зыцы і выйшаў, стукаючы па падлозе сваімі непаваротлівымі „чоботамі“.
Шмат сьлёз каштавала беднай маці гэтая няўдача, — сьлёз і сораму. Ёй, „міласьцівай пані“ Папельскай, чуўшай гром воплескаў „выбранае публікі“, разумець сябе гэтак жорстка пераможанаю, і кім-жа ж? — простым канюхом Іохімам з яго дурною сьвісьцёлкаю! Калі яна ўспомніла поўны пагарды пагляд хахла пасьля яе няўдачнага концэрту, дык фарба гневу заліла яе твар, і яна шчыра ненавідзела „нехарознага хлопа“.
І, аднак-жа, кожны вечар, калі яе хлопчык уцякаў у стайню, дык яна адчыняла вакно, апіралася на ім лакцямі і моцна прыслухвалася. Спачатку слухала яна з пачуцьцём гнеўнае пагарды, стараючыся толькі ўлавіць сьмешныя бакі ў гэтым „дурным ціліканьні“, але пакрысе, — яна й сама не разумела ясна, як гэта магло здарыцца, — дурное ціліканьне пачало апаноўваць яе ўвагу, і яна ўжо са смагаю лавіла задумліва-сумныя напевы. Спахапіўшыся яна задала сабе пытаньне, ў чым-жа ж іхняя прыцягальнасьць, іх чароўняя тайна, і пакрысе гэтыя сінія вечары, неазначальныя вячэрнія цені і дзіўная гармонія песьні з прыродаю вырашыла ёй гэтае пытаньне.
„Але, — думала яна паціху, пераможаная і заваёваная ў сваю чаргу, — тут ёсьць нейкае зусім асаблівае, праўдзівае пачуцьцё… чароўная поэзія, якое ня вывучыш па нотах“.
І гэта была праўда. Тайна гэнае поэзіі была ў дзіўнай сувязі паміж даўно памёршым мінулым і тою, якая вечна і жыве і вечна гаворыць чалавечаму сэрцу, прыродаю, сьведкаю гэтага мінулага. А ён, грубы мужык у шмаравальных ботах і з мазалістымі рукамі, насіў у сабе гэтую гармонію, гэтае жывое пачуцьцё прыроды.
