пазнала, што гэта Ісус.

¹⁵ І кажа ёй Ісус: жанчына! чаго ты плачаш? каго шукаеш? Яна, думаючы, што гэта садоўнік, кажа яму: Госпадзе! калі ты вынес Яго, скажы мне́, дзе́ ты палажыў Яго, і я вазьму Яго.

¹⁶ Ісус кажа ёй: Марыя! Яна, аглянуўшыся, кажа Яму: Раввуні! г. зн. Вучыцель!

¹⁷ Ісус кажа ёй: не дакрана́йся да Мяне́, бо Я яшчэ ня ўзыйшоў да Айца Майго, але йдзі да братоў Маіх і скажы ім: узыходжу да Айца Майго і Айца вашага, і Бога Майго і Бога вашага.

¹⁸ Марыя Магдаліна ідзе́ й абвяшчае вучням, што бачыла Госпада, і што Ён гэта сказаў ёй.

¹⁹ І ўве́чары таго-ж пе́ршага дня тыдня, калі дзьве́ры дому, дзе́ зьбіраліся вучні Яго, былі замкнёны ад страху перад Жыда́мі, прыйшоў Ісус і стануў пасярэдзіне і сказаў ім: мір вам!

²⁰ І, сказаўшы гэтае, паказаў ім рукі й бок свой. І ўзрадаваліся вучні, убачыўшы Госпада.

²¹ Ісус жа сказаў ім ізноў: мір вам! Як паслаў Мяне́ Аце́ц, так і Я пасылаю вас.

²² Сказаўшы гэтае, дыхнуў і кажа ім: прыйміце Духа Сьвятога.

²³ Каму адпусьціце грахі, таму будуць адпушчаны; на кім пакінеце, на тым астануцца.

²⁴ А Хама́, адзін з дванаццацёх, званы Блізьнюк, ня быў тут з імі, калі прыходзіў Ісус.

²⁵ Другія вучні сказалі Яму: мы бачылі Госпада. Але ён сказаў ім: калі ня ўбачу на руках Яго ранаў ад цьвякоў і не́ уткну́ пальца Майго ў раны ад цьвякоў, і не ўлажу рукі маёй у бок Яго, не паве́ру.

²⁶ І цераз восем дзён ізноў былі ў доме вучні Яго і Хама́ з імі. Прыходзе Ісус пры замкнёных дзьвярох, стануў пасярэдзіне і сказаў: мір вам!

²⁷ Потым кажа да Хамы: дай сюды палец твой і паглядзі рукі Мае́; дай руку тваю і ўлажы ў бок мой; і ня будзь няве́руючым, але ве́руючым.

²⁸ Хама́ адказаў Яму і сказаў: Госпадзе мой і Божа мой!

²⁹ Ісус кажа яму: ты, Хама́, паве́рыў, бо бачыў Мяне́; шчасьлівыя ня бачыўшыя і паве́рыўшыя.

³⁰ І многа зрабіў Ісус перад вучнямі Сваімі другіх цу́даў, аб якіх не напісана ў гэтай кнізе;

³¹ а гэтае-ж напісана, каб вы паве́рылі, што Ісус ёсьць Хрыстос, Сын Божы, і, ве́руючы, ме́лі жыцьцё ў імя Яго.

Разьдзе́л 21

¹ Пасьля гэтага ізноў зьявіўся Ісус вучням Сваім ля мора Тывэрыядзкага. Зьяві́ўся вось як:

² былі разам Сымон Пётр і Хама́, званы Блізьнюк, і Натанаіл з Каны Галіле́йскай, і сыны Завядзе́явы, і двое другіх з вучняў Яго.

³ Сымон Пётр кажа ім: іду лавіць рыбу. Кажуць яму: ідзе́м і мы з табою. Пайшлі і зараз увайшлі ў човен і не злавілі ў тую ноч нічога.

⁴ Калі-ж ужо наста́ла раніца, Ісус стаяў на бе́разе, але вучні не пазналі, што гэта Ісус.

⁵ Ісус кажа ім: дзе́ці! Ці ёсьць у вас якая-не́будзь ядоміна? Яны адказалі Яму: няма.

