вышынёю, якая дасць магчымасць біцца на адным узроўні; наспа будзе выбрукавана плітамі, каб па ёй маглі каціцца машыны. Тады Карфаген ужо не зможа ўстаяць.
∗
∗ ∗ |
Народ пачынаў мучыцца ад смагі. Запасы мяса і хлеба таксама зніклі: пачалі баяцца голаду; нехта загаварыў нават аб бескарысных і лішніх рабах, што наводзіла на ўсіх жах.
Ад пляца Камона да храма Мелькарта трупы завальвалі вуліцы, і з прычыны таго, што лета ўжо набліжалася да канца, велізарныя чорныя мухі страшэнна кусалі воінаў.
Гарачыня зрабілася такой цяжкай, што трупы, распухаючы, не маглі змясціцца ў трунах. Іх палілі сярод двароў. Але ў цеснаце агонь ахопліваў суседнія сцены і даўгія языкі полымя вырываліся з-за дамоў, як кроў, што струмянём б’е з разрэзанай артэрыі. Так Малох аўладаў Карфагенам; ён ахапіў крэпасныя валы, віхурам насіўся па вуліцах, пажыраючы ўсё на сваім шляху аж да трупаў.
Людзі, якія насілі ў адзнаку гора плашчы з паднятых на вуліцах лахманоў, не зыходзілі з раздарожжаў. Яны гаварылі супроць старэйшын, супроць Гамількара, прадракалі народу поўнае разарэнне, заклікалі ўсё зруйнаваць і даць сабе поўную волю.
Каб утрымаць у горадзе дух багоў, іх статуі апуталі ланцугамі. Чорнымі пакрываламі закрылі статуі багоў Патэкаў і абвярнулі вакол алтароў валасяніцы; падбухторваючы гордасць і зайздрасць Ваалаў, нагаварвалі ім на вуха.
— І ты дасі сябе перамагчы! Ці-ж другія багі дужэйшыя за цябе? Пакажы сябе! Дапамажы нам! Каб чужыя народы не гаварылі: куды-ж іх багі падзеліся цяпер.
Навокал усе шляхі да Карфагена былі перахоплены; пачаўся нясцерпны голад.
Забілі і з’елі ўсіх сабакаў, усіх мулаў, усіх аслоў, а за імі і пятнаццаць сланоў, прыведзеных суфетам. Львы храма Малоха зрабіліся лютымі ад голаду і служкі баяліся падыходзіць да іх. Іх кармілі спачатку параненымі варварамі, потым кінулі ім яшчэ не астыўшыя трупы; яны адмовіліся і загінулі Ўсе да аднаго. Змрокам людзі хадзілі ўздоўж старай унутранай сцяны, зрывалі паміж каменнямі травы і кветкі, а потым варылі
