ja Biełaruś), u Janki Kupały, u ks. L. Chwiećki, jaki na žal, wyjaždžajučy z Pietrahradu pakinuŭ ich u swajho znajomaha.
U skład hetaha zbornika „Z rodnaha zahonu“, na wialiki žal, reč jasnaja, nie ŭwajšli wieršy, jakija znachodziacca ŭ ludziej, što žywuć u Sawietach, a tak-ža wieršy: „Našaj Niwie ŭ 7 hadaŭščynu“, źmieščany ŭ „Našaj Niwie“ z 1912 h. u № 46, wieršy: „Panom praswadnikom“, („Вольная Беларусь“ 1918, № 4) i „Hutarka Alaksandra i Ściapana“ (Вольная Беларусь“ 1919, № 20-21), jakich u Wilni razdabyć nam nie ŭdałosia. Ci budzie sudžana kali ŭbačyć świet usim wieršam Ziaziuli — zhadać trudna. My zrabili toje, što mahli.
Zbornik wieršaŭ A. Ziaziuli, u jakim źmiaščajem tyja wieršy, jakija nam udałosia sabrać, zawiom „Z rodnaha zahonu“. Dumajem, što hetkaja nazowa całkom jamu adpawiednaja, bo j sam paet hetak nazwaŭ swoj pieršy zborničak z 1913 h. dy i wieršy jaho, jak widać z ich źmiestu, wyraśli sapraŭdy na rodnym zabonie.
Zbornik „Z rodnaha zahonu“ na padstawie źmiestu pamieščanych u im wieršaŭ, dzielim na nastupnyja addzieły: I. Relihijny, II. Narodny, III. Biełaruskaje žyćcio, IV. Biełaruskaja pryroda, V. Nastroi, VI. Roznyja.
5. Andrej Ziaziula — heta wydatny, całkom aryhinalny, biełaruski paet, jaki praz uwahu na źmiest i formu jahonaj tworčaści moža być słušna nazwany „wiaskowy lirnik“, jaki zrośsia ŭ wadno cełaje z rodnym siałom i biespierastanku budzić jaho ad snu wiekawoha.
