Старонка:Z rodnaha zahonu (1931).pdf/20

Končyŭ dzied bylinu,
Liru ŭźwiesiŭ uznoŭ
I budzić z mary-snu
Lud wiaskowy pašoŭ.

Źmiest tworaŭ Ziaziuli — heta pradusim šeraje biełaruskaje žyćcio ŭ rožnych jahonych prajawach, jakoje paet prybiraje ŭ pryhožyja paetyckija formy i jakoje budzić da narodnaj świedamaści.

Na pakładzie u świronku
Napatkaŭ ja lironku,
Sto ŭkureŭšy lažała
I butwieć pačynała…
Hraj radzimaj staroncy
Ab prybožaj wiasioncy,
Sto jak zoračka jasna
K nam idzie dola ščasna.

Źmiestam Ziaziulinaj tworčaści słužyć tak-ža i biełaruskaja pryroda, jakoj paet udzialaje niamała miesca i jakuju apiawaje z prastadušnaj i sardečnaj lubaściaj.

Dychanuŭ suchawiej
U pahodliwy dzień,
Skałychnuŭšy trawicaj niaroŭnaj;
U lasku saławiej,
Zachawaŭšysia ŭ cień,
Zachlipajecca pieśniaj čaroŭnaj.

Što da formy wieršaŭ Ziaziuli, dyk jana, jak i ichny źmiest, čaruje nas swajej dziŭnaj prastatoj, roznajakaściaj i lohkaściaj; čaruje tak-ža nas wierš Ziaziuli i čyścinioj biełaruskaj mowy, jaje jomkaściaj i miłahučnaściaj.

Wieršy Ziaziuli poŭny ščyraha patryotyzmu, sardečnaj lubowi Biełarusi, a tak-ža poŭ-