Перайсці да зместу

Старонка:Ля сцен Карфагена (1934).djvu/86

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

Саламбо, каб задобрыць яго, сказала жаласным голасам:

— Што я табе зрабіла, што ты хочаш, каб я памерла?

— Хачу, каб ты памерла? — здзіўлена паўтарыў Мато.

Яна працягвала:

— Аднойчы я бачыла цябе увечары у водблісках полымя маіх запаленых садоў, сярод дымячыхся чаш і забітых рабоў, і ты быў такі гнеўны, ты кінуўся да мяне і мне прышлося бегчы! А потым жах пранік у Карфаген. Адусюль несліся крыкі аб спустошаных гарадах, выпаленых акругах, аб забіцці воінаў; ты іх усіх загубіў, ты іх усіх перарэзаў! Я цябе ненавіжу! Адно тваё імя мучыць мяне, як дакор… Цябе ненавідзяць больш чумы, клянуць горш, чым рымскую вайну! Перад тваім гневам дрыжаць нашы правінцыі, трупамі завалены ў палях барозны! Я прайшла па слядах тваіх пажараў, быццам па слядах Малоха!

Ноздры яе трапяталі, яна сціснула зубы і працягвала:

— Але табе ўсё мала! Ты ўкраў яшчэ і пакрывала багіні…

— Не, не! перапыніў яе Мато. — Я ўзяў яго для цябе, для цябе аднэй! Мне здавалася, што багіня сама пакінула для цябе сваё пакрывала, што толькі табе аднэй яно магло належаць. І хіба не ўсёроўна, ці быць яму ў храме, ці ў тваім доме? Хіба ты не ўсемагутная, не бязгрэшная, не праменна-прыгожая, як і Таніта?

І гледзячы на яе з бязмежным каханнем, ён дадаў:

— Калі толькі ты не Таніта сама?

— Я Таніта!.. сказала сабе Саламбо.

Яны перасталі гаварыць. Далёка грымеў гром. Авечкі крычалі перапалоханыя навальніцай.

— О, падыйдзі да мяне, — пачаў ён ізноў, падыйдзі! Не бойся мяне!

— Калісь я быў самым простым воінам у натоўпе наёмнікаў, але хацеў зруйнаваць сцены Карфагена, каб толькі дайсці да цябе, каб ты зрабілася маёй! А ў чаканні я на ўсіх выпомшчаў свой сум па табе. Цяпер я знішчаю людзей, як шкарупу, я кідаюся адзін на фалангу салдатаў, адхіляю пікі, коняй спыняю, схапіўшы іх за морду; мяне не заб’е катапульт! О, калі-б ты ведала, як я думаю пра цябе сярод бою! Я бачу твае вочы ў полымі агністых стрэл і ў пазалоце шчытоў! Я чую твой голас у ракатанні цымбалаў! Я паварачваюся, але цябе няма! І я зноў кідаюся ў бой!..

Ён падняў руку, дзе жылы перапляталіся, нібы блюшч на галі-