Антон. Так на што-ж яны патрэбны на сьвеце?
Кукса. Ні скажу, галубок, ні скажу. Колькі раз ужо і я мяркавау над гэтым… ведама, Бог так дау.
Антон. На пакусу.
Кукса. То-ж то і есьць — на пакусу.
Антон. Ось дзякую, што вы мне тое сказалі; а то я марочыуся, марочыуся. Цяпер вы мне губы разьвязалі. От, скажэм, хоць Аксана, суседава дзеука…
Кукса. А што-ж яна?
Антон. Пазаучора я бачыу, як вы вун там — за паветкаю шэпталіся з ею.
Кукса. (спалохаушыся). Што?!
Антон. Ды чуу, як вы ей казалі, што купіце на спадніцу моднаго пэркалю ды хустку…
Кукса. Чууў? (У бок). Папауся! (Да яго). Ты чуу? Глядзі-ж, ні прагаварыся суседу Драуку!.. Я хацеу яе пераняць да сябе на службу.
Антон. На што ужо вам мне галаву дурыць. Бачыце, я перад вамі выкладаю усю сваю душу, а вы… Я чуу, як вы ей казалі: «Выйдзі, яе сьцямнее, за млын».
Кукса. Ні казау!..
Антон. Ой, казалі, казалі…
Кукса. Даль-Бог-жа-ж, ні слова ні казау, каб за млын…
Антон. Ну, можэ мне толькі так пачулося. Аднак, я зараз такі тагды падумау: ці ні чорт-жа гэта пад дзявочаю адзежаю на пакусу вядзе майго гаспадара.
Кукса. А што думаеш? І то можэ быць.
Антон. Пайду-ж я, думаю сабе, да папа ды папрашу, ніхай адчытае майго гаспадара…
Кукса. Да папа! Ці ты здурэу?!
Антон. Я-ж ішчэ ні йшоу, толькі зьбірауся. Бо я-ж ведаю, што і папу ведама, што вы чэлавек багамольны ды баіцеся Бога.
Кукса. Але-ж, але… Сапрауды я такі. Ні йдзі ужо да папа, — лепш я сам прызнаюся на споведзі.
Антон. Ніхай-бы тая Аксана да мяне ліпла — ні дзівіуся-б, такі-ж я малады хлопец, але што-ж яна у вас спадабала?
Кукса. Пакуса, чортава пакуса.
Антон. Хіба-ж ні лысіну вашу?
Кукса. (Грозна). Што-о?
Антон. Я тое… я памыліуся. Хацеу сказаць, ці ні грошы вашы яе кусяць?
Кукса. Якія грошы?
