Нічыпар. У хату ні пайду.
Кукса. Годзе ужо вам дурыць, трэба да венца пасьпяшыць.
Нічыпар. Ніколі ні варта сьпяшыць, каб людзей ні сьмяшыць.
Кукса. Як-жа гэта будзе? У мяне усе гатова. Скажыце-ж, зрабіце ласку, і вы свае слово.
Нічыпар. Легка сказаці — цяжка зрабіці.
Кукса. Я зразу раблю.
Нічыпар. Я так ні люблю.
Кукса. Думаць і вам трэба скарэй.
Нічыпар. Ні будзеш за сябе мудрэй.
Кукса. Годзе ужо вам сьмяшыці, пара з дзелам нам сьпяшыці.
Нічыпар. Даль-Бог у мяне ні да сьмеху!.. Здауся людзям на пацеху…
Кукса. Годзі, годзі, сынку! Скідай стару сьвітку, яна тут ні у прыгодзі; пасьмяшыу, дый годзі!
Нічыпар. Учыню вашу волю, калі так прысталі. Толькі-ж глядзіце, каб ні шкадавалі.
Кукса. Годзі ужо табе дзівы строіць… Кажу табе, што я дауно дагадауся.
Нічыпар. Дагадауся! Толькі мусіць да гары нагамі?
Кукса. Як да гары нагамі?
Нічыпар. Воунаю наверх.
Кукса. Што ты гаворыш?
Нічыпар. «Здароу, кажэ, Ісаю»! — «Да чаек чэкаю». — «А ці жыу, здароу»? — «Чатыры нашоу». — «Што ты, дурню, гаворыш»? — «Так, старое ні зловіш».
Кукса. Што кажэш?
Нічыпар. Куркулю — муркулю. Разьбяры, што я кажу.
Кукса. Ды мой панічык, які-ж с цябе штукар!
Нічыпар (доуга узіраецца на яго). Дзеуку сюды давайце.
Кукса. Як?
Нічыпар. Ні гневаць мяне, а рабіць, як прыказано! Ну, жыва, борздзенька! Дзеуку сюды ды добру чарку гарэлкі!
Кукса. Ото-ж сьмяхун! Пабачымо, што з гэтаго будзе! (Пабег).
Нічыпар. Ось так іх паганяць, як жэрабцоу на лінцы.
Антон і Васіль (з двара). Нічыпар! дзяржыся!
Нічыпар. Ох-ох-ох! Яшчэ дзяржуся!
ЗЬЯВА VII-ая.
Драуко (цягне Грыпіну). Хочэш, каб за кудлы цябе пацягнуу?
