|
Довелосяж и мнѣ быцьзнасвельким судзе
На акружным судзе, гдзѣ ўсе ў грамадзе
Мужыки и паны, маскали и жыды,
Хто ў чым як папаў, ўсіо туды и туды.
Тут кажух и шинель, и бурнос, лапсардак,
И сурдут и мундзер…, а адзин быў и храк,
(Така куртка с хвастом) и брадзяжка была…
Прышли ўсе и Пантурчыха навет прійшла…
Быў тут ксіондз быў й поп, быў и рабин кжыдоў,
Тольки наш алиндар, той чагось не прійшоў.
Самы суд за широки сеў стол ў пяцярох
Шосты ходзе сабе ўсе ў златых коўнерох!
Як дукат на дукат, так на залациць!
(Каб я быў так богат не хацеў бы судзиць)
Па адной старанѣ душ чтарнасце сядзиць,
Па другой арештант, той што будуць судзиць,
А прад им бяз палы, тольки хвосцик висеў —
Адвакат, што то меў збараниць, той сядзеў.
Арыштант гэты быў наш Пятрук Пантурок,
Что у пущы гдзесь меў потайный броварок.
А акцизник Яськоў браў з’ яго кубана,
Дый даніос дый злавиў, як той воўк барана:
И акцызник той быў, сприсягаўса й іон
Як яму хтось донес, як сочуў іон пяць дзіон,
Як каціоў там кипеў, як гдзе брага была,
Як Пятрук не поспеў уцячи ад катла
А брахаў, ўсіо брахаў и сябе ўсе хвалиў
А того не сказаў як Пантурку доиў,
Потым нас па адным стали ў суд выкликаць.
Прысягаўшы на тым треба праўду сказаць!
Тут пытаюць мяне, а тут жаль Пятрука;
И мояж у няго там пропала мука.
И я думаў сабе выгнаць водки з вядро
На вяселье дачки, (вот было бы дабро),
Дык завез Пятруку дз’ве асьмины муки,
|
