Драуко. Чаго-ж ты лезеш у вочы?
Кукса. Шоу-бы ты сабе вон са двара, ды і годзе!
Нічыпар. І пайду!
Кукса. А мо ішчэ жаніх прыедзе?
Драуко. Можэ ішчэ жаніха пачакаць можна?
ЗЬЯВА IX-ая.
Тыя самыя ды пісар Скакунец.
Скакунец. Німа чаго чакаць, ні прыедзе.
Кукса і Драуко. Як?
Скакунец. А так. Бо гэта ж я лісты да вас напісау, от гэтаю рукою.
Кукса і Драуко. Каб вас чэрці пабралі!
Гануля (да Куксы). Годзі, татачка, ужо гневацца. Мусіць гэтак Бог хацеу.
Грыпіна. Тата, ні падымайце гоману, бо адракуся ад блогаслаулення.
Скакунец. Паслухайце мяне дурнога, то можэ і вам Бог розуму падбавіць… У той час, калі ішчэ людзям прауду казалі у вочы, ні было ні неба, ні зямлі, а стаяу толькі адзін плецены плот. Я адзін, мае дарагія, прауда, тады быу…
Кукса. Гэта вы ужо ізноу нудоту зацягнеце. Я паблогаславіу, — значыцца, слова ужо ні зламаю.
Драуко. А можэ падвядзіце пад нас такую хвізыку, што вочы горлам палезуць. Блогаслауленне дау, значыцца — амэн!
Скакунец. Калі так, то другая рэч: ура! ура! ура!
Драуко. Суседзе, ці ні пагодзіцца нам пры радасьці ды згуляць два вяселлі у адзін кошт?
Кукса [падае руку]. А што-ж? (Цалуюцца). Вы ужо пеучых згодзілі, а я — музыку. (Паціху). Пашыліся у дурні абодва — трэба ужо маучаць.
Драуко. Перамудравалі.
Кукса. Гэй, прыданкі! Адзевайце маладых ды гатуйце іх з Богам да венца. Дружачкі, а ну! гукнеце вясельную! Дайце знаць сьвету Божаму нашу радасьць.
Драуко. Просімо дарагіх гасьцей славіць нашых маладых вясельнаю песьняй.
