Сьцепан (сонна). Каханінькая, роднінькая, я паважу, а ты купіш. Сон ні кепская рэч. Для чаго Калядкі — добрыя сьвяткі, што пад‘еу ды на палаткі. (Вылазючы з-за стала, да Адольфа). Каханінькі, роднінькі, выбачай… Забауляйся тут с Паулінкай, а я прыкархну трохі… Сягоння ішчэ до сьвіта мяне мая успарола. (Адводзючы Адольфа у старану). Ну, што? Як мая Пауліна… падышаа пад мысль?
Адольф. О, важная маладзіца! Хоць сягоння гатоу з ею жаніцца.
Сьцепан. Ну, так тупай каля яе; толькі сьмела: яна дзеука падатлівая, хоць можэ і мае трохі якіх мухау у носе.
Адольф. Хэ-хэ-хэ! Я к усякай патраплю падлізацца.
Сьцепан. Ну, дык падлізывайся, каханінькі, роднінькі. (Прашчаецца і ідзе у бакоуку).
ЗЬЯВА VII-ая.
Паулінка, Адольф, Альжбета.
Альжбета (сьцраючы стол). А ты, Паулінка, можэ у карты пайграеш с панам Адольфам?
Адольф (закурывючы). Ды і мне ужо трэба зьбірацца дамоу.
Паулінка. Ці-ж пан Адольф разсыпауся, што маніцеся зьбірацца? Заедзеце яшчэ; каня-ж маеце ні жартачкі!..
Адольф. О, конь мой добры!
Альжбета. Ну, дык і чаго-ж сьпешацца?.. Нам старым, як той кажэ, такая рэч: пад‘еу ды на печ.
Паулінка (у старану). Чаго добраго — заначуе, вот будзе беда! (голасна). А пагода сягоння ні дрэнная. Нават месяц сьвеце, што рэдка на Пакровы. Будзе добра для пана Адольфа дамоу ехаць.
Адольф. А хоць-бы і дрэнная, дык мне блізка, жарабец мой у момэнт дамчыць.
Альжбета (да Паулінкі). Ну, дык паглядзі-ж ты, дзе карты, ды пазабауляйцеся яшчэ трохі с панам Адольфам, бо я мусіць зраблю сьледам за дзедам. Трохі-ж сягоння такі натупалася.
Адольф. Проша, проша, панічка! На нас маладых ні зважайце.
Альжбета. А ужо-ж я такі і пайду.
Адольф (цалуючы у руку Альжбету). Хутка і я паеду. Вось толькі дам аднаго гаспадара панне Паулінцэ.
Паулінка. Паглядзім — хто каму?! (Шукае карт. Альжбета выходзе у бакоуку).
