цо-да! Собственно, хоць у кішані пуста, за тое ногі сыпюць густа. Каб яму ішчэ ды мой розум растропны, дык зусім было-б добра, пане добрудзею.
Агата. Кінь ты ужо, тудэма-сюдэма, плявудзгаць, як латак у млыне! Гуляюць — ніхай гуляюць; ты сваімі качэргамі так ні патрапіш.
Альжбета (да Пранціся). Можа-б чаго, сватка, закусілі?
Пранцісь. Глупство, вось-цо-да. Собственно, закушу, закушу. (Да гасьцей). А вы, пане дабрудзею, забауляйцеся, пакуль гаспадар вон с хаты ні гоне, вось-цо-да.
Паулінка (да Адольфа). Можэ, пан Адольф, сьпяіце нам што колечы? Я чула, что вельмі пекны голас маеце.
Адольф (астанауліваючыся). Э-э! які там пекны! Ось так сабе! Канешне, лепшы, як у другіх.
Колькі галасоу. Дык проша сьпець. Мы усе просімо.
Адольф. Калі ужо так пекна просіце, дык можна. А якую-ж бы панна Паулінка хацела?
Паулінка. А усе роуна, хоць якую! Ну, якая лепей у пана Адольфа выходзе.
Адольф (пяе ніскладна, махаючы хустачкай па твару).
|
Плываё голэмбы, |
Паулінка. А такі-ж нічога ні будзе.
Адзін з гасьцей. Ці-ж гэта голэмбі плываюць, а лабэндзі летаюць?!
Адольф. Ну, калі перабіваеце, дык саусім ні буду пець.
Альжбета. Хай пан Быкоускі на іх ні зважае ды пяе; ведама, — блазнота, што яны знаюць!
Паулінка (паглядзеушы у вакно). Выбачайце, пан Адольф! У мяне ніумысьле выляцело слауцо.
Колькі галасоу. Выбачайце, выбачайце! Просім, просім. Больш ні будзем!
Пранцісь. Собственно, пане добрудзею, завядзі яшчэ сваю шарманку: яна у цябе, прост, як грамафон, вось-цо-да, трубіць.
Адольф. Ну, ужо буду! Але калі яшчэ хоць раз перапыніце, тады загневаюся і саусім кіну пець. Пейце тады самі!
Колькі галасоу. Не, не! Ні будзем!
Адольф. (пяе).
|
Гляджу я бяз толку на хладную шаль, |
