Сьцепан (да Адольфа). Дык гэта ты мне хацеу дачку украсьці, зладзюга, каханінькі, роднінькі!
Адольф (заікаючыся і ні разумеючы у чым рэч). Я… я… зьбіуся тут каля саду з дарогі, дык хацеу у панны Паулінкі запытацца праз вакно, кудой выехаць…
Пранцісь. Собственно, злодзей, злодзей! Вузлы с хаты праз вакно павыцягівау. Можэ і шапку маю украу.
Агата. Ты зараз, пьяніца, тудэма-сюдэмя, і галаву забудзешся. Гэта-ж аж дамоу давалокся і тады толькі агледзіуся, што шапкі забыуся.
Пранцісь. Собственно, а баба на што, каб усяго пілнавала. Але злодзея, пане добрудзею, злавіу, злавіу, вось-цо-да.
Сьцепан (да Паулінкі). Дык гэта ты, каханінькая, роднінькая, за яго хацела замуж уцекаць, як даведалася, што гэнаго гада, гэнае плюгауство за афішкі арыштавалі?!
Паулінка (глуха). Божухна мой, Божэ! Якімку арыштавалі!
Сьцепан (самадавольна). Хе-хе хе! Ужо гэтае мужыцкае насенне ні будзе больш нашых сьцежак паганіць.
Паулінка. Якімку арыштавалі! Майго саколіка нінагляднаго арыштавалі!
Сьцепан (да Адольфа). А ты, каханінькі, роднінькі, нігадзяй, вірутнік с пад цёмнай гвязды, вон з маей хаты, каб твая і нага тут ні была! Ні мог, як трэба, па хрысьціянску — с сватам, с запаведзямі маю дачку узяць, але, як злодзей, хацеу праз вакно вывалачы! Вон! Вон!
Адольф. Я… Я… толькі хацеу дарогі запытацца…
Пранцісь (развязываючы вузлы). Собственно, злодзей, пане добрудзею! Падушкі і сукенкі дзявочыя праз вакно пакрау. К вурадніку, марш! К вурадніку, гіцель, вось-цо-да!
Паулінка. Якімку арыштавалі! Маю зорачку ясную арыштавалі! (Дзіка). Ха-ха-ха! Зьвяры сьляпыя!!! (Як сноп, валіцца на зямлю. Суматоха. Крыкі: Вады! вады!).
Пранцісь. Собственно, пане добрудзею, у мяне есьць кроплі. (Дастае с кішані пляшку і пырскае у твар Паулінцэ гарэлкай).
Агата (кідаючыся да Пранціся). Тудэма-сюдэма, ашалеу!..
Сьцепан (панура). Каханінькія, роднінькія, дзьве дзюркі у носе і скончылося!..
(Заслона).
КАНЕЦ.
Акопы. 3. VI 1912 г.
