А бодай ты пропаў! Яще даў я рубель,
(Іон так спрытна яго запусціў у кяшень.)
Я паехаў сабе! Аж у восем нядзель
Соцки прэць мне повестак и шмат:
У першэй с’ведкам, як мельнык цкаваў,
У другой с’ведкам, што мост без пригал
У трецяй с’ведкам, як кони хтось краў,
У чвартой с’ведкам як пан завалиўся
Як выплыў на верх, а фурман як залиўся,
У пятых сведком, што труп при дарозе
Быў ўбиты, а двое людзей ўцекали
И што я доганяў тых людзей ды на возе
А яны праз ламы у двоих паскакали
Аж на шостой ужо дык я стаў виноват,
Что ратунку ня даў, як карета плыла.
Як я стаў по павесткам хадзиць ад каляд,
Дык асеўся як раз, як Пакрова была!…
И ня сеяў, ня жаў, ня касиў сяножаць,
У аренду аддаў бо ня мог дадзяржаць;
И што меў, прадаў, пераеў,
Па судах агалеў, як шесць разы згарэў
И ў казе адсядзеў нядзель шесць
За няяўку плациў може трэйчы и штраф
Як на тояж и праўда схавалася гдзесьць
А шукаўши яе и мне здарыўся траф.
|}
