Антон і Гануля. Мы тут!
Кукса. Антон! Я памыліуся. Гэта ен да суседа у сваты прыехау. А я ужо дауно надумауся Ганулю за цябе аддаць, — бяры яе! Ось як у нас!
Гануля (кідаецца да яго). А татачка, а галубок родненькі!
Кукса (да Антона). Я хацеу адно крышку цябе паманежыць. Ну, кланяйся гаспадару у ногі за такую чэсьць.
Драуко (крычыць). Грыпіна! Сюды бардзей!
Кукса (да Антона). Чаго-ж ты стау, як пень?
Антон. А за вошта-ж я вам кланяцца буду?
Кукса. Горды! От за гэта само ты мне да упадобы. І я гэтакі самы горды. Толькі-ж, як закон кажэ, то і я пакланюся.
Антон. Хіба-ж што закон. Закон мушу споуніць. (Бярэ Ганулю за руку). Блогаславіце нас, тата, на чэсны шлюб!
Васіль і Грыпіна. Мы тут!
Драуко. Барздзей мне у ногі!
Васіль. Я гатоу! (Кланяецца).
Драуко (да Куксы). Гляньце, суседзе, ось як у нас!
Кукса. Бачу. Вочы у мяне ні вылезлі.
Драуко (дачцэ). А ты?
Грыпіна. Галава ні гнецца.
Драуко. Бач, якое зеляйко! Прауда, я рад, што выпхну цябе з двара, меньш клопату будзе… А усе-ж бацьку пакланіцца трэба, бо гэтак закон наказвае.
Грыпіна. Хіба што закон… (Кланяецца з Васілем).
Кукса. Божэ вас блогаславі!
Драуко. Божэ вас блогаславі!
Васіль. Цяпер вы на мне хоць усе клешчы пабійце, слова вам у папярок ні скажу.
Драуко. За гэта я цябе палюбіў, што ты такі пакорны. Я ужо трое клешчау на табе пабіу, а ты усе карышся…
Кукса. Суседзе! Цяпер толькі чатыры.
Драуко. А у мяне толькі шэсьць.
Драуко і Кукса (гукаюць). Людзі добрыя, будзьце ласкавы сюды! Вітайце нашых мададых.
Нічыпар. От і дзякуй Богу!
Кукса і Драуко (да яго). То гэта вас Сымон ні прысылау?
Нічыпар. Не!
Кукса і Драуко. Хто-ж вы такі?
Нічыпар. Я-ж кажу — так сабе, ніхто.
