— Гэта тут, — сказаў ён, нарэшце, — пачнем.
Упіраючыся прынесенай Мато рагачынай, ён прыпадняў адну з плітаў. Пасля саскочыў ва ўтвораную адтуліну.
— Ідзі спераду, — запрапанаваў ён Мато, які спусціўся за ім услед.
І яны пайшлі ўздоўж сцёку вады.
Яна даходзіла ім да пояса. Але хутка дно пачало выкоўзвацца з-пад іх ног, і яны паплылі. У цемнаце чапляліся за сценкі надта вузкага канала. Вада цякла амаль непасрэдна пад верхняй плітой; яны драпалі сабе аб яе твары. Потым іх пацягнуў паток. Цяжкое магільнае паветра душыла ім грудзі; прыкрываючы рукой галаву, выцягнуўшыся, як толькі было магчыма, яны ляцелі стралой сярод поўнага мроку, задыхаючыся хрыплючы, амаль паміраючы. Раптам усё пацямнела перад імі, хуткасць патоку падвоілася. І разам з вадой, яны зляцелі ўніз.
Калі яны выбраліся на паверхню, дык апынуліся сярод скляпенняў, якія адкрываліся адно за адным паміж шырокімі сценамі, што падзялялі вадазбор. Скрозь аддушыны скляпенняў прасякала блядое святло і расцілалася на вадзе ззяючымі коламі; самы малы гук будзіў гучнае рэха.
Спендзі і Мато зноў паплылі пад скляпеннямі з аднаго вадазбора ў другі. Пасля даўгіх блуканняў Спендзі рукой крануў у цемнаце аб крату. Расхістаўшы яе, яны выбраліся на прыступкі каменных сходняў. Бронзавыя дзверы закрывалі яе наверсе. Лязам кінжала яны адсунулі засоў, што засоўваўся са знадворнага боку, і струмень свежага паветра раптам ахапіў іх.
Ноч была поўна цішынёй і неба здавалася нязмерна высокім. Горад спаў. Агні на перадавых пастах зіхацелі, нібы ўпаўшыя зоркі.
Мато накіраваўся было да палаца Гамількара.
— Не, — спыніў яго Спендзі, — вядзі мяне да храма Таніты.
Мато хацеў супярэчыць.
— Успомні, — і былы нявольнік, падняўшы руку, паказаў яму на блішчаўшую ў небе планету Хабар.
Мато моўчкі павярнуўся да Акраполя.
Вада ручаямі сцякала з іх, падаючы на дарожны пыл. Мокрыя сандалі не рабілі ніводнага гуку; Спендзі са сваімі бліскучымі, як факелы, вачыма, абглядваў кожны кусцік.
