Судздзя. О, гэта было бы найлепш, але за каго? Калі, як на зло, німашка ніводнаго залетніка.
Станіслау (да Адэлі). Прыходзіць рашучая хвіліна, ад каторай залежыць для нас усе. Божэ, памажы нам!..
Маршалак. І гэта чалавек з саколім вокам!.. Ці ж ні ведаеш, што прымаеш у сваім домі часта нават натта дзяцюка, каторы хацеу бы аддаць усе свае жыцце, каб ашчасьлівіць тваю дачку, і на катораго і яна змалку глядзіць натта прыхільна.
Адэля (застыдзіушыся, боязна). Пане маршалак…
Судздзя. Хто гэта можа быць? Хіба пан Станіслау? Чаму-ж тады раней ні адкрыу мне сваіх думак? Ні было-б гэтых нішчасьлівых залетау.
Маршалак. Трэба быць сватам. Так, дарагі судздзя, — Станіслау любіць тваю дачку; дагэтуль нічога ні казау таму, што хацеу упарадкаваць свае справы і прыбраць гнязьдзечко для сваго найвялікшаго скарбу. Быць можэ адкладывау бы і яшчэ, але сеняшняе здарэнне змусіло яго пасьпяшыцца з апошнім крокам. Твая дачка толькі сенейка даведалася, як ен яе любіць. Сенейка ен раскрыу прад ей свае сэрцо і, дастаушы пазваленне, просіць у цябе яе рукі, — прасіу мяне сватаць. Маладыя, падайдзіце да бацькі і прасіце на каленях пазвалення і блогаслаулення. (Станіслау стау на калені прад Сакальніцкім, а Адэля, засароміушыся, мітрэжыцца). Панна Адэля, сьмела стань на калені с правай стараны і загляні бацькау у вочы так, яе глядзіш, калі хочаш каго збаламуціць. Магу упэуніць, што змякне, яе воск, і злучыць вашы рукі.
Адэля (стаўшы на калені). Дарагі татачка! Я люблю яго (цалуе бацьку у руку, закрываючы гэтак вочы свае).
Судздзя. Ага, баламутка, а я ні мог дагадацца! Адгэтуль перастану верыць свайму сакалінаму воку, а то, як відаць, з гадамі прытупілося. Ну, мае дзеткі, калі любіцеся, то хай Бог у небі, як бацька на зямлі, вас блогаславіць! Устаньце і дайце вас абняць.
Адэля. Татачка, даражэнькі, які ты добры!
Судздзя. Усе мы павінны падзякаваць пану маршалку.
Адольфак. Я так сама званіу на гэтае казанне і маю право, як брат блогаславіць вас, (патэтычна). Прыбліжся пара буркуючых галубкоуў, хай і я вас блогаслауляю. (Падышоушых, с павагай блогаслауляіць).
Станіслау. Брацяйка даражэнькі, ты так само шмат зрабіу для нашаго шчасьця, — чым мы можам выказаць табе сваю падзяку?
Адольфак (са сьлезамі ціскае ім рукі). Любіце мяне так, як і я вас люблю (наіўна, да Станіслава). А паедзем сенейка на цяцерукоу?
Судздзя. Ну, дзякаваць Богу і дарагому маршалку, што зале-