⁶ Ён жа сказаў ім: закіньце се́ці па правы бок чаўна і зло́віце. Яны закінулі, ды ўжо не маглі выцягнуць се́ці ад масы рыбы.

⁷ Тады вучань, якога любіў Ісус, кажа Пятру: гэта Госпад. Сымон жа Пётр, пачуўшы, што гэта Госпад, падпераза́ўся (бо быў голы) і кінуўся ў мора;

⁸ а другія вучні прыплылі ў чоўне (бо недалёка былі ад зямлі, локцяў каля двухсот), цягнучы се́ць з рыбаю.

⁹ Калі-ж выйшлі на зямлю, бачаць раскладзены агонь і на ім рыбу ды хле́б.

¹⁰ Ісус кажа ім: прынясе́це рыбы, якую вы цяпе́р злавілі.

¹¹ Сымон Пётр пайшоў і выцягнуў на зямлю се́ць, поўную вялікіх рыбаў; іх было сто пяцьдзесят тры, і пры гэткім множстве се́ць не прарвалася.

¹² Ісус кажа ім: ідзіце абе́дайце. З вучняў жа ніхто не адва́жыўся папытацца ў Яго: хто Ты? бо ўсе́ ве́далі, што гэта Госпад.

¹³ Ісус прыходзіць, бярэ хлеб і дае́ ім; таксама й рыбу.

¹⁴ Гэта ўжо трэці раз зьявіўся Ісус вучням Сваім пасьля ўваскрасе́ньня Свайго.

¹⁵ Калі-ж яны абе́далі, Ісус кажа Сымону Пятру: Сымон Іонін, ці любіш ты Мяне́ больш, чым яны? Пётр кажа Яму: так, Госпадзе! Ты ве́даеш, што я люблю Цябе́. Ісус кажа яму: пасі аве́чкі Мае́.

¹⁶ Яшчэ кажа яму другі раз: Сымон Іонін! ці любіш ты Мяне́? Пётр кажа Яму: так, Госпадзе, Ты ве́даеш, што я люблю Цябе́. Ісус кажа яму: пасі аве́чкі Мае́.

¹⁷ І кажа яму трэці раз: Сымон Іонін! Ці любіш ты Мяне́? Пётр засмуціўся, што трэці раз спытаўся ў Яго: ці любіш ты Мяне́? і сказаў Яму: Госпадзе! Ты ўсё ве́даеш; Ты ве́даеш, што я люблю Цябе́! Ісус кажа яму: пасі аве́чкі Мае́!

¹⁸ Запраўды, запраўды кажу табе́: калі ты быў малады, дык падпяра́зваўся сам і хадзіў, куды хаце́ў; а як састарэеш, то выцягнеш рукі твае́, і другі́ цябе́ падперажэ і павядзе́, куды ня схочаш.

¹⁹ Гэтае-ж сказаў, пака́зуючы, якою сьме́рцяю Пётр уславіць Бога. І, сказаўшы гэтае, кажа яму: ідзі за Мною.

²⁰ Пётр жа, аглянуўшыся, бачыць за ім вучня, якога любіў Ісус, ды што на вячэры, прыпаўшы да грудзе́й Яго, сказаў: Госпадзе! хто прадасьць Цябе́?

²¹ Убачыўшы яго, Пётр кажа Ісусу: Госпадзе! а ён што?

²² Ісус кажа яму: калі Я хачу, каб ён ператрываў, пакуль прыду, што́ табе́ да гэтага? Ты йдзі за Мною!

²³ І праняслося тое слова між братоў, што вучань той не памрэ. Але Ісус не сказаў яму, што не памрэ, а: калі Я хачу, каб ён ператрываў, пакуль прыду, што табе́ да гэтага?

²⁴ Гэты вучань і сьве́дчыць аб гэтым і напісаў гэтае. І мы ве́даем, што праўдзівае сьвядоцтва яго.

²⁵ Ёсьць і многа другога, што ўчыніў Ісус, але, каб напісаць гэтае асобна, дык, думаю, і самому сьве́ту не зьмясьціць бы напісаных кнігаў. Амін.