здох- кабылу! Усе роуна я ніяк ні разьбяру, аб чым гэта у нас гутарка была.
ЗЬЯВА VIII-ая.
Тыя самыя, Васіль ды Антон.
Васіль (да Драукі). Гаспадар! поп прыслау, каб барздзей ехаць, бо, кажэ, цэркау зачыне.
Антон (да Куксы). Ужо і музыкі прышлі — пытаюць, ці зачынаць іграць.
Кукса і Драуко (у бок). От табе і на! Трэба ісьці на прапалую (да Нічыпара). Ну, катору-ж?
Нічыпар. Яно добра-б было абедзьве узяць.
Драуко. Як абедзьве?
Кукса. Хіба-ж можна з двума разам?
Нічыпар. У турак можна хоць с трыма.
Драуко. І я гэта чуу.
Кукса. Там можна.
Нічыпар. А у нас ні можна, бо я ужо жанаты.
Кукса і Драуко. Жанаты?! Як жанаты? Ты хто-ж такі?
Нічыпар. Ніхто.
Кукса і Драуко. А што-ж цяпер?
Нічыпар. А цяпер — дзякуй вам за хлеб за соль ды за ласку. Будзьце здаровы!
Кукса і Драуко. Чэкайце-ж. Як-жа гэта?
Нічыпар. Ну, і доўга-ж у вас торг ідзе! Як вала, або каня купляючы.
Кукса. Выходзіць, што я самахоць сябе абшыу.
Драуко. Выходзіць, што я сам сябе пашыу.
Кукса. Каго-ж цяпер лаяць, каго біць? Дайце мне яго, я яму усе валасы выскубу!
Драуко. Дайце мне яго, я яго разарву!
Кукса. Такі-ж ужо гэтак ні будзе, а ось як! А цяпер я дагадауся (да Драукі). Гэта вы можэ сумысьля гэтаку хвізыку пад мяне падвялі, каб мне перад усім народам сораму нарабіць?..
Драуко. А хіба-ж гэта ні вы паклікалі мне повен двор гасьцей? Як я цяпер гляну людзям у вочы?
Кукса. Пачэкайце цешыцца, ні дажджэце! Антон! Кліч зараз сюды Ганулю. (Антон пабег ды хутка вядзе Ганулю). Ого-го! Яшчэ той на сьвет ні нарадзіуся, што з мяне будзе зьдзекі строіць.
Драуко. Так і я ні дам вам плеваць сабе у кашу. (Гукае на свой двор). Грыпіна, цягні сюды Васіля!
