А знайсці другога ўжо не было часу. Гамількар глядзеў на Гідэнема; яму хацелася задушыць яго.
— Адыйдзі! крыкнуў ён, і начальнік рабоў уцёк.
Раптам праз дзверы загаварыў Абдаланім. Суфета клікалі.
Служкі Малоха трацілі цярплівасць.
Гамількар ледзь стрымліваў крык, быццам апечаны распаленым жалезам; як шалёны ён бегаў узад і ўперад па пакоі. Потым сеў на край балюстрады, якая акружала парфіравы басейн з вадой і, абапіраючыся на калені локцямі, ціскаў лоб сціснутымі ў кулакі рукамі.
У басейне заставалася яшчэ крыху вады, нарыхтаванай для абмывання Саламбо. Не гледзячы на агіду і на сваю гордасць, суфет акунуў туды хлопчыка і, як гандляр рабамі, пачаў мыць і церці яго шчоткамі і чырвонай глінай. Потым узяў са скрыначак уробленых ў сцяну два чатырохкутных цёмна-чырвоных кавалка бярвяніны, адным пакрыў яму грудзі, другім плечы і замацаваў іх над плячмі дыяментавымі пражкамі. Ён бырзнуў хлопчыку пахнючасці на галаву, надзеў на шыю бурштынавыя каралі і надзеў на ногі сандалі з абсацамі ў перлах — сандалі яго дачкі.
Хлопчык, аслеплены ўсёй гэтай раскошай, радасна ўсміхаўся і, асмялеўшы нарэшце, у захапленні пачаў нават пляскаць ў ладкі і падскакваць на месцы, калі Гамількар пацягнуў яго за сабою. Быццам баючыся страціць, ён моцна трымаў яго за руку; хлопчык, якому ён рабіў боль, ціханыка плакаў, бягучы побач з ім.
Калі яны параўняліся з эргастуламі, насустрач ім з-пад пальмы пачуўся голас, жаласны, молячы голас. Нехта ціха прагаварыў:
— Гаспадар! Ох, гаспадар…
Гамількар абярнуўся і ўбачыў побач з сабой чалавека, з прыніжаным выглядам, аднаго з няшчасных, якія жылі ў доме без усякай справы.
— Чаго табе трэба? — запытаўся суфет.
Раб, які дрыжаў усім целам, ледзь чутна прамармытаў:
— Я яго бацька…
Гамількар працягваў ісці; а той ішоў за ім ззаду, сагнуўшы спіну, выцягнуўшы наперад галаву і калены яго падгіналіся. Невырашальная славамі трывога сказіла твар раба. Плач душыў яго, так хацелася яму і распытаць Гамількара і крыкнуць яму адначасова:
