Пранцісь. Вось-цо-да, адчапіся ад мяне, пане добрудзею!
Паулінка. Ну, будзем пець «Як-жа мне ні пець, як-жа ні гудзець»?.. (Пяюць, як першую).
Пранцісь (як скончылі). А цяпер, собственно, «Чачотачку», пане добрудзею.
Колькі галасоу. Чачотачку, чачотачку! (Пяюць чачотачку).
|
Спарадзіла чачотачка семера дачок, |
Альжбета (як сьціхлі). Аддыхніце, міленькія, хоць трохі, а то замарыліся дужа. (Да Пранціся). Хадзеце, сваток, за стол, ды можэ чаго закусіце, бо і ты-ж памагау.
Пранцісь (садзючыся). Собственно, глупство, вось-цо-да. Маладым трэба паказаць, паказаць, пане добрудзею, а яны усе патрапюць… правільна толькі навучыць іх. (Праліваючы с пляшкі, да Сьцепана). А ты, сват, трымайся, вось-цо-да. Ім ні дам, яны маладзічкі яшчэ, пасьпеюць.
Сьцепан. А прауда, прауда, сватка! Яшчэ іх пара ні уцекла. (Выпівае).
Паулінка (каля гасьцей). А што-ж мы цяпер будзем рабіць? Ужо напеяліся, дык можэ ізноу пагуляемо?
Пранцісь (закусываючы). Собственно, пачакайце, я зараз скамандую, пане добрудзею, за што і як узяцца, бо мой розум растропны, а вы нічога ні ведаеце.
Паулінка. Ну, добра, пачакаем. (Да Адольфа). Што-ж гэта, пан Адольф, надууся, як мыш на крупы, або, як апошняе у печ усыпаушы?
Адна з гасьцей. Пан Адольф, відаць, закахауся.
Адольф. Ну, дык што, калі закахауся?
Пранцісь (перажовуючы яду). Собственно, цяпер, вось-цо-да, пойдзем лявоніху, пане добрудзею!
Усе. Лявоніху! Лявоніху!
Адольф. Ізноу мужыцкае!
Паулінка (да Адольфа, прыпадхлебываючыся). А мы с панам Адольфам сыпнем лявоніху, сапрауды, сыпнем! Адпусьціцеся на мяне грэшную, болей ці удасца так весела з вамі паскакаць.
Адольф. Ды я ужо вельмі ні гневаюся, Калі ужо так хочэце, дык пойдзем, што-ж там натта такое?!.
Пранцісь (да музыкау). Собственно, рэжце, пане добрудзею! (Да Альжбеты). А мы с свацей тупнем, вось-цо-да!..
Сьцепан (да Агаты). А мы с свацей, каханінькая, роднінькая! (Музыкі іграюць лявоніху. Кабеты трохі упіраюцца, але пасьля ідуць, за імі другія госьці. Паулінка з Адольфам).
