Адольф. А я-ж яшчэ с таткам і мамкай вашымі нічога аб гэтым ні гаварыу.
Паулінка. Аб чым — аб гэтым?
Адольф. Ну, аб тым, як я жаніцца буду, а панна Паулінка замуж ісьці. (Праігрывае).
Паулінка. Ізноу пан дурнем! Ізноу дурнем!
Адольф. Гаспадаром… (Раздае карты).
Паулінка. А можэ ужо будзе? Нешта спаць якбы хочэцца. (Зевае, устае і паглядае у вакно. У старану). А што, калі ні прышоу?
Адольф (не пачуушы). Хто ні пашоў?
Паулінка. Я кажу, каб хаця дождж ні пашоў. (З удаванай жаласьцю). Я так жалею, так жалею пана Адольфа, каб ні замок, што аж тут нешта трасецца. (Паказывае на грудзі).
Адольф. І я так сама панну Паулінку жалею і цяпер і потым…
Паулінка. Калі гэга потым? Як пан Адольф яшчэ дурня возьме?
Адольф. Ды не! Тады, як будзем… як будзем… ну, як гэта сказаць?
Паулінка. Ізноу скруціу! (Папрауляе). Вось гэтак было, гэтак біць трэба, а з гэтай хаджу, і пан Адольф ізноу дурэнь, дурэнь, дурэнь!
Адольф. Гаспадар!
Паулінка. Усе роуна, хоць гаспадар, але, як карты паказываюць, дык дурэнь!
Адольф. Хай сабе будзе і так! Цяпер за тое, што панна Паулінка мяне гэтак абыграла, вазьму ды паеду. (Устае).
Паулінка (з аблягчэннем у старану). Сабрауся такі наканец!
Адольф. Дабранач панне Паулінцэ! Проша чакаць, — я прыеду на канчатак.
Паулінка. Забярыце лепей яго цяпер!
Адольф. Каго?
Паулінка. Ды канчатак той.
Адольф. А панна Паулінка усе жартуе. (Прашчаецца. Выходзючы, у старану публікі). Вот так на усе бакі дзеука! Адным словам, як сторублевая кабыла. Гэткая — дыхт для мяне жонка!
ЗЬЯВА IX-ая.
Паулінка (адна).
Паулінка (ніспакойна). А той, можэ, хай-бы лепей і ні прышоу! Так усе неяк у сярэдзіне трасецца.… І на што гэта я яму абе-
