Сабковіч. Дык… дык што, пане маршалак, дык пан праз меру суровы для мяне, дык што… дык што…
Судздзя. Я прасіу-бы, каб асан як найбаржджэй пакікуу дом мой, а што датычыцца таго, аб чым мы с асанам гаварылі, я прашу ні слова нікому ні казаць. Пан прыежджау купляць семе, лен.
Адольфак. Пад сталом…
Судздзя. Маучы Адольфак. (Сабковічу). Калі-б я даведауся, што ты распаусюжываешся аб тым, аб чым я с табой веу гутарку, то будзеш мець дзело са мной.
Станіслау. Ні с панам, дарагі судздзя, але з «нідапечаным акадэмікам».
Маршалак. Гэта у яго інтарэсі… Я трымаю адзін канец ніткі, па каторай ен, за нідатрыманне сэкрэту, можэ трапіць у ніпрыемны дом. Ідзі. (Сабковіч хочэ ісьці).
ЗЬЯВА VII-ая.
Тыя самыя і Ключвойт.
Ключвойт. Хай будзе пахвалены!
Судздзя. На векі векау. А што, даражэнькі, скажэці?
Ключвойт. Выбачайце, я даведаушыся, што тутака пан Сабковіч, зайшоу паведаміць, што станавы яго трэбуець у справі мужыка Гапона Барычкі, каторы заявіу, што учора укралі у яго маладую кабылу, каторую он купіу у тутэйшаго аканома. Гэта падцьвярдзілі, як ен сам, так і неколькі суседзяу. Дзеля таго, што кляча гэтая у пана Сабковіча і ен прыехау сюды на ей, мне наказалі клячу забраць і аддаць, каму яна належыцца, так сама і кажухі, каторыя нізаконна ен заграбіу у лубінскіх людзей. Яго самога наказалі даставіць у стан для дапросу.
Маршалак. Дык рабі, што табе наказана.
Ключвойт. (Сабковічу). Пойдзем, паночку! (пайшлі).
Адольфак (у сьлед ім). Бяры пан сваю пэруку, каб нас ні ганьбіла ніводная яго рэч (кідае за дзьверы пэруку).
ЗЬЯВА XII-ая.
Судзьдзя. Ніколі сабе ні дарую, што я гэтак аганьбіу маю дарагую Адэльцю, пазволіу гэтаму злодзею прасіць яе рукі. Ні ведаю, як загладзіць сваю віну.
Маршалак. А есьціка адзін найлепшы спосаб: ні адкладаючы выдаць яе замуж.
