Паулінка (душучыся ад сьмеху). Ці-ж у пана Адольфа чорная душа?
Адзін з гасьцей. На што-ж пан глядзіш на яе без толку?
Адольф (насупіушыся). Болей пець вам ні буду, хоць на каленях прасіце. Пейце сабе самі, калі такія разумныя! (Садзіцца).
Паулінка. Дык і сьпяем, калі пан Адольф такі ні кемкі, што нават жартау ні разумее. (У старану). Эх, скарэй-бы усе гэта кончылося!
Адзін з гасьцей. А такі-ж сьпяем, і усе разам.
Паулінка (да Адольфа, хітравата). А пан Адольф нам паможа?
Адольф. Ані думау.
Колькі галасоу. А што мы сьпяем?
Паулінка. «Дый куды-ж ты, дуб зялены, пахінаешся»?..
Адольф. Фі, мужыцкая!
Паулінка. А пан Адольф можа-б хацеу, каб завялі якога манчыза?!
Пранцісь. Собственно, вось-цо-да, калі такой панскай натуры, дык пазатыкай кудзеляй вушы, пане добрудзею.
Сьцепан (да Пранціся, сьціха). Каханінькі, роднінькі, ні кратайце яго! Ен, бачыш, як я ужо і казау, масьціцца к маей Паулінцэ. Як будзеш яму наругацца, дык гатоу ішчэ адбіцца, а я яго стараюся прыручыць.
Паулінка. Ну, дык што? Згода на гэту?
Колькі галасау. Згода, згода!! А пасьля другую.
Паулінка. Толькі ні зьбівацца с толку. Глядзець, як я буду рукамі тахты адбіваць.
Колькі галасау. Добра, добра!
(Пяюць. Паулінка, сумна усьміхаючыся, дырыгуе. Пасьля і Пранцісь паходзе і пляшкай адмахівае тахты; музыкі такжэ сваей ігрой памагаюць).
|
Дый куды-ж ты, дуб зялены, |
Пранцісь (як перасталі пець). А цяпер, вось-цо-да, «Як-жа мне ні пець», пане добрудзею.
Адольф. Ізноу мужыцкую!
Пранцісь. Але, мужыцкую, але, вось-цо-да! А васпан, собственно, сваю панскую схавай сьвіням на сьнеданне.
Атата (падходзіць і цягне Пранціся за полы). Кінь ты ужо, тудэма-сюдэма, с поля сходзіць!
