Перайсці да зместу

Старонка:Ля сцен Карфагена (1934).djvu/45

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

служкі, рабы, схапіўшы рагачыны, дубіны, нажы, кінжалы, што папала, збягаліся з усіх бакоў.

Ахутаны заімфам, Мато быў падобны на нейкага зорнага бога, абкружанага воблакамі. Рабы хацелі кінуцца на яго. Але нейчы голас іх спыніў:

— Не рушце яго! На ім пакрывала багіні.

Мато павольна прайшоў сярод натоўпа, які расступіўся, і пачаў спускацца з лесвіц.

Тымчасам, саскокваючы з тэрасы, пераскокваючы праз канавы і платы, Спендзі бег нікім незаўважаны. Ён дайшоў да падножжа маяка. Тут сцяна заставалася безабароннай, такі недаступны і стромкі быў бераг. Ён падышоў да самага края, лёг на спіну і, нагамі ўперад, скаўзануўся ад верху да самага нізу; пасля плывучы, дабраўся да мыса Магіл, зрабіў велізарны абход праз саланчаковыя азёры, а да вечара звярнуўся ў стаянку варвараў.

Сонца ўзыйшло; і, як уцякаючы ад пагоні леў, Мато спускаўся ўніз па дарогах, кідаючы навокал страшныя позіркі.

Смутны гул даносіўся да яго з усіх бакоў устрывожанага горада. Не ведаючы, як выбрацца з-за крэпасных сцен, Мато ішоў наўздагад, проста ўперад, куды вочы глядзелі; яго заўважылі; узняўся шалёны гул. Усе зразумелі адразу ў чым справа; здзіўленне збянтэжыла ўсіх у першую хвіліну; але пасля натоўп ахапіла бязмежная ярасць.

З трушчобаў квартала Мапая, з катакомбаў, з вышынь Акропаля і берагоў возера збягаўся натоўп. Багацеі выходзілі з палацаў, гандляры пакідалі крамы, жанчыны кідалі дзяцей; многія хапаліся за мечы, за сякёры, дубіны; але ўсіх спыняў той-жа страх, — боязнь дакрануцца да святыні. Як адабраць пакрывала? Зірнуць на яго — і то лічылася злачынствам; яно было боскага паходжання і ад аднаго дакранання да яго — паміралі.

Людзі ўзлазілі на дахі, на тэрасы, на плечы коласаў, якія аздаблялі ўваход у гавань; на караблёвыя снасці. А Мато ўсё ішоў, між тым, і з кожным крокам яго ўзрастала ярасць натоўпа, але таксама ўзрастаў і страх перад ім. Вуліцы пусцелі пры яго набліжэнні, і бягучы паток быццам распырскваўся ў бакі, уздымаючыся наверх сцен і платоў. Мато бачыў усюды толькі шырока расплюшчаныя, гатовыя, здавалася, звесці яго вочы, сціснутыя кулакі, чуў адусюль скрыгатанне зубоў.