ЗЬЯВА V-ая.
Драуко (выбегаючы с свайго двара). Будзьце ласкавы! (хапае яго за рукі ды цягне да сябе).
Нічыпар. Чаго гэта вы да мяне прычапіліся?
Драуко. Гэта-ж вы ад Сымона! А я зараз дагадауся.
Нічыпар. Чаго-ж гэта дагадаліся?
Драуко. Будзьце ласкавы зьбірацца.
Нічыпар. А куды-ж мне так сьпяшацца?
Драуко. У маю гасподу.
Нічыпар. У вашу гасподу?
Драуко. Ужо, як трэба, усе гатова.
Нічыпар. Я ні кончу дзела ад аднаго слова.
Драуко. Я ужо с папом згадзіуся.
Нічыпар. То ягомасьць пасьпяшыуся.
Драуко. Адно толькі слово ды марш да венца. Мы давядзем дзело зразу да канца.
Нічыпар. Пасьпеем, пасьпеем!
Драуко. Перакусілі-б мала-веле.
Нічыпар. Я ужо пад’еу, як на вяселлі.
Драуко. Яшчэ-бы зьелі буракоу, зьелі кашы…
Нічыпар. Ні ем я буракоу, ні ем я кашы.
Драуко. Хадзем, ні баумося! — у цэркву пара.
Нічыпар. Значыцца, паеушы — з Богам са двара?
Драуко. А чаго-ж тут адкладаць?
Нічыпар. Мо-б да заутра пачакаць?.. Пасьпеем.
Драуко. Калі пасьпеем? як пасьпеем?
Нічыпар. А вы хто такі будзеце?
Драуко. Драуко.
Нічыпар. Ці бачыш! Якое дзіунае прозьвішчо.
Драуко. Так ад бацькоу асталося… Ну, хадзем-жа у хату.
Нічыпар. Не, вынесьце сюды добрую чарку горэлкі, я выпью дзеля сьмеласьці.
Драуко. Сюды? Ну, што зробіш! (У бок). От штукар! (Пабег на двор).
Нічыпар. Хаця-б мне ні забыцца, аб чым гэта мы с хлопцамі угаварыліся…
Антон і Васіль (са сваіх двароу). Нічыпар! дзяржыся!
Нічыпар. Яшчэ дзяржуся!
Драуко (выбегае). Выпівайце ды закусывайце! А я для таго зразу дагадауся, што вы ад Сымонкі.
Нічыпар. Дагадауся?
