Пранцісь. Собственно, глупство, вось-цо-да. Часам ці вяселле ці павесіу — адно на другое, пане добрудзею, выходзе.
Агата. А ты, вось-цо-да, прыкусі свой язык і ні тыцкайся, тудэма-сюдэма, туды, куды цябе ні просюць. Напіуся, наеуся, дык і маучы!
Альжбета (да Агаты). Што-ж там, свацейка, такое? Сват-жа нічога благога ні кажэ. (Да Паулінкі). Прыбірай ты ужо, дзеткі, са стала.
Пранцісь. Собственно, ці сьвіні елі, ці шляхта папасывалася — гэтак, вось-цо-да, стол выглядае, пане добрудзею.
Паулінка. Добра, мамка, зараз. (Да Адольва). А пан Адольф мне паможэ?
Адольф. Калі патраплю, дык чаму-ж не? (Прыбіраюць са стала; пасудак стауляюць на табурэце каля самавару).
Альжбета. Вы-ж бы, дзеткі, заняслі пасудак на тую палавіну.
Паулінка. Усе роуна; я посьля занясу сама, а цяпер… (Пагледаючы плутавата на Адольфа) я баюся с панам Адольфам ісьці адна на тую палавіну!..
Адольф (нясучы пасудак, у старану публікі). Відаць, дзеука улялюскалася у мяне па самую шыю.
Паулінка (ідучы к сталу, у старану публікі). І собіло-ж Богу стварыць гэткую чапялу нідарэчную!
Пранцісь (да Паулінкі). А прауда, собственно, лепш старожэ, як варожэ, пане добрудзею.
Агата (да Пранціся). А ты, «старожэ» ні мялі попусту, а думай, як да хаты ісьці.
Пранцісь. Пане добрудзею, дык і пойдзем; што-ж там, собственно, такое. (Развітываюцца абое і выходзюць. Альжбета памагае прыбіраць са стала).
ЗЬЯВА VI-ая.
Паулінка, Адольф, Сьцепан, Альжбета.
Паулінка. Ні так, пан Адольф, бярэш шклянкі; трэба вось як. (Паказывае). Ну, і зграбны-ж! ні раунуючы — як вол да карэты.
Адольф. А панна Паулінка усе камплімэнты мне гаворэ.
Паулінка (у старану публікі). Дурню плюнь у вочы, а ен скажэ: дождж ідзе!
Альжбета (да Сьцепана, каторы клюе носам за сталом). Што ты табаку важыш? Ідзі ды кладзіся спаць. Гэта-ж табе тут ні карчма!
