ЗЬЯВА VIII-ая.
Паулінка, Адольф.
Адольф. Чаго паненка шукае?
Паулінка. Таго, чаго ішчэ ні маю. Карт.
Адольф (глянуушы на вакно). А вось яны, на вакне.
Паулінка (у старану). Думала, што ні убачыць; скарэй-бы можэ с хаты выпхнула, ні нашоушы карт. (Да Адольфа). Ну, калі есьць, дык будзем іграць. (Паглядзеушы у вакно). А у што?
Адольф. У гаспадара.
Паулінка. Гэта, значыцца, у дурня?
Адольф. Ну, гэта толькі мужыкі так гаворуць. (Раздае карты).
Паулінка. А як пан Адольф думау, хто мы? То-ж так сама мужыцкаго роду.
Адольф. Першы раз чую!
Паулінка. Ды і пан Адольф так сама мужыцкаго роду. (Іграюць у карты).
Адольф (зьдзіулены). І я?!.
Паулінка. Але, але! Калісь былі усе мужыкі, ну, дык цяпер кожны чалавек мужыцкаго роду, хоць каторы і прыкідываецца панам, ці графам. Ды і што гаварыць! Адам і Эва і то былі мужыкамі.
Адольф (зьдзіулены). Адам і Эва?!.
Паулінка. І Ной і Езус…
Адольф. Што я чую? Адкуль гэта, панна Паулінка, усе ведаеце?
Паулінка. Ого, ні скажу!
Адольф (просючы). Проша, сказаць.
Паулінка. Ні тэй бьіце! Вот салапяка!
Адольф (паправіўшыся). Ды скажэце!
Паулінка (ніцярпліва). Ну, добра. Запытайцеся у Якіма Сарокі: ен усе вам разскажэ. (Адольф праігрывае). Дурэнь пан! Дурэнь пан!
Адольф (папрауляючы). Гаспадар. (Раздае карты).
Паулінка (у старану). Які чорта гаспадар, калі дурэнь?!
Адольф. Што панна Паулінка кажэ?
Паулінка. Кажу: але, гаспадар. (Хвілю маучаць. Паулінка у старану). Што тут гаварыць з гэтай вандзонкай. І трымае-ж яго нідобрае! (Да Адольфа). А ці пан Адольф жаніцца хочэце?
Адольф. Ой, страшэнна хачу. А панне Паулінцэ замуж хочэцца?
Паулінка. Ого, яшчэ і як хочэцца!.. Калі удасца, дык яшчэ і сягоння можэ пайду.
