навачаных, тыгры аўстрыйскіх джунгляў, якія па ліку артыкулаў вымяркоўвалі даўжыню скачка на абвінавачанага.
Выключэньне давалі колькі чалавек (акурат, як і ў паліцэйскай управе), якія ня бралі законы пад сур‘ёзную ўвагу. І сярод благога зельля заўсёды знойдзецца пшаніца.
Швэйка прывялі на сьледзтва да аднаго з гэткіх паноў. Гэта быў паджылы дабрадушны чалавек, які, каб давялося яму весьці сьледзтва над славутым забойцам Валешам, і тады не абыйшоўся-б без таго, каб не сказаць яму. „Калі ласка, сядайце, пан Валеш, вось акурат вольнае крэсла“.
Як прывялі Шэйка, судзьдзя з прыраджонай яму далікатнасьцю, запрасіў Швэйка сесьці і сказаў яму:
— Дык вы, значыць той самы пан Швэйк?
— Я мяркую, што ім і павінен быць, — адказаў Швэйк, — бо і мой татка быў Швэйк і мамка пані Швэйк. Я не магу іх абняславіць тым, што буду зракацца свайго прозьвішча.
Ласкавая ўсьмешка скаўзанулася па твары судовага сьледчага.
— Добрых спраў вы тут панарабілі! Многа вы грэху ўзялі на душу.
— У мяне заўсёды на душы многа грахоў, — сказаў Швэйк усьміхаючыся яшчэ ласкавей, чымся судовы сьледчы. — У мяне можа яшчэ болей грахоў на душы, ніж у вас, вашаскародзьдзе.
— Гэта відаць з пратаколу, які вы падпісалі, — ня менш ласкавым тонам сказаў судовы сьледчы. — Ці не рабілі вам якога прыпіску ў паліцыі?
— Што вы, вашаскародзьдзе, наадварот. Я сам пытаўся ў іх, ці павінен я гэта падпісваць, і калі мне сказалі, каб падпісаў, дык я паслухаўся. Што я буду біцца з імі за свой подпіс, ці што? Карысьці-б з гэтага я ня меў. Парадак павінен быць.
— Адчуваеце сябе, пан Швэйк, зусім здаровым?
— Зусім здаровым. Ці-тое, уласна кажучы, — не, вашаскародзьдзе, пан сьледчы, хворы на раматус, націраюся опольдэдокам.
Стары зноў ласкава ўсьміхнуўся.
