перахрысьціушыся, кідаецца у вакно. Сьцепан убачыу). Гвалт! Злодзей! (Бяжыць к вакну і хватае Паулінку за ногі). Альжбета! Скарэй сюды! Стрэльбу хватай!!.
ЗЬЯВА XI-ая.
Паулінка, Сьцепан, Альжбета.
Альжбета (выбегае — як Сьцепан — акрыушыся коудрай; уся трасецца). Матачка Найсьвентшая! Што тут робіцца?! (Мацае па сьцяне). Зараз, зараз нясу стрэльбу. (Хватае за гіру ад гадзінніка, гадзіннік з грохатам валіцца са сьцяны і разьбіваецца). Ай! Што-ж я нарабіла!!
Сьцепан (трымаючы Паулінку за ногі, да Альжбеты). Куды цабе немач уперла? Падкруці хутчэй кнот ды памажы цягнуць!..
Альжбета (бяжыць к лямпе). Ужо, ужо!
Паулінка (перавесіушыся праз вакно) Цягні, братка, ямчэй!
Альжбета (падкруціушы кнот і бягучы к Сьцепану). Божухна мой! Гэта-ж Паулінка! Скуль ты узяу таго злодзея?
Сьцепан. Каханінькая, роднінькая, ні мялі языком ды вось памагай цягнуць: там нейкі гад яе за рукі трымае.
Паулінка. Мацней, мацней, браток!
Альжбета (памагаючы Сьцепану цягнуць). Што ты, дзеткі, адурэла, ці што? (Сьцягіваюць Паулінку з вакна на хату).
Сьцепан. Ты гэта, каханінькая, роднінькая, куды манілася ляцець?
Паулінка (апіраючыся рукой аб стол, патупіушыся). Я!.. Я!.. хацела замуж ісьці!
Сьцепан і Альжбета. Праз вакно?!
Паулінка. А што-ж, калі татка і мамка праз дзьверы ні пускаеце.
ЗЬЯВА XII-ая.
Тыя-ж і Пранцісь, Адольф, Агата.
Пранцісь (без шапкі уваліваецца у хату, трымаючы за каунер Адольфа). Собственно, пане добрудзею, злодзея, злодзея злавіу, вось-цо-да.
Агата (цягнучы вузлы). А як жа, тудэма-сюдэма, з гэтымі катомкамі каля вашаго вакна капауся.
Паулінка, Сьцепан і Альжбета. Пан Быкоускі?!
Пранцісь. А так, так, пане добрудзею. Адольф, Адольф! злодзей, собственно, вось-цо-да!
