— Але. Ды мне не хацелася-б ісьці.
— Ідзі, ідзі! Я да цябе заўтра прыду. Цяпер цябе чакаюць і мяне таксама.
Дзяўчынка акуратна споўніла сваё абяцаньне і нават раней, чымся Пятрусь мог на гэта разьлічваць. У чародны-ж дзень, седзячы ў сваім пакоі за звычайнаю лекцыяй з Максімам, ён раптам падняў галаву, прыслухаўся і сказаў з ажыўленьнем:
— Адпусьці мяне на мінуту. Там прышла дзяўчынка.
— Якая яшчэ дзяўчынка? — зьдзівіўся Максім і пайшоў сьледам за хлопчыкам да выхадных дзьвярэй.
Сапраўды, ўчарашняя Пятрусёва знаёмая ў гэту самую мінуту ўвайшла ў браму сядзібы і, ўбачыўшы праходзіўшую па падворку Анну Міхайлаўну, вольна скіравалася проста да яе.
— Што табе, мілая дзяўчынка, трэба? — спыталася тая, думаючы, што яе прыслалі па справе.
Маленечкая жанчына паважна выцягнула да яе руку і спыталася:
— Гэта ў вас ёсьць сьляпы хлопчык?… Так?
— У мяне, мілая, але, у мяне, — адказала пані Папельская, любуючыся ея яснымі вачыма і свабодай яе абыходжаньня.
— Вось, ці бачыце… Мая мама адпусьціла мяне да яго. Ці магу я яго бачыць?
Але ў гэту мінуту Пятрусь сам падбег да яе, а на ганку паказалася Максімава фігура.
— Гэта ўчарашняя дзяўчынка, мама! Я вам казаў, — сказаў хлопчык, вітаючыся. — Толькі ў мяне цяпер лекцыя.
— Ну, на гэты раз дзядзька Максім адпусьціць цябе, — сказала Анна Міхайлаўна, — я ў яго папрашу.
