Агата. Абодва вы кавалевыя мяхі, тудэма-сюдэма, ніпаваротлівыя, дык і здаецца, што нехта вам дыхту нейкаго давау.
Альжбета. А прауда, свацейка, прауда. Ім толькі каля пляшкі круціцца, а ні з дарэчнымі жанкамі лявоніху ісьці.
Пранцісь. Ага, собственно, добра, што свацейка, пане добрудзею, успомніла! (Дастае пляшку і частуецца с Сьцепанам).
Паулінка (да Адольфа). Ну, як-жа пану Адольфу спадабауся наш мужыцкі танец? Як я уважаю, дык лепей у вас лявоніха выходзе, чымся тое нейкае «падзі-кварта». І прыпеукі складныя знаеце.
Адольф (нібы скромна). А трохі-ж нейкіх навучыуся калісь.
Адзін з гасьцей. Пара нам і чэсць знаць! Пэуне, ужо каля поуначы матаецца.
Колькі галасоу. Так, так, час рухацца дамоу!
Паулінка (з аблягчэннем, у старану) Дзякуй Богу!.. (Да гасьцей). А можэ-б яшчэ пагулялі?
Альжбета. Каму далека, то яно так, а каму блізка, дык ні шкодзіць яшчэ пазабауляцца.
Колькі галасоу. Не! Не! Ужо час і пара!
Паулінка. Ну, дык хай музыкі на адходнае хоць марша зайграюць, каб весялей усім сьнілося, і каб моцна, моцна усім спалося.
Сьцепан. А гэта ні шкодзе! (Да музыкау). Што-ж, каханінькія, роднінькія, зайграйце, калі ласка, ішчэ што-колечы на адходнае дарагім госьцікам, а там дзьве дзюркі у носе і скончылося. (Музыкі іграюць марш. Госьці адзеваюцца, адвітываюцца і выходзюць, за імі — музыкі).
ЗЬЯВА V-ая.
Паулінка, Адольф, Сьцепан, Альжбета, Пранцісь і Агата.
Сьцепан. Вось і пацішэло трохі у нашай хаце, німа ужо каму скакаці.
Пранцісь. Собственно, глупство, восЬ-цо-да. Было шумна, пане добрудзею, і будзе шумна!
Агата. А так, так, тудэма-сюдэма, як будзе вяселае у Паулінкі.
Паулінка. Э-э, майго вяселля ніколі ні будзе, значыцца, і шумна ні будзе!
Адольф. Ці-ж у бацькоу маладога, паненка, думаеце, ні хваце на вяселле?
Паулінка. Хваце, ні хваце, а такі вяселля майго ніхто ні убачэ…
Сьцепан. Гэта, каханінькая, роднінькая, пабачым. Яшчэ я на тое есьць і у сваей хаце гаспадар, а ні госьць! Жыта повен аруд і сала ні адзін пуд.
